Εζησα όπως ήθελα την ζωή μου

 

            Επί 55 συναπτά χρόνια κοσμεί την σκηνή με το μπρίο, το αστείρευτο ταλέντο, την λάμψη και την βαθιά ευαισθησία της. Η δημοφιλής Μάρθα Καραγιάννη, που σφράγισε την χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου με την εντυπωσιακή της παρουσία, αποτελεί αναμφίβολα διαχρονικό καλλιτεχνικό σύμβολο. Το λαμπρό αστέρι της ελληνικής σκηνής, που διαθέτει αμέτρητες επιτυχίες στο ενεργητικό της, ήταν το τιμώμενο πρόσωπο του φετινού Argo Film Festival που πραγματοποιήθηκε χθες στο Βόλο, παρουσία πολλών εκπροσώπων του καλλιτεχνικού χώρου. Το Φεστιβάλ του Βόλου τίμησε την αγαπημένη πρωταγωνίστρια, η οποία σηματοδότησε μια νέα εποχή για τον ελληνικό κινηματογράφο, επιβάλλοντας τον χορό στην πλοκή. Ξεδιπλώνοντας τις συναρπαστικές μνήμες της ζωής της, η πρωταγωνίστρια δεκάδων επιτυχημένων παραγωγών, υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης μεταξύ του χθες και του σήμερα.

            Μιλώντας εκ βαθέων στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ» τονίζει ότι «ο κινηματογράφος ο τότε, δημιουργούσε σταρ. Δεν ισχύει το ίδιο τώρα, διότι υπάρχει η φθορά της τηλεόρασης». Ο αξέχαστος Γιάννης Δαλιανίδης, ο αγαπημένος Κώστας Βουτσάς και δεκάδες ακόμη στιγμιότυπα, συνθέτουν καρέ – καρέ, μια συναρπαστική αφήγηση. Η Μάρθα Καραγιάννη δηλώνει «ευτυχής» για την τιμητική διάκριση στο πρόσωπό της και ταυτόχρονα συγκινημένη λόγω της αγάπης του κόσμου. Δεν παραλείπει να σχολιάσει την σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, αναλύοντας τους λόγους της σημερινής οικονομικής κρίσης, ενώ εύχεται «τύχη και υγεία» στους Βολιώτες φίλους της, προκειμένου να προσπεράσουν τις «συμπληγάδες» της καθημερινότητας. Η πρωταγωνίστρια  με το αστείρευτο ταλέντο, ομολογεί ότι έζησε όπως ήθελε την ζωή της, γεμίζοντας την ψυχή της με έντονα συναισθήματα και ανάλογες εικόνες.

 

Είναι πράγματι υπόθεση ζωής και μεγάλο κεφάλαιο. Στα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής μου ζωής πρωτόπαιξα στην «Άγνωστο» σε ηλικία 16 ετών και ούτε ήξερα αν θα μείνω ή αν θα ξαναπαίξω. Και μετά από κάποιες ταινίες που έκανα, όπως το «Κατά λάθος μπαμπάς», το «Πλούσιοι χωρίς λεφτά» άρχισα την συνεργασία μου με τον Δαλιανίδη και την ΦΙΝΟΣ, παραγωγή της οποίας ήταν η πρώτη μου ταινία. Το ‘59 υποδύθηκα την «Πίτσα Κίτσα καλλιτέχνης», στο «Ζητείται ψεύτης», με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, που ήταν ένας πολύ νόστιμος, πικάντικος ρόλος και κατόπιν άρχισαν τα μιούζικαλ. Ο Γιάννης Δαλιανίδης είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο την ζωή μου, γιατί 14 χρόνια δουλεύαμε μαζί και έπαιξα σε όλα τα μιούζικαλ και σε όλες τις κωμωδίες. Έκανα και μια ταινία δραματική, το «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» με τον Νίκο Φώσκολο. Τα μιούζικαλ τα ξέρετε, ήταν και είναι πολύ καλές ταινίες και από κει ξεκίνησε η καριέρα μου. Συγχρόνως όμως έπαιζα στο θέατρο. Έπαιξα στο θέατρο για πρώτη φορά σε ηλικία 17 ετών και πρωτοβγήκα καλοκαιράκι,  που δεν είχα σχολείο. Μετά όμως συνέχισα και σε δυο τρία χρόνια ήμουνα πρωταγωνίστρια.

