ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«Ηντα απορείς γιασεμάκι;»

ηντα-απορείς-γιασεμάκι-373944

Της Εύας Λόλιου

Που μοιάζει το σπίτι σα τον μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο δε φταίνε μόνο τα ξεχαρβαλωμένα παραθύρια κι ούτε οι πεσμένοι σοβάδες.

Σκέφτομαι πως το μεγάλο νερό πέρασε με χάρη ποταμού που ’χασε της γης τους δρόμους πάνω απ’ τη σκεπή κρατήθηκε που φώλιασαν μια άτυχη άνοιξη τ’ όμορφα χελιδόνια.

Που μοιάζει το σπίτι σα το μεγαλύτερο ανθρώπινο πόνο δε φταίνε τα μαραμένα λουλούδια στο κήπο, ούτε τ’ αρπακτικό ή η λέαινα με τα κοφτερά τους νύχια που ξερίζωσαν τα ζιζάνια.

Μήπως διδάχτηκαν το δίκαιο να ξεχωρίζουν τα θηρία, εύθραυστα ανάμεσα στ’ αγριόχορτα τα τρυφερά χρυσάνθεμα, τις γαρδένιες και το γιασεμί;

Σκέφτομαι τον ήλιο που βγήκε στη γειτονιά άγριος, θυμωμένος κοιτώντας στο χώμα τα νεκρά παιδιά του.

Βγήκε τη νύχτα το φεγγάρι χλωμό και μισό κι ήταν κρίμα σου λέω που ένα τόσο σημαντικό πρόσωπο έκλαψε γοερά..

Γιατί εγώ, εσύ και άλλοι βρεθήκαμε άστεγοι μα λόγος δε μας πέφτει να ρωτήσουμε τον Θεό το πως και το γιατί μας βρήκε η καταστροφή..

Παρά μόνο τούτα να συλλογιστούμε με σιωπή..

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου