Της Εύας Λόλιου
Δεν ξέρει άραγες η νύχτα πώς έτσι σκοτεινή είναι κι άχαρη
πέφτει πάνω στις στέγες των σπιτιών μας βουνό,
μες στα κορμιά μας μπήγει τ’ έντρομα καταράχια της
κι εμείς τόσο μικροί, τόσο άνθρωποι,
λιλιπούτειες στέρνες οι ψυχές μας
δεν έχουμε πια λόγο να της πούμε πνιγμένοι.
Μόνο τα τριζόνια της κάνουν ακόμη συντροφιά
σκάβουν να βρουν ένα πλανήτη στον θόλο της,
μια απάντηση στην απέραντη μοναξιά της
που ξέρουν ότι μια ημέρα θα είναι πολύ αργά για τη νύχτα,
πολύ θα έχει βραδιάσει στην καρδιά της.
Γι’ αυτό εκεί στου Αη Γιαννιού τα καλντερίμια
λίγο πριν ακόμη γυρίσει απ’ την θάλασσα
πληγωμένη που δικιά της ποτέ δεν ήταν, ποτέ δε θα ’ναι
ούτε το χρώμα της το γαλανό, ούτε η ασπράδα των γλάρων
(μόνο που ’χει ακούσει για την ομορφιά της)
στη σιγαλιά της απόγνωσης γεμίζουν τα πηγάδια κρυφά
δεξιά ύστερα κι αριστερά στις αυλές μ’ άστρα.
Κι όλο αυτό μου μοιάζει σαν τους χρυσοθήρες
που ψάχνουν ακάματα τα τριζόνια
αποθέσεις φωτός,
τραγουδώντας στο πλατύ σκοτεινό της ποτάμι,
απ’ την κορυφή στα Χάνια ξεκινάει
και φτάνει να πνίξει ολόκληρο το χωριό σαν βραδιάσει.