 

 

Ο κινηματογράφος ο τότε, δημιουργούσε σταρ. Δεν ισχύει το ίδιο σήμερα, διότι υπάρχει η φθορά της τηλεόρασης. Σε φθείρει η τηλεόραση, απομυθοποιείσαι όταν παίζεις κάθε μέρα και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούν να κάνουν τώρα μεγάλη καριέρα μέσω κινηματογράφου τα νέα παιδιά, δηλαδή να γίνουν σταρ. Αυτή την στιγμή έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς στην Ελλάδα, σενάρια δεν έχουμε. Βλέπω πολύ ταλαντούχα νέα παιδιά, που είναι εξαιρετικοί ηθοποιοί,  αλλά λείπει η μαγεία που είχαμε εμείς. Δεν υπάρχουν σήμερα σενάρια ελκυστικά, μέσα από την πραγματικότητα. Από τις ταινίες που είδα, μου άρεσε το «Νησί», καλό ήταν επίσης το «Μπανκ μπανγκ», το «Πεθαίνω για σένα» που κάναμε με την Ελένη Ράντου και ήταν μια ωραία, ανθρώπινη σάτιρα, που αφορούσε σε μια οικογένεια κι είχε ένα μήνυμα. Οι φουτουριστικές ταινίες δεν μου λένε τίποτα.

 

 

 

Οχι, δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης,  δεν νομίζω ότι υπάρχει. Τα σενάρια ήταν βγαλμένα μέσα από την πραγματικότητα, ήταν πολύ ωραίοι γραφιάδες οι παλαιότεροι. Έγραφαν σενάριο με αρχή, μέση και τέλος, μ’ ένα νόημα, ένα συμπέρασμα. Ήταν αλλιώτικο.

 

 

 

Βέβαια και ηθογραφικά περισσότερο. Και τα μιούζικαλ ηθογραφικά ήταν, γιατί είχαμε βγει κι από έναν πόλεμο, οπότε ήταν εκ των πραγμάτων ηθογραφικά.

 

 

Η κάθε ατάκα ήταν βγαλμένη μέσα από την ζωή. Φωνές διαμαρτυρίες υπήρχαν πολλές σε αυτούς που έκαναν άλλου είδους κινηματογράφο. Εμείς κάναμε διασκεδαστικό κινηματογράφο και γι’ αυτό είχε την απήχηση που είχε. Μιλάμε για τα ήθη και έθιμα της εποχής και γι’ αυτό τον λόγο αυτές οι ταινίες παραμένουν φρέσκιες και τις βλέπεις ευχάριστα ακόμη και σήμερα.

 

 

Βλέπω αποσπασματικά τις ταινίες που έπαιξα, γιατί τις έχω δει αμέτρητες φορές.

Βλέπω κάποια χορευτικά, ή μια σκηνή που μου άρεσε και την περιμένω να παιχτεί για να την δω και πάλι. Αλλά η κάθε ταινία, είναι μια ωραία ταινία με αρχή, μέση και τέλος και ακουμπάει και στον θεατή, είναι η ψυχή του, είναι αυτός ο ίδιος.

 

 

Κατ’ αρχάς είμαι ευτυχής διότι παίρνω την σκυτάλη από τον αγαπημένο μου, Κώστα Βουτσά, ο οποίος ήταν το τιμώμενο πρόσωπο της περσινής χρονιάς. Η γνωριμία μας με τον Κώστα Βουτσά μετράει πάρα πολλά χρόνια. Είναι ένας άνθρωπος εξαιρετικός, τον γνωρίζω από παιδί, τον αγαπώ πάρα πολύ, μας δένει μια φιλία που κρατάει πάρα πολλά χρόνια και είναι κυριολεκτικά η χαρά της ζωής. Είναι λοιπόν, πολύ τιμητικό για μένα το γεγονός ότι παίρνω την σκυτάλη από τον Κώστα, χαίρομαι πάρα πολύ για την διάκριση του Βόλου προς το πρόσωπό μου και ομολογώ ότι περίμενα με ανυπομονησία για να ζήσω την χθεσινή βραδιά.

