Της Εύας Λόλιου
Κανείς δεν δίνει σημασία απ’ τους ανθρώπους στην ουράνια σκακιέρα, σ’ ένα παιχνίδι σκάκι.
Ο θεός κινεί την σκέψη στους παίχτες, οι παίχτες κινούν τα πιόνια.
Όμως κάποιος κρύβεται πίσω απ’ το παιχνίδι, που κινεί το νήμα της σκόνης στο σύμπαν και στον χρόνο, στα όνειρα και τις αγωνίες μιας τελείως απόκοσμης συμμετρίας, σ’ ένα παιχνίδι που τα άσπρα και μαύρα τετράγωνα φαίνονται αμέτρητα και άπιαστα από οποιαδήποτε πνευματική διαύγεια ή νοητική νηφαλιότητα.
Ξεκινώντας το παιχνίδι, καθορίζεται ποιος παίρνει το κάθε χρώμα, με μια ζαριά. Η αγωνία συθέμελα πολώνει τα κομμάτια που αποτελούν το σύμπαν.
Το άσπρο λαχαίνει στους στρατιώτες του καλού, ακόμη μια φορά. Δε μου φαίνεται τυχαίο..
Πρώτη κίνηση, προβάδισμα στον αγώνα. Χλιμιντρίζουν τα λευκά άλογα , μα οι αξιωματικοί δαμάζουν τον ενθουσιασμό τους.
Οι δυο πόλοι, νοητικά διακριτοί πύργοι, ξεχωρίζουν τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα.
Ο ήλιος βασιλιάς, ένα τέταρτο του ουρανού απομακρυσμένος απ’ τους υπόλοιπους πλανήτες. Ο κάτοχος των λευκών κάνει την δεύτερη κίνηση διαγωνίως. Μπροστά του ορθάνοιχτες οι πύλες.
Οι μαύροι αντίπαλοι παραμονεύουν μονομερώς σκεπτόμενοι την κτηνωδία που θα διαπράξουν.
Σήμερα θα ρίξουν τον ήλιο.
Την κάθε σκέψη διαδέχεται μια άλλη σκέψη, την κάθε κίνηση μια καινούργια κίνηση. Μέσα μου κοχλάζει η αγωνία, τα χτυπήματα είναι απανωτά μα πρέπει να προστατεύσω τον Βασιλιά μου, τον ήλιο. Δε γυρίζει πίσω ο χρόνος, τα πιόνια κοιτούν μπροστά.
Τα λευκά άλογα αιχμαλώτισαν τον Άρη και τον Πλούτωνα. Τα πιόνια ορμούν μέσα στο σκοτάδι, τα άσπρα μέσα στα μαύρα, οι μαύροι ιππότες εναντίον των άσπρων αξιωματικών.
Ευτυχώς, ήλθε η σειρά μου.. Προχωρώ οριζοντίως, κάθε φορά και σε έναν άλλον ουρανό. Καθέτως προσκρούω σε φωτεινούς πλανήτες. Αντιπερισπασμοί του φωτός τ’ άστρα, σκάνε στην επιφάνεια των κρατήρων μου σαν βεγγαλικά. Τυφλώνουν την σκοτεινή αρένα, χάνουν δια μιας την ορθή σκέψη οι μαύροι ιππότες.
Ένα βήμα να κάνει ο θεός μέσα μου και θα ρίξω τον Βασιλιά τους, σκέφτομαι.. «Δες, πόσο όμορφα κοιμάται εκεί κάτω η γη..», μου ψιθυρίζει..
Ρουα ματ! Αιχμάλωτος ο βασιλιάς του σκότους στην άμπωτη του φωτός μου. Κερδίσαμε ακόμη μια φορά! .. Κανείς δε δίνει σημασία απ’ τους ανθρώπους στην ουράνια σκακιέρα, σ’ ένα παιχνίδι σκάκι. Να με κοιτάτε τις νύχτες, πως παίζω με τ’ άστρα στο σκοτάδι.
Σταθείτε λίγο κάτω απ’ το φως και γράψτε τα βήματα μου.
Πώς αλλιώς θα προκαλούνταν τα παιχνίδια του μυαλού; Δεν είμαι κούφια η σελήνη, μια βασίλισσα είμαι που όλα κινούνται γύρω και πάνω από εμένα..
