Παρουσία πλήθους κόσμου πραγματοποιήθηκε πρόσφατα η παρουσίαση του βιβλίου «Αντρας γιε μου για να γίνεις» του ψυχολόγου – συγγραφέα Μάνου Ζαχαριουδάκη στον Αλμυρό.
Μεταξύ των ομιλητών της βραδιάς ο Κώστας Μαυρουδής οικονομολόγος – συγγραφέας και η Χρύσα Μαρδάκη εκπαιδευτικός – συγγραφέας.
Οπως ανέφερε μεταξύ άλλων ο κ. Μαυρουδής: «Οταν ανέλαβα, με περίσσεια χαρά, να προλογίσω το απόσταγμα της πορείας του καλού μου φίλου Μάνου, σκέφτηκα τα μύχια και τις λάμψεις του, την ουσία του και τη φωτιά του. Και, φυσικά, η πολυπλοκότητα και η πολυσχιδής προσωπικότητά του με οδήγησαν σε δύσκολα διλήμματα να απαντήσω, να διαλέξω τους τρόπους και τις προσεγγίσεις, που στην περίπτωση αρμόζουν.
Ο καρδιακός φίλος δεν έχει το δικαίωμα μίας τυπικής παρουσίασης ενός βιβλίου, εκείνου με τον οποίο έχει μοιραστεί, έχει συμβιώσει, έχει ταξιδέψει, έχει πικραθεί, έχει γελάσει, έχει φιλοσοφήσει, έχει βουρκώσει. Πρέπει να δέσει το βιβλίο με τον άνθρωπο, το βιβλίο και τον άνθρωπο με τη σχέση, το βιβλίο, τον άνθρωπο, τη σχέση με τον απόγονο.
Αλλά μπορώ και έχω το δικαίωμα να μιλήσω, και δημόσια μάλιστα, για αυτόν που χρόνια τώρα με αφουγκράζεται, με ενθαρρύνει, με εξομολογεί, μπαστούνι δικό μου γίνεται, στην πτώση του θάρρους και της ψυχής μου;
Και αν, τελικά, βρίσκω τους λόγους, τις δικαιολογίες και το δικαίωμα, αν έχω αποφασίσει πώς θα το προσεγγίσω, όταν ο λόγος είναι λυρικός, σε έναν ποιητικό λόγο πώς θα πρέπει να εκφραστείς για να το τιμήσεις;
Αλλά και πάλι να ξέρετε, την ανημποριά μου σας καταθέτω, γιατί ο νους, τα χρώματα των σκέψεων όλα δεν τα μπορεί να τα εκφράσει και οι λέξεις τα βαθιά νοήματα και συναισθήματα δύσκολα αποτυπώνουν. Παρ΄ όλες, όμως, τις εκφραστικές μου ατέλειες και αδυναμίες, η αλήθεια αυτού του ανθρώπου με συνεπαίρνει και σαν Σειρήνα στον ζωντανό μας χρόνο, αποζητά να εκδηλωθεί και την σκεπτόμορφη απεραντοσύνη του να ψάξει.
Και αποφάσισα να μιλήσω για την αλήθεια, που αντιλαμβάνομαι εγώ για το βιβλίο του φίλου μου, για τα χτυπήματα της καρδιάς που ένιωσα εγώ από το γραπτό του φίλου μου, να μιλήσω για κείνα, που αναβλύζουν τρομερά και αναπάντεχα, για κείνα που έχουν ειλικρίνεια και πόνο. Επέλεξα με φόβο και χαρά, το βαθύ νόημα του βιβλίου να ατενίσω, με πυξίδες φλογερές, τις σελίδες αυτές, τις σελίδες της ζωής μας.
Διαβάζοντας, ξαναθυμήθηκα, διαβάζοντας τα μάτια μου φεγγοβόλησαν και δάκρυσαν για την πορεία του ανθρώπου την ζοφερή, αλλά και την υπέροχη μάχη του «εγώ» με το «εμείς», του ζωώδους ενστίκτου και της συναισθησίας. Το πόνημα του φίλου μου εμένα με συνεπήρε, όχι απλά ως σχέση Μάνου και Αντώνη, γιατί αυτή πότε θα καταξιώνεται και θα υψώνεται και πότε θα χτυπιέται και θα λυγίζει. Με συνεπήρε ως ανησυχία του κάθε γονιού για το παιδί του, ως ελπίδα να γίνει το παιδί του καλύτερο από αυτόν, σαν σισύφεια αναφορά, αλλά και ως όραμα για τον κόσμο του αυριανού ανθρώπου».
