Της Εύας Λόλιου
Πολλές γενιές οι άνθρωποι, το φως ακολουθάνε
φτάνουν τους ανεμόμυλους, φτερά τ’ ανέμου νοσηρά,
σύντομα οι αετοί χάρτινοι στο χώμα ξεψυχάνε
σώμα στα έγκατα της γης συνθλίβεται βαθιά.
Οταν ανθίζουν τα κλαριά πάλι εκεί τραβάνε
στις μυγδαλιές του λόφου που βγάζουν ευωδιά
τ’ ολόλευκα δαντελωτά τους πέταλα μαδάνε
και στα μαλλιά τους θλιβερά να δείχνουν ομορφιά.
Κι αυτοί που ερωτεύονται τον ουρανό κοιτάνε
μοιάζουν τις νύχτες άγγελοι στα πρώτα τους φιλιά
άστρα που στις παλάμες τους αμύθητα λογάνε
πώς γίνονται μετά εχτροί στη πρώτη σκοτεινιά;
Ενα πουλί τόσο μικρό μες στη καρδιά κρατάνε
τα σύννεφα θα έσκιζε στη βαρυχειμωνιά
βλέπεις φοβούνται οι άνθρωποι τα χρόνια σα περνάνε
και όνειρα κάστρα φτιάχνουνε σε εφήμερη αμμουδιά..
Μα πόσο όμορφοι αυτοί στα μάτια μου φαντάζουν
που στέκουν στο ’να πόδι τους στην ακροθαλασσιά
τα κύματα σαν έλθουνε ψηλά θε’ να πετάξουν
σε άλλη γη που οι άνθρωποι γεννιούνται με φτερά..
