ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Μανίνα Ζουμπουλάκη: Εμπνέομαι από τη ζωή

μανίνα-ζουμπουλάκη-εμπνέομαι-από-τη-ζ-348893

Η γνωστή συγγραφέας μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για το καινούργιο της βιβλίο

Συνέντευξη στην ΕΛΕΝΑ ΝΤΑΒΛΑΜΑΝΟΥ,

εκπαιδευτικό – συγγραφέα

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο της συγγραφέως Μανίνας Ζουμπουλάκη, «Το (σχεδόν) ημερολόγιο μιας 82χρονης» από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο, που διαβάζεται ευχάριστα, χαρίζοντας άφθονο γέλιο, αλλά και τροφή για σκέψη. Οι εντυπωσιακοί διάλογοι, το καυστικό χιούμορ, αλλά και η αντιμετώπιση που έχουν οι ηλικιωμένοι άνθρωποι από τους νεότερους μας θέτουν πολλά διλήμματα, αλλά μας κάνουν να δούμε και τη ζωή με άλλα μάτια. Η συγγραφέας, με την ιδιαίτερη γραφή της, μας κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέσα από την άρτια ψυχογράφηση των χαρακτήρων της, αλλά και τον τρόπο που θέτει τον προβληματισμό της μέσα από την ηρωίδα του βιβλίου. Στον κυριακάτικο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, η πολύ όμορφη συνομιλία μας.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο με τον τίτλο «Το (σχεδόν) ημερολόγιο μιας 82χρονης», από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Πείτε μας λίγα λόγια για την ιστορία.

Είναι ένας χρόνος από τη ζωή μιας 82χρονης γυναίκας που ζει στην Αθήνα. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο η Μελίνα κάνει όλα όσα κάνουν οι 82χρονες, μιλά με την εγγονή της, μαλώνει με την κόρη της, πίνει ζεστή σοκολάτα με τις φίλες της, τραβιέται στα δημόσια ταμεία κ.λπ., αλλά έχει και κάποιες έξτρα δραστηριότητες, όταν ο κολλητός της σπάει τη λεκάνη του, αναλαμβάνει η ίδια τις παράνομες καλλιέργειές του… και τη διάθεση των παράνομων (καπνιζόμενων) ζαρζαβατικών του. Γίνεται ξαφνικά μια γιαγιά, που πουλά χασίσι έξω από το κολέγιο…

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σας;

Η ζωή μας. Το ότι μεγαλώνουμε, η παρέα μου κι εγώ, και μας φαίνεται παράξενο, ανησυχητικό ώρες ώρες, παρ’ όλο που το έχουμε φιλοσοφήσει… Γνώρισα τη Μελίνα και μου έδωσε την ιδέα, μια γυναίκα που δεν έχασε το χιούμορ της επειδή μεγάλωσε (πολύ), που δεν σκέφτεται το χθες, αλλά το σήμερα, που έχει αφήσει πίσω της πολλά πράγματα, όσο αόριστο κι αν ακούγεται αυτό. Η δημοσιογράφος Ρούλα Μητροπούλου επίσης ήταν πηγή έμπνευσης. Έχει περάσει τα μύρια όσα, παραμένει στητή και λαμπερή, πανέξυπνη και ζωηρή… αλλά κυρίως, με χιούμορ που της τρέχει από τα μπατζάκια.

Γιατί «σχεδόν» ημερολόγιο;

Γιατί δεν καταγράφεται η κάθε ημέρα, αλλά και γιατί έχει μυθιστορηματική διάσταση, εκτυλίσσεται με τη φόρμα, ίσως και με την ουσία, ενός μυθιστορήματος. Δεν είναι δηλαδή απλή καταγραφή γεγονότων.

Η Μελίνα διαφέρει από τους περισσότερους ηλικιωμένους. Βλέπει τη θετική πλευρά της ζωής και δίνει κουράγιο στους φίλους της. Είναι υπαρκτό πρόσωπο η ηρωίδα της ιστορίας;

Ναι, είναι υπαρκτό πρόσωπο. Όταν βγήκε στη σύνταξη από την κανονική της δουλειά, άρχισε να κάνει «πόρτα» σε μαγαζιά για κάμποσα χρόνια, για να καλύπτει τις οικονομικές τρύπες. Ο Ζορζ με το μπαλκόνι και τις καλλιέργειες επίσης είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Τι σημαίνει «γράφω» για σας;

Περίπου σαν το «αναπνέω». Δεν μου αρέσει απλώς, μου είναι απαραίτητο. Το μεγαλύτερο διάστημα στη ζωή μου κατά το οποίο δεν έγραφα, ήταν φέτος τον Αύγουστο που έσπασα τον ώμο μου, πέντε εβδομάδες που μου φάνηκαν αιώνας.

