Η δημοφιλής ηθοποιός μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη θεατρική «Λωξάντρα» και τη Βούλα της τηλεοπτικής «Μουρμούρας»
Εμβληματική προσωπικότητα η θρυλική «Λωξάντρα», που ανεβαίνει σήμερα στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο Βόλου στις 9.30 το βράδυ, με πρωταγωνίστρια την Ελένη Κοκκίδου. Η δημοφιλής ηθοποιός, η οποία έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ενσαρκώνοντας τη Βούλα στην τηλεοπτική «Μουρμούρα», που συνεχίζεται για έβδομη χρονιά, μιλά στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη θεατρική συνάντηση με τη «Λωξάντρα», που αποτελεί σπουδαία καλλιτεχνική στιγμή για την ίδια. Παράλληλα αποκαλύπτει τους δεσμούς που τη συνδέουν με την περιοχή, μιλά για την καταγωγή της από τις Μηλιές και υπογραμμίζει ότι πάντα έρχεται με συγκίνηση. Η Πηλιορείτισσα ηθοποιός, που διαπρέπει στον καλλιτεχνικό χώρο, μιλά με πολλή αγάπη για τις ρίζες της, επισημαίνοντας ότι παραμένουν ακατάλυτοι οι δεσμοί με την περιοχή.
Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Εμβληματική φυσιογνωμία και σύμβολο αντοχής η Λωξάντρα, πέρα από τον πληθωρικό της χαρακτήρα;
Βέβαια. Οπως όλες οι γυναίκες που είναι υπεύθυνες για την οικογένειά τους. Αυτό είναι πανανθρώπινο. Ολες αυτές οι γυναίκες που ανέλαβαν την ηγεσία του σπιτιού και της οικογένειας αντέχουν πολύ. Οι προσφυγίνες από τη Συρία το ίδιο πράγμα δεν είναι; Η γυναίκα είναι αυτή που κρατά το σπίτι, κρατά την οικογένεια, αυτή είναι ο στυλοβάτης.
Μέσα από τη ζωή της Λωξάντρας «διαβάζει» κανείς σελίδες της νεότερης ιστορίας; Βλέπει τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής;
Κατ’ αρχάς υπάρχουν σημαντικά γεγονότα στην παράσταση, τα οποία περνούν, όπως οι πόλεμοι του ‘87, μετά τελειώνει με τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, Βαλκανικοί πριν, υπάρχει η σφαγή των Αρμενίων, γιατί η Λωξάντρα έχει μέσα στο σπίτι της έναν άνθρωπο που δουλεύει, τον Ταρνανά, ο οποίος είναι Αρμένης και ξαφνικά ο γιος της, της ανακοινώνει ότι γίνεται σφαγή. Μέσα από την παράσταση περνούν ιστορικά γεγονότα.
Η πολιτική, ο πολιτισμός, οι έννοιες της ειρήνης, του πολέμου, της συναδέλφωσης, της αντιπαράθεσης ζωντανεύουν στα λόγια της;
Βεβαίως, γιατί εκείνη η εποχή είναι τρομερά έντονη σε σχέση με πολέμους, με εξεγέρσεις, είναι η εποχή που οι εθνότητες διεκδικούσαν την αυτοδυναμία τους μέσα στην οθωμανική αυτοκρατορία. Είναι μια μεγάλη αλλαγή στη μεριά αυτή του κόσμου και αμέσως μετά γίνεται και ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Ολα αυτά περνούν μέσα από τη ζωή της βεβαίως. Χάνει παιδιά, γίνονται οι σφαγές των Αρμενίων, μετά αρχίζει η εκδίωξη των Ποντίων, είναι πάρα πολλά γεγονότα. Είναι πολύ «φουρτουνιασμένες» εποχές. Και όλα αυτά περνάνε από τη ζωή της οικογένειας.
Τα δεινά που πέρασαν και περνούν η Ελλάδα και ο Ελληνισμός γενικότερα αποτυπώνονται στη ζωή της Λωξάντρας;
Ναι, αλλά αυτό δεν το βλέπουμε στην παράσταση. Αυτό που υπάρχει στην παράσταση είναι η σφαγή των Αρμενίων. Στο σπίτι της Λωξάντρας εργάζεται ένας Αρμένης ο Ταρνανάς και αγνοώντας τον κίνδυνο τον κρύβει κάτω από το κρεβάτι της. Τον βλέπει σαν παιδί της. Ολους τους ανθρώπους που της δουλεύουν ή με τους οποίους συνεργάζεται, με τους οποίους ζει, τους βλέπει σαν παιδιά της.
Παίρνει αυτό το φοβερό ρίσκο για την οικογένεια να κρύψει αυτόν τον άνθρωπο μέσα στο σπίτι. Κάτω από το κρεβάτι της και λέει «αν του βαστάει του Τούρκου ας κοπιάσει». Είναι μια ηρωική στιγμή.
Με ποια συναισθήματα έρχεστε στον Βόλο, πόλη με την οποία σας συνδέουν συγγενικοί δεσμοί;
Πάντα έρχομαι με συγκίνηση. Είναι πολύ αγαπημένο μέρος για μένα και είναι φυσικό γιατί έχω ρίζες από κει. Ο πατέρας μου Γιάννης Κοκκίδης κατάγεται από το Πήλιο. Ο παππούς μου Αλέξανδρος ήταν γεννημένος στις Μηλιές. Κούκος ήταν το όνομά του. Το άλλαξε μετά όταν ήρθε στην Αθήνα. Και έχουμε στην οικογένεια έναν πολύ καλό μουσικό που παίζει μπουζούκι, τον Αρη Κούκο.