 

 

Βέβαια, έχω παίξει πάτρα πολλές φορές στο Βόλο, έχω φίλους πολλούς Βολιώτες, όπως ο Σωτήρης Πολύζος που τον αισθάνομαι δικό μου άνθρωπο, ο οποίος μου πρωτοτηλεφώνησε και με κάλεσε. Έχω έρθει αμέτρητες φορές στο Βόλο, στο Πήλιο, έχω κάνει περιπάτους, έχω μείνει στην Τσαγκαράδα, τον έχω γνωρίσει και όπως σας είπα και πριν, τον αγαπώ τον Βόλο. Σε ότι αφορά τα πολιτιστικά, έχω εικόνα για το θέατρο, έκανε πολύ καλή δουλειά η Λυδία Κονιόρδου και στεναχωρέθηκα πολύ που δεν ήταν πλέον καλλιτεχνική διευθύντρια. Δεν έτυχε βέβαια να παρακολουθήσω παραστάσεις, γιατί πάντοτε έπαιζα είτε στην Αθήνα είτε ήμουν σε τουρνέ, αλλά έχω εμφανιστεί πολλές φορές στο Βόλο. Τα νεώτερα χρόνια ξέρω ότι ο Σπύρος Μαβίδης, κάνει μια καλή δουλειά στο ΔΗΠΕΘΕ Βόλου.

 

 

 

Ως πολιτιστική φιλοσοφία χωλαίνουμε τώρα πια στα χρήματα, γιατί παλιά έδιναν χρήματα. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ τι θα γίνει αύριο και γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Όλοι κάναμε παραπάνω απ΄ αυτά που αντέχουν τα πόδια μας. Το πιστεύω αυτό, γιατί είναι ορισμένα πράγματα που δικαιούσαι και άλλα που δεν δικαιούσαι. Δεν δικαιούται ένας άνθρωπος που δηλώνει στην εφορία 12 εκ. το χρόνο να κάνει ζωή σαν να βγάζει 150. Είναι πολύ δύσκολο το έργο του Παπανδρέου. Εγώ το καταλαβαίνω. Στεναχωριέμαι, πιστεύω ότι έχει κάνει αδικίες, δεν «τσίμπησε» ακόμα τα μεγάλα πορτοφόλια, που εκεί είναι το θέμα, αλλά καταλαβαίνω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο το έργο του. Όταν μπήκε ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος σε αυτό το πόστο, χάρηκα πάρα πολύ, γιατί είναι ένας άνθρωπος που του έχω εμπιστοσύνη. Πιστεύω ότι πρέπει να βάλουν το χέρι στην τσέπη αυτοί που έχουν εκατομμύρια γιατί είναι σε μια δύσκολη κατάσταση η χώρα. Ο κόσμος είναι πολύ συγκρατημένος, φέτος οι τουρνέ δεν πήγαν καλά και τώρα με το 23% θ’ αδειάσουν όλα τα μαγαζιά.

 

 

Με χαροποιεί πολύ η αγάπη του κόσμου. Με συγκινεί ο κόσμος που με αγαπάει, με συγκινεί όλο αυτό που βλέπω, με συγκινεί η ανιδιοτελής αγάπη των αγνών ανθρώπων. Μου αρέσει που με αποκαλούν Μάρθα, μου αρέσει η αγάπη του κόσμου,

η προσήλωση που έχει σε αυτά που έχω κάνει. Είναι συγκινητική η διαπίστωση ότι υπάρχει και η τρίτη γενιά  θεατών που βλέπει τις ταινίες μου. Θα ήθελα, παράλληλα, να ευχηθώ στους Βολιώτες φίλους μου, να έχουν τύχη και να είναι καλά.

 

 

 

Είμαι 55 χρόνια στο σανίδι. Έχω κάνει λάθη, όπως όλοι μας, αλλά, το υπογραμμίζω αυτό, αλλοίμονο αν δεν είχαμε κάνει λάθη. Μπορεί να είναι κοινότυπο αυτό που θα πω, αλλά μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Μαθαίνω από τα λάθη μου, λέω αυτό το έκανα στραβά, για να το διορθώσω. Έχω κάνει και λάθη αποτυχίες, όπως όλοι μας. Έζησα την ζωή μου όπως την ήθελα και τελικά ήταν όλα μοιραία. Πιστεύω στην μοίρα. Πιστεύω πως, ότι πρόκειται να συμβεί, θα συμβεί. Αυτό το πιστεύω. Νομίζω ότι έζησα την ζωή μου όπως την ήθελα και είμαι ευχαριστημένη τώρα,  γιατί έχω καλές αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις μου είναι πολύ γεμάτες.