ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«Συμπαθέστατό μου θύμα»

συμπαθέστατό-μου-θύμα-292016

Της Εύας Λόλιου

Σήκωσε το χέρι του ο πρόεδρος κι όλα τα άνθη της πλαγιάς σώπασαν.. «Μιλάτε κατ’ ουσίαν παρακαλώ!», φώναξε και τα πουλιά κρύφτηκαν στα φαρδιά μου μανίκια. Ενα χελιδόνι μοναχά φαίνονταν που χτυπούσε φοβισμένο την ουρά του στη καρδιά μου, μα ίσως μπέρδεψε τα έδρανα των δικηγόρων τ’ ανοιχτό παραθύρι που κοιτούσε την ακόμη ανθισμένη μανόλια κι ο άνεμος που πέρασε παγωμένος μέσα στα στήθη μου..

Μου ’ρθε να κλάψω, που αν κι ορκίστηκα στο Ευαγγέλιο να μιλήσω την αλήθεια μου ως μάρτυρας για κείνο το απόγευμα του Αυγούστου, δε με άφησε η δικαιοσύνη. Και τι θα έλεγα; Για τη θάλασσα θα μίλαγα και τα όμορφα ιστιοφόρα που στάθηκαν στο λιμάνι του Προδρόμου, για το γιασεμί στο μονοπάτι, πως ευωδίασε τη χούφτα μου κι αγκάλιασε την ψυχή μου, για το ολόγιομο φεγγάρι που βγήκε αμέσως μετά το έγκλημα.. στις εννέα και μισή μετά μεσημβρίας..

«Κι όμως κ. πρόεδρε, (θα του έλεγα) για κείνο το φεγγάρι περίμενα μια ολόκληρη ζωή.. Βλέπετε είχα αγοράσει πινέλα και χρώματα, έναν ολοκαίνουργιο καμβά κι ήθελα να ζωγραφίσω μια φωλιά στον ασημένιο δρόμο που χάραξε τ’ άρωμά του στη μαβιά θάλασσα.. Γνωρίζετε πως τα πιο όμορφα λουλούδια έχουν την απόχρωση του μοβ; Να, κάπως έτσι θα ήταν στολισμένα τα μαλλιά μου και στις μεγάλες πιέτες της φούστας μου θα καρφίτσωνα πεταχτά, μικρά φτερουγίσματα γαλάζιων πουλιών.. Εχετε προφανώς δίκαιο για την ασύδοτη πολυλογία μου, μα εκείνη τη νύχτα κ. πρόεδρε θα έγραφα κι ένα ποίημα.. Για κείνο το φεγγάρι πάλι σας μιλώ που περίμενα μια ολάκερη ζωή».

Μα σήκωσε το χέρι του ο πρόεδρος κι όλα τούτα σώπασαν.. «Συμπαθεστάτη κυρία μου», πετάχτηκε ξάφνου ο δικηγόρος του κατηγορούμενου και με ξύπνησε, «αλήθεια μάς είστε συμπαθεστάτη.. Πείτε μου αν γνωρίζετε ποια ήταν η τύχη εκείνου του αδέσποτου σκύλου που σας πλήγωσε τόσο βαθιά» ρώτησε με τα εμβριθή του μάτια. «Σας πληροφορώ λοιπόν, πως ο σκύλος υιοθετήθηκε από Αμερικανίδα τουρίστρια, εμβολιάστηκε και ζει ευτυχισμένος στα όμορφά της σαλόνια!» Τότε πάλι ήθελα να μιλήσω, μα δεν γνώριζα πως σε όλες τις υποθέσεις του Πρωτοδικείου οι διάδικοι είναι υποχρεωμένοι να παρίστανται και να ενεργούν με δικηγόρο. Κι εγώ μέσα στις τσέπες μου δεν είχα τίποτες άλλο παρά μόνο μερικά ψίχουλα για τα πουλιά.. «Ναι, ναι», κατάφερα να ψελλίσω κι όλα τα δέντρα έγειραν να ακούσουν την φωνή μου. Αμέσως σκέφτηκα τον δήμαρχο, πόσο χαρούμενος θα περπατούσε στο διάδρομο της αυλής του μεγάρου αγκαζέ με τον δικηγόρο του, που μόλις πριν αθωώθηκε.. Τον σκύλο, τον μαύρο, τον Ταμ Ταμ ξαπλωμένο στο βελούδινο καναπέ απέναντι απ’ την αστραφτερή φωτιά, το όμορφο τρίχωμα του να γυαλίζει και τις πεταχτές μωβ ανταύγειες π’ άφησε η μαβιά θάλασσα στην ψυχή του.. Κι αλήθεια, χαμογέλασα για την επιτυχία τους κι ας δάκρυσα..

Βγαίνοντας πια στην κεντρική λεωφόρο κοίταξα ψηλά τον ουρανό αναστενάζοντας. Ο άνεμος κρύφτηκε πίσω απ’ τα βουνά, ο ήλιος θύμωσε, χάθηκε στα φουρτουνιασμένα απ’ οργή σύννεφα. Και το φεγγάρι μου, εκείνο το αυγουστιάτικο φεγγάρι σαν νύχτωσε, έκλαψε γοερά πάνω απ’ τους στίχους μου που δε μαρτύρησε..

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου