Της Εύας Λόλιου
Αχ γιαβρί μου, με τις ξανθές μπούκλες στο μέτωπο τις ανάλαφρες κορδέλες, τα φιογκάκια στα μαλλιά!
Πράσινες φωλίτσες τα βλέμματά σου να μαζευτούν τα αγριοπούλια όλου του κόσμου.
Κι εκείνες οι καφετιές σκιές που σου χρωμάτισε ο Θεός στα βλέφαρα να φέρεις πάντα τη μελαγχολία.
Ποια χρώματα, μου ’δωσε η γη ετούτη να βάψω τη γραμμένη γκρίζα μοίρα μας να αλλάξω το ριζικό μας;
Μέσα απ’ τη φωτιά σ’ έσωσε η Παναγιά στη νοτισμένη πάνα απ’ το γάλα της μάνας βγήκες ολόφρεσκη.
Γύρω σου καμένα δάση, τσουρουφλισμένα όνειρα που έχασαν τα φτερά τους. Και κείνο το κάστρο, φτιαγμένο απ’ τα μασούρια των καπνών πολιορκήθηκε απ’ τους σερσερήδες.
Να έγειραν χείμαρροι τα κάλλη σου στα μπαλκόνια. Να μη θυμάμαι την προδοσία!
Είναι μελανή και δύσκολα το σκοτωμένο αίμα ξεβάφει..
Τζιέρι μου θα μαγειρέψω για σένα τα χώματα, τα άνθη τα δάση, τις θάλασσες, τους ουρανούς!
Εδώ που στέκεσαι ήσυχο ποταμάκι μου θα γεμίσω τις όχθες σου με ρίζες να φυτρώσουν πλουμιστά τ’ αμπέλια.
Να ’χω κι εγώ μια κληματαριά, τον ίσκιο σου να με δροσίζει και μια συκιά με κόκκινους ζουμερούς καρπούς.
Τα αρρωστημένα σύκα, μουσμούλια θα ονομάσω.
Εδώ που κάθεσαι πετραδάκι ωκεανούς θα φέρω από πίσω σου.
Τα ξανθά μαλλιά σου να βάφουν χρυσαφένια τα νερά τους…
