Με την ταινία «Μαχαιροβγάλτης» σε σκηνοθεσία Γιάννη Οικονομίδη, συνεχίζονται την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου οι προβολές της Κινηματογραφικής Κοινότητας Ν. Ιωνίας. Οι προβολές πραγματοποιούνται στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μεταξουργείου (Καραμπατζάκη και Αναπαύσεως) στην Ν. Ιωνία κάθε Παρασκευή στις 9:30 το βράδυ και η διάθεση εισιτηρίων ξεκινάει στις 8:30 μ.μ.
Η ταινία «Μαχαιροβγάλτης» είναι ελληνοκυπριακή παραγωγή του 2010, σε σενάριο των Γιάννη Οικονομίδη και Δωρή Αυγερινόπουλου. Παίζουν οι ηθοποιοί : Στάθης Σταμουλακάτος, Βαγγέλης Μουρίκης, Μαρία Καλλιμάνη, Γιάννης Βουλγαράκης.
Η ελληνική πραγματικότητα με τη μιζέρια της, αλλά και τους ανταγωνισμούς και τον αγώνα για εξουσία, μέσα από το προσωπικό δράμα μιας οικογένειας σε μια βουτηγμένη στην ατμόσφαιρα του φιλμ-νουάρ ταινία. Ο φθόνος και η λαγνεία που οδηγούν σε ακραίες λύσεις, άτομα σε μια κλεισμένη στον εαυτό της, αποξενωμένη μικροαστική κοινωνία, είναι μερικά από τα θέματα της νέας, βουτηγμένης σε σκοτεινά χρώματα, ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη.
Τρία είναι τα κύρια πρόσωπα της ταινίας: ο θείος (Βαγγέλης Μουρίκης), η γυναίκα του (Μαρία Καλλιμάνη) και ο ανιψιός (Στάθης Σταμουλακάτος). Η ταινία αρχίζει με σκηνές κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, με τον μισομεθυσμένο ανιψιό να παρακολουθεί τηλεόραση. Αργότερα επισκέπτεται τον ετοιμοθάνατο πατέρα του στο νοσοκομείο, όπου τον παρακολουθεί αδιάφορα μασουλώντας σπόρια. Παντού μιζέρια, μοναξιά και ανία. Σκηνές σε μουντά, καταθλιπτικά, βιομηχανικά τοπία. Μόνη διασκέδασή τους το πιοτό και οι «αντρικές» έξοδοι. Όταν ο πατέρας πεθαίνει, ο θείος καλεί τον ανιψιό να κατέβει από την Πτολεμαΐδα στην Αθήνα για να δουλέψει κοντά του. Να του φυλάει το σπίτι και να φροντίζει τα σκυλιά του. Κάποια στιγμή ο ανιψιός θα τα φτιάξει με την, παραγνωρισμένη από το θείο, σύζυγο και μαζί θα σχεδιάσουν τη δολοφονία του.
Η ιστορία θυμίζει το μυθιστόρημα του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπά πάντα δυο φορές», αλλά και τις διάφορες κινηματογραφικές διασκευές του -ιδιαίτερα τη νεορεαλιστική διασκευή στο «Ossessione» του Βισκόντι. Μόνο που ο Οικονομίδης το χρησιμοποιεί απλώς ως βάση για να κάνει διάφορες καίριες ανατροπές και να το εντάξει στέρεα στην ελληνική πραγματικότητα. Σε μια ατμόσφαιρα βγαλμένη μέσα από τον καλύτερο κινηματογράφο: από τη «Δίκη» του Γουέλς ως τους λούμπεν του Φασμπίντερ. Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη («Σπιρτόκουτο», «Η ψυχή στο στόμα»), η οικογένεια είναι στο επίκεντρο της ταινίας. Μόνο που σε μια κοινωνία σε κρίση (ηθική, πολιτική, οικονομική) αυτή βρίσκεται υπό διάλυση. Η κοινωνική πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια για αναπνοή. Χώρος υπάρχει μονάχα για καταπίεση, ζήλια, θυμό, εκδίκηση, αγώνα για εξουσία. Αυτά καθοδηγούν και καθορίζουν την πορεία των προσώπων. Μια πορεία, αληθινή κατάβαση στην κόλαση. Με τα πάθη τους ανεξέλεγκτα. Όπου δεν υπάρχει χώρος για αληθινό έρωτα. Με μόνη επιτακτική ανάγκη το σεξ -ένα σεξ βίαιο, ζωώδες. Με τη γυναίκα απλό «παιχνίδι», μέσο για την επίτευξη στόχων.
