Η διαχρονική κωμωδία των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» παρουσιάζεται από τους «Σκηνοβάτες» έως και αύριο, Πέμπτη 3 Ιουνίου, στις 21.30 στην Παλιά Ηλεκτρική με ελεύθερη είσοδο για το κοινό. Η βολιώτικη θεατρική ομάδα «Σκηνοβάτες», μετά τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» διατυπώνει «θερμές ευχαριστίες στο κοινό που τη στήριξε με την αθρόα προσέλευσή του και το ζεστό του χειροκρότημα, που συνοδεύει και την επανάληψη της παραστάσεως». Παράλληλα διατυπώνει ευχαριστίες «στον ΚΟΔΒ που αποφάσισε να φιλοξενήσει την παράσταση στην Π. Ηλεκτρική για τρεις ακόμη ημέρες, καθώς και όλους τους χορηγούς, που σε πείσμα των δύσκολων καιρών, επιτρέπουν στην ομάδα να μοιράζεται με τον κόσμο το μεράκι και την αγάπη για το θέατρο». Σκηνοθέτης της παράστασης, πρωταγωνιστής και εμψυχωτής της ομάδας είναι ο Απόστολος Πλακόπουλος. Παίζουν επίσης οι: Σόφη Ηλιάδη, Ελένη Καββαδία, Νίκος Παλιούρας, Μαριάννα Ηλιάδη, Γιάννα Αλνακά, Δημήτρης Καρατζόγλου, Νικόλας Πλακόπουλος, Ειρήνη Σκουλή, Μηλίτσα Νίκολιτς και Στάθης Καραδημητρίου, που αποσπούν το θερμό χειροκρότημα του θεατρόφιλου κοινού.
Ο Αλέκος Σακελλάριος ήταν ένα ταλέντο αστείρευτο, με το χαμόγελο διαρκώς στα χείλη και το πενάκι του πάντα έτοιμο να σκαρώσει την πιο απίθανη και τρυφερή ιστορία, είτε ως χρονογράφος-ευθυμογράφος στις εφημερίδες της εποχής, είτε σα θεατρικός συγγραφέας. Έχοντας στο ενεργητικό του περίπου διακόσια πενήντα θεατρικά έργα και κινηματογραφικά σενάρια, μόνος του ή σε συνεργασία με το Χρήστο Γιαννακόπουλο, υπήρξε ο πλέον παραγωγικός συγγραφέας της χρυσής εποχής. Mε χιούμορ, ζωντάνια και θάρρος. Kαι με μια μοναδική ικανότητα να συνδυάζει το κωμικό με το τραγικό. Στον πυρήνα της ηθογραφίας μιας εξελισσόμενης καθημερινότητας και στην καρδιά της σάτιρας, μακριά από κάθε λογής διδακτισμούς και χλευαστικά τεχνάσματα, με το λεπτό χιούμορ μιας τρυφερής ματιάς, μέσα από την οποία ο αναγνώστης και ο θεατής μπορούν να ταυτιστούν απόλυτα.
Όμως οι δρόμοι της δημιουργίας για το Σακελλάριο δε σταματούν εδώ. Οι στίχοι που έγραψε για περισσότερα από 2.000 τραγούδια (δικά του, μεταξύ εκατοντάδων άλλων «Tο τραμ το τελευταίο», το «Άρχισαν τα όργανα», το «Γαρύφαλλο στ’ αυτί», το «Άστα τα μαλλάκια σου»), αλλά και η σκηνοθετική του ματιά (αν και αυτοδίδακτος) σε αλησμόνητες ταινίες του ελληνικού σινεμά, άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα ενός δημιουργού που μέσα από το χιούμορ ανέσυρε όλη εκείνη την ευσπλαχνία των ανθρώπων της βιοπάλης. Ποιος δεν έχει δει και ξαναδεί τις ταινίες: «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Θανασάκης ο πολιτευόμενος», «Δεσποινίς ετών 39», «Η θεία απ’ το Σικάγο», «Ένα βότσαλο στη λίμνη», «Καλώς ήλθε το δολάριο», «Τα κίτρινα γάντια», «Χτυποκάρδια στο θρανίο», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», «Αλίμονο στους νέους», «Ούτε γάτα ούτε ζημιά». Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, νοσταλγούμε ακόμα το μελαγχολικό ήχο μιας λατέρνας, που χάθηκε για πάντα στο αγέρι των καιρών, όπως χάθηκαν και οι παλιές γειτονιές και όλοι εκείνοι οι αλησμόνητοι ήρωες…
