Της Εύας Λόλιου
Συλλογιζόταν ο ήλιος τις μυρτιές που έκλαιγαν σαν κορίτσια κάτω απ’ τον ίσκιο του φεγγαριού, πως ευωδιάζουν τα χέρια τους, λευκά άνθη που σφάχτηκαν..
Οργιά οργιά μετρούσε το κορμί της κοπέλας που έφραξε το στόμα της με μια σφαίρα κι ένα όπλο γεμισμένο μπαρούτι αγάπης.
Εκεί βρήκε την ροδιά, στα γόνατα του να παρακαλεί για μια σκληρή κόρα φως.
Μεγάλο το τραγούδι του ήλιου, λυπητερό για τ’ αλμυρίκια που δέθηκαν οι βάρκες, πέθαναν στο Αιγαίο απ’ το πολύ ρακί οι καπεταναίοι κόπηκε η καρδιά πάνω στις πλώρες τους απ’ τα πολλά χρόνια που ξέχασαν τις μάνες και τις γυναίκες τους.
Αδικα χάθηκαν τα σπίτια τους, μονολογούσε ο ήλιος για μια γοργόνα κόκκινη που έβγαζε φωτιά απ’ τα λόγια της και έσπειρε στον βυθό τον θάνατο στα ναυάγια.
Μέσα στο κοχλασμό της γης σηκώθηκαν καινούριες ρίζες, ο ήλιος διέταξε! τα μαχαίρια να σφάξουν το σκοτάδι!
Συλλογιζόταν πώς να μοιράσει τους σπόρους στα πουλιά κι ανάμεσα στις πέτρες, φωλιές κοχύλια να χτίσει για τα ορφανά που άφησαν πίσω τους τα καράβια.
Με τα μάτια να γνέψουν στην θάλασσα κάτω απ’ το χώμα που θάφτηκε, κάτω απ’ τον ουρανό αυτό, οι νεκροί να θυμηθούν τα μονοπάτια που οδηγούν στον επί της γης παράδεισο.
