Της Εύας Λόλιου
Ελάτε εδώ μικρά παιδιά και ’σεις πουλιά του δάσους
ολόγυρα απ’ την εκκλησιά αγγέλοι μαζευτείτε
τα σήμαντρα φωνάζουνε κι εσείς αφουγκραστείτε.
Εξω απ’ αυτήν εστάθηκε κάθ’ ουρανού πλειάδα
και σαν νυχτώσει ο θεός θα κάνει εκεί βαρκάδα
θα πάρει πίσω τα βουνά, αρνιά όπου γεννιούνται
τον υιό του να βρει στα μαντριά, οι λόγγοι θα ρωτούνται.
Τώρα δα, πάρτε κεριά, στολίστε κάθε δέντρο
τα κύμβαλα και τα βιολιά να στήσετε χορό
και τούτο διαδώστε το, μην ο Θεός θυμώσει,
αν έλθει η νύχτα η παχιά το χιόνι θα το στρώσει
σαν μάθει ποιον λόγο έχει ο άνθρωπος να χτίζει ένα βίο,
( στης Παναγιάς το εικόνισμα καντήλι να μην σβήσει! )
να ’χει περίσσια αγαθά και στην ψυχή του μίση
μέσα στις μαύρες τις σπηλιές και τις φτωχές καλύβες
που ’χει αφήσει μ’ όχεντρες τις μαζωμένες πίκρες.
Τί άφησαν στα ορφανά – προσέξτε να μην μάθει! –
να γλύφουνε με τα σκυλιά του μόσχου το κουφάρι
και κρύψει τ’ άστρα του ουρανού μες στης νυχτιάς τα βάθη.
Τώρα ανοίξτε τα φτερά και πάτε να τα πείτε
μικρά παιδιά, πουλιά, αγγέλοι πορευτείτε
ολούθε στον ανήλεο, τον κόσμο σαν βρεθείτε.
Πως σήμερα το βράδυ στο σπίτι τους θα έλθει ο Θεός,
γεννιέται ο μονάκριβος, ο εύσπλαχνος του γιος!