Κυρία Ζουμπουλάκη, ασχολείστε με τη δημοσιογραφία, το σενάριο και τη συγγραφή. Ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη από τις τρεις;

Η δημοσιογραφία, με τον τρόπο που την αισθάνομαι, η παρατήρηση και η επεξεργασία της εξωτερικής πραγματικότητας μέσα από ένα εσωτερικό φίλτρο εντελώς δικό μου, με μια οπτική λίγο περίεργη, αλλά επίσης εντελώς δικιά μου. Είναι ένα είδος δημοσιογραφίας που πέφτει επάνω στη συγγραφή, για αυτό και το αγαπώ.

Πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι στη ζωή σας;

Πολύ, δεν έχω ιδέα τι θα έκανα χωρίς φίλες και φίλους. Θα χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο συνέχεια!

Τι σας ενθουσιάζει περισσότερο στη ζωή;

Η ζωή.

Σας τρομάζει το πέρασμα του χρόνου;

Ναι, αλλά μόνον επειδή με πάει προς το τέρμα και δεν μου αρέσει καθόλου η ιδέα. Θα ήθελα να δω τα εγγονάκια και τα δισεγγονάκια μου, να τους δίνω κρυφά σοκολατάκια, να τα κρατάω για να βγαίνουν τα παιδιά μου, όλα αυτά τα έκανε ο μπαμπάς μας, ως παππούς, όταν τα παιδιά μας ήταν μικρά. Με τρομάζει η σωματική αδυναμία, που εδραιώνεται σιγά σιγά… φέτος για πρώτη φορά έσπασα κόκκαλο. Οχι λόγω ηλικίας, λόγω βλακείας, όπως μου είπε ο γιατρός, αλλά ήταν σοκ, πίστευα ότι είμαι πολύ γερό κόκκαλο, και το ότι δεν είμαι ή δεν είμαι πλέον, είναι μια απογοήτευση…

Τι ρόλο παίζει το χιούμορ στην καθημερινότητά σας;

Τον κυριότερο. Αν εξαιρέσουμε την αρρώστια και τον θάνατο, που δεν σηκώνουν καθόλου αστεία, όλα τα υπόλοιπα στη ζωή τα παλεύω με χιούμορ. Απορώ πως παλεύονται χωρίς χιούμορ, μου φαίνεται αδιανόητο να τα βλέπω όλα από την σοβαρή τους πλευρά, ακόμα κι αν απαιτείται σοβαρότητα… ή, κυρίως τότε.

Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;

Εχω γράψει ένα θεατρικό έργο με τίτλο «Αφοσίωση» και θα το ανεβάσουν η Φιλίππα Ταμπάρη με τον Νίκο Γεωργάκη τον Νοέμβριο στο Στούντιο Μαυρομιχάλη σε σκηνοθεσία του Νίκου. Χαίρομαι πάρα πολύ γι αυτό, το περιμένω πώς και πώς. Επίσης έχω σχεδόν τελειώσει το τρίτο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας ή της Δώρας, τη μίνι αστυνομική σειρά, με ηρωίδα μια ξεναγό που έχει κάπως σαν μαντικές ικανότητες και μπλέκει σε περιπέτειες. Νομίζω θα βγει κάποια στιγμή την άνοιξη από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Σκέφτομαι το επόμενο βιβλίο, αλλά δεν το έχω αρχίσει ακόμα… θα γίνει κι αυτό, μόλις συνέλθω από το κάταγμα ώμου, πρόσφατα άρχισα φυσιοθεραπείες. Προς το παρόν δυσκολεύομαι να γράφω με τον τσαλακωμένο ώμο. Ελπίζω να συνέλθω γρήγορα.

Μια ευχή για τους αναγνώστες μας!

Υγεία, κυρίως, και δημιουργία μαζί με την υγεία, για να διατηρείται καλύτερα!

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου