Της Εύας Λόλιου
Σε τούτη την εποχή της άνοιξης πάνω στον λόφο μ’ ένα καπέλο ψάθινο στέκεται δίπλα σε μια ανεμώνη και σ’ ένα πλάτανο μια ξύλινη καρέκλα.
Ψηλή, λιγνή, ονειροπαρμένη, ποιητική και τόσο ωραία..
Μα αλήθεια, που την κοιτώ καλύτερα, τόσο ωραία..
Στέκεται εκεί πολλές ημέρες, μες στα μάτια της έχει τ’ αστέρια αν και το φως απλώνεται γλυκύτατο τριγύρω στα αγριολούλουδα και στους φτωχούς συγγενείς των δέντρων, τους μικρούς θάμνους.
Στα λιγνά της πόδια τα μικρά χορτάρια έχουν σκύψει τις πλάτες τους, αγκομαχούν, μα ίσα ίσα που ακούγεται ο βρόγχος τους απ’ τον άνεμο που σέρνει τον λόφο ολάκερο στην θάλασσα..
Ίσως που ’χουν στην καρδιά τους την καλοσύνη του ουρανού και ξέρουν να εκτιμούν ένα ποίημα..
Ένα ποίημα που ίσως έγραψε μια κοπέλα, τώρα σαν να την έκλεψαν από τούτο τον τόπο σε μια άλλη πολιτεία την έθαψαν, κάτω από ξένο χώμα να φυτρώσει μια ελιά..
Μια ελιά, ίσως μια λεμονιά με μοσχοβολιστούς τους λευκούς της ανθούς ή ένα γιασεμί σε μια γλάστρα τσιμεντένια..
Όταν το μελιχρό φως στάζει τα πρώτα του δάκρυα στην κορυφή του βουνού, τα στάχυα ανοίγουν τα φτερά τους, φτάνουν στον ήλιο πληγώνοντας την καρδιά του..
Ίσως γι αυτά τα στάχυα στις όχθες του ρυακιού που δρόσισαν τα όμορφα της χέρια να πάλεψαν οι πατρίδες, ποια να την πρωτοπάρει..
Κανείς δεν έγραψε με χρώμα λευκό πάνω στο λευκό, ίσως γιατί το σκοτάδι γεννήθηκε για να ζωγραφίσει το λαμπερό μαρμάρινο φόρεμα της και μέσα στα ωχρά μάτια μιας έναστρης νυχτιάς τα ξανθά της μαλλιά να γέρνουν στα μαβιά νερά των θλιμμένων ποταμιών..
Κι αυτήν η καρέκλα, ο θρόνος της μαρμάρινος ίσως ήταν κάποτε στήριζε ολάκερη τη γη, το σύμπαν, τους άγνωστους πλανήτες που είχε στο νου της η αλαφροΐσκιωτη σαν μυγδαλιά κοπέλα..
Μα σαν ήλθε το φθινόπωρο, ο χειμώνας πάνω στον λόφο, φόρεσε το χρώμα των δέντρων και κρύφτηκε μη την αρπάξουν από ζήλεια οι άλλοι ορίζοντες..
Δίπλα της στέκει ένας πλάτανος που την αγαπάει και μια εύθραυστη ανεμώνη..
Ψηλή, λιγνή, ονειροπαρμένη και ποιητική..
Τώρα που την κοιτώ καλύτερα σε αυτήν την εποχή της άνοιξης, να κάθεται στην ξύλινη καρέκλα φορώντας το ψάθινο της καπέλο, είναι τόσο μα τόσο ωραία..