Εχει τον όνομά του από τον θείο Αριστείδη, που ήταν αδελφός του παππού μου.
Ο παππούς μου έφυγε από τις Μηλιές και πήγε στην Αθήνα και έγινε ζαχαροπλάστης. Ηταν ο ζαχαροπλάστης του Μπόκολα στην πλατεία Κολωνακίου, ένα από τα πιο γνωστά ζαχαροπλαστεία της εποχής.
Πριν τον πόλεμο αυτά και έμεινε όλη την κατοχή και έζησε η οικογένεια από τα μπισκότα και τις σαντιγές που υπήρχαν στο ζαχαροπλαστείο. Κι όταν ήμουν μικρή, μας έφερνε κάπου – κάπου ένα μεγάλο μεταλλικό γεμάτο πτιμπέρ στο σπίτι και το τρώγαμε τις Κυριακές με τον αδελφό μου, Αλέξανδρο, που έχει το όνομα του παππού.
Οι καλλιτεχνικές σας υποχρεώσεις σάς επιτρέπουν να επισκέπτεστε τα πάτρια;
Τώρα πια δύσκολα. Μικρή ερχόμουν σε συγγενικά σπίτια. Διατηρώ όμως επικοινωνία με τους συγγενείς και θα έρθουν να δουν την παράσταση.
Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι μια νέα πρόκληση παράλληλα με τη Βούλα της τηλεοπτικής «Μουρμούρας»; Τι εισπράττετε από τον κόσμο;
Αυτοί οι δύο χαρακτήρες είναι πολύ αγαπημένοι, γιατί είναι πολύ αναγνωρίσιμοι και σου θυμίζουν πολλά. Στην παράσταση οι άνθρωποι θυμούνται τους γονείς τους, τους παππούδες τους, τις γιαγιάδες τους. Κυρίως έρχονται άνθρωποι που προέρχονται από τη Μικρά Ασία ή από την Πόλη.
Επίσης όλοι έχουμε γνωστούς που κατάγονται από τις συγκεκριμένες περιοχές, δηλαδή έχουμε μια ευαισθησία σε αυτό το θέμα των Ελλήνων που ζούσαν εκεί, των Ποντίων κ.ά. Είναι, λοιπόν, αναγνωρίσιμες αυτές οι γυναίκες, ακούμε τη ντοπιολαλιά τους, ακούμε για τα φαγητά τους που μας φέραν μετά εδώ, είναι αναγνωρίσιμοι άνθρωποι.
Στο θέατρο σας προσφωνούν με το όνομα της τηλεοπτικής Βούλας;
Βέβαια, γιατί δεν με ξέρουν από το θέατρο. Με ξέρουν από τη τηλεόραση. Το βρίσκω πάρα πολύ φυσιολογικό και το απολαμβάνω, γιατί η τηλεόραση είναι ένα μέσο που φτάνει μέχρι το τελευταίο σπίτι.
Φέτος συνάντησα κάποιους ανθρώπους από την Αυστραλία, Ελληνες οι οποίοι με βλέπουν καθημερινά.
Είναι μαγικό. Οσο για τη «Μουρμούρα» συνεχίζεται για έβδομη χρονιά. Την έχω αγαπήσει πολύ αυτή τη σειρά. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου. Η Βούλα είναι πολύχρονη.
Η Λωξάντρα είναι διαχρονική, υπάρχει και σήμερα, θα υπάρχει και αύριο;
Με τη μορφή της κοινωνίας που υπήρχε τότε, όχι. Αλλά πάντα υπάρχει η Μεσογειακή γυναίκα η οποία κάνει τα πάντα για να βοηθήσει, να προστατεύσει, να φροντίσει και να σώσει την οικογένεια, την ευρεία οικογένεια. Πάντα θα υπάρχει αυτό.
Η γυναίκα είναι ένα δυναμικό πλάσμα, μια δυναμική οντότητα, η οποία είναι φτιαγμένη έτσι από τη φύση της. Αυτό δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει.
Οταν βλέπετε αυτές τις γυναίκες που έρχονται από τη Συρία με τα παιδιά αγκαλιά, αυτές δεν είναι Λωξάντρες; Αυτή η δύναμη που έχουν, που έρχονται και φεύγουν, τι είναι;
Τι μας διδάσκει με τη στάση της;
Οτι υπάρχει η αδιαπραγμάτευτη αγάπη και η αγάπη που δεν ζητά ανταπόδοση. Αυτό είναι που κρατά τους ανθρώπους μεταξύ τους συνδεδεμένους και είναι αυτή που συνεχίζει τη ζωή. Η ζωή τραβά μπροστά με την αγάπη. Με τον πόλεμο όχι σίγουρα, με την αγάπη ναι.
Ποια φράση της είναι η καλύτερη συμβουλή για τη ζωή;
Της λέει ο γιος της «να κοιτάξεις τον εαυτό σου» και του απαντά «ο εαυτός ο δικός μου, οι άνθρωποί μου είναι». Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Πρέπει να φτιάχνει ιστούς που να εμπλέκει άλλους ανθρώπους, άλλες ζωές. Μπορεί να είναι σπίτι μόνος του, αλλά να μην είναι μόνος του.
Ο άνθρωπος πάσχει από μοναξιά τα χρόνια που ζούμε. Οχι μοναχικότητα, μοναξιά. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής. Πρέπει κανείς να φτιάχνει τη ζωή του έτσι που να εμπεριέχει και άλλους μέσα. Η άλλους ανθρώπους ή άλλες ασχολίες, δεν μπορεί να ζει μόνος ο άνθρωπος.
