ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η θάλασσα μισεί την προδοσία

η-θάλασσα-μισεί-την-προδοσία-382284

Της Εύας Λόλιου

Θα καταπιεί τούτη η νύχτα τον πόνο μου, είναι καλή, τα σημάδια μου τ’ ανεξίτηλα στον χρόνο θα της εξομολογηθώ.

Και τούτη η θάλασσα, η αφρισμένη πάνω στον φάρο τον σβηστό, μισεί την προδοσία..

Αχ πιότερο τούτοι οι νοτιάδες πονούν την πληγή μου.. Ναι, φυσάει απόψε ο περασμένος μου έρωτας, σιωπούσε.. Μες στο αυλάκι του χρόνου έδενε ο σπόρος, έδεσε θαρρώ..

Ασημόγλαρο στη ψυχή τίναξε τ’ όνειρο.. Θυμάμαι.. βασιλεμένη ομορφιά τα βήματα σου στην αμμουδιά π’ ερωτευτήκαμε.

Τα ξανθά μαλλιά σου ζήλευα σαν τα χρύσωνε ο ήλιος. Τα γόνατα μου λύνονταν απ’ τους κάβους, στην αύρα της περπατησιάς σου.

Μικρό παιδί ήσουν, ποιος σε περίμενε; Ακριβή μου, πιότερη από το χρυσάφι.. Παρθένα κόρη, αγνότερη των λουλουδιών ολάκερου του κόσμου.. θυμάμαι που σε πλάγιασα στο απαλό σεντόνι της άμμου, και έτρεμες σαν μικρό ελαφάκι, φοβισμένο.

«Σ’ αγαπώ», σου ψιθύρισα και δάκρυσες.. «Η θάλασσα, μισεί την προδοσία», μου απάντησες και πέταξες μια άσπρη πέτρα στα νερά της.

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που αγάπησε η καρδιά μου εσένα. Τώρα κρυώνει, ψάχνει την ήπειρό σου να ζεσταθεί, αυτή με τ’ όμορφα λιοντάρια και τις χαίτες τους ανίδρωτες να τρέχουν σε όμορφες σαβάνες.

Πουθενά στην γη, τα χρώματα τ’ ουρανού και της θάλασσας δε συνάντησα τόσο έντονα παρά μόνο στο κορμί σου..

Δροσερή μου ψυχή, πηγή τόσο καθάρια δε με ξεδίψασε.. Δε θα σε ξαναδώ ποτέ θάλασσα μου, σ’ έχασα..

Αρνήθηκα εσένα που λάτρευα, για ένα μικρό θαλασσινό κοχύλι.. Ηθελα να γίνω καράβι στην καρδιά σου, μα ξελογιάστηκα από μετουσιωμένη σειρήνα στον βυθό.

Ο Θεός την έριξε, της μοίρας μου ν’ απαρνηθώ τον άγγελό μου στα κατάρτια, εσένα..

Τώρα θέλω να σωπάσω τον γλάρο στην πλώρη..

Η πόλη ανάλγητη, ζεστή. Ευτυχώς που μπορώ να πνιγώ, είναι τόσο βαριά η άγκυρα μέσα μου.. Θα καταπιεί τούτη η θάλασσα τον πόνο μου;

Τούτη η νύχτα να με σκεπάσει, έστω νεκρός να πλεύσω στο κορμί σου έως ότου, βαθιά της να χαθώ.. Θάλασσα, θάλασσά μου..

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου