Της Εύας Λόλιου
Επουράνιε πατέρα, είμαι λυπημένος που σου γράφω και δε μου μιλάς. Θαρρώ πως σε έχω απογοητεύσει γιατί η αποστροφή του βλέμματός σου απ’ την χαμηλή ζωή μου φέρνει τη βροχή στα δέντρα των κορυφών.
Το νιώθω, αλήθεια υποφέρω μα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σκαρφαλώσω ως αγρίμι εκεί, να σταθώ κάτω απ’ τα κλαριά τους και να κλάψω μαζί σου. Σκέφτομαι τι να φταίει, ποιο να είναι το μεγάλο ατόπημα της ψυχής μου που τόσο σε απομάκρυνε απ’ εμένα.
Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέπτη για να βρω τον ένοχο και η προσοχή μου εστιάζεται σε τρία μέρη του. Τα μάτια μου δείχνουν ένοχα που λένε κι ορκίζονται ότι δεν σε έχουν ποτέ τους συναντήσει, τα αυτιά μου πως δε σε έχουν ακούσει και το στόμα μου Θεέ μου, η γλώσσα μου που την τραβώ με μανία έξω να ομολογήσει…
Να, έτσι κάπως οδηγούμαι να κάνω κακές σκέψεις που πρέπει να στις εξομολογηθώ…
Να, λέω, μ’ ένα κοφτερό μαχαίρι να αφαιρέσω τα πολυτιμότερα αγαθά που φιλεύσπλαχνα μου έχεις χαρίσει…
Νομίζω πως μου αξίζει να είμαι μουγκός, κουφός κι αόμματος και το χειρότερο είναι πως το ίδιο ακριβώς πιστεύω και για πολλούς άλλους ανθρώπους… Δεν τους αξίζει λέω να έχουν λόγο, δε μου αξίζει…
Που τόσες κακίες ξεστομίζουμε οι άνθρωποι και πληγώνουμε ο ένας τον άλλονε, που τόσο άδικα κατακρίνουμε τον πλησίον μας, κουτσομπολεύουμε πίσω απ’ την πλάτη τον αδελφό, τον φίλο μας…
Παίρνουμε βήμα οι υπερόπτες κι έχουμε δικαίωμα να φωνάζουμε με τον ίδιο σου τον Λόγο… Που γράφουμε Θεέ μου δοκίμια και στίχους, λέμε πως είμαστε γραμματιζούμενοι και τίποτα απ’ όλα αυτά τ’ ωραία και τα σοφά δεν τηρούμε…
Δεν τους αξίζει να έχουν μάτια, δε μου αξίζει…
Βγαίνει ο ήλιος το πρωί μα δεν τον κοιτούμε μ’ αγάπη που ακόμη μια ανατολή ξημέρωσες για τον κόσμο…
Δεν τους αξίζει να έχουν αφτιά, δε μου αξίζει.. Που πέφτει η βροχή στους τσίγκους να μαλακώσει η καρδιά μας, μα δεν ακούμε τα δάκρυά σου… Που δε δοξάζει τ’ όνομά σου Κύριε μου τ’ άνοιγμα του παραδείσου στα πρόσωπά μας.. (τα μάτια, το στόμα, τ’ αφτιά μας).
Γιατί καλέ μου πατέρα μας έδωσες τούτο το δημοκρατικό δικαίωμα; Είναι σαν να το έδωσες σε μια κότα, σε ένα γάιδαρο ή σε μια αγελάδα…
Καλύτερα να μας άφηνες να ζούμε ως ζώα σε στάβλους και κοτέτσια…
Κικιρί, κικιρί!!! Σα να ακούγομαι καλύτερα, σαν τα μάτια μου να βλέπουν τον μεγάλο ουρανό σου με δέος και το ράμφος μου να ξεψειρίζει τις κακίες του κόσμου…
Τι πιστεύεις εσύ Θεέ μου, μίλα μου…
