Μια μουσικοθεατρική πανδαισία συνδυασμένη με την υπέρτατη ανθρωπιά από παιδιά για παιδιά, επιφύλαξε τελικά το 8ο Γυμνάσιο Βόλου, το σαββατόβραδο, στην Παλιά Ηλεκτρική. Στην κατάμεστη αίθουσά του, ένωσαν τα χέρια, τα γέλια, την αισιοδοξία και τις καρδιές τους, εμπνευστές, πρωταγωνιστές, συμπρωταγωνιστές, μαθητές, καθηγητές, θεατές, και ΕΛΕΠΑΠ. Κόντρα στον ζόφο και την κατήφεια των ημερών. ΄Ηταν μια μορφή αντίστασης κατά της κρίσης. Τα παιδιά που υποδύθηκαν τους ρόλους τους στη σκηνή, μας έδειξαν το δρόμο της απόδρασης από την σκυθρωπία λόγω μνημονίου και υποκρισίας. Για ένα δίωρο, απόσυραν τη πυκνή αχλύ, με την δύναμη της φωνής και της έκφρασης, την τρυφερότητα, το χάδι της χορωδιακής, θεατρικής και μουσικής αύρας.
«Ζήσε το σήμερα μπορείς-δες τη θετική πλευρά της ζωής..» ήταν το χορωδιακό , ανάμεσα σε άλλα, που μας αφύπνισε για την πολυτιμότητα του βίου μας. Και πολύ μηνυματικά ήρθε στο τέλος η Ρωμιοσύνη του Ρίτσου και του Θεοδωράκη. «Να την, πετιέται και θεριεύει…». Το μεγαλείο της παράστασης ήταν αφιερωμένο και εισπρακτικά στα παιδιά της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας Ανάπηρων Παιδιών. Και η πρόεδρός τους κ. Πέπη Παπανδρέου, χαρακτηριστικά στο τέλος τόνισε με τις ευχαριστίες και την διαπίστωση όλων ότι «στα παιδιά του 8ου γυμνασίου υπάρχει πραγματικός ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ».
«Δεν υπογράψαμε κανένα ηθικό συμβόλαιο, ότι η υγεία είναι δεδομένη. Πρέπει, λοιπόν, να τη διαφυλάξουμε»- είπε με νόημα η καθηγήτρια μαθηματικός-μονωδός κ. Κατερίνα Παπαθανασίου. Ήταν η υπεύθυνη του μουσικού χώρου της παράστασης και σε αυτόν δέσποσε η υπέροχη σολίστ μαθήτρια Βασιλική Ζήση.. Πίσω από τις κουΐντες καθοδηγήτρια στο θεατρικό μέρος η κ. Γεωργία Καρασμάνογλου, δεν έκρυβε αρχικά την ευαισθησία του …άγχους της για την εξαιρετική τελικά επιτυχία της παράστασης. Μαζί τους η καθηγήτρια κ. Δέσποινα Κόντου-Λάππα ήταν υπεύθυνη στα σκηνικά, η κ. Ελένη Ζωγράφου στο πιάνο, και συνεργάτης στο πρόγραμμα η κ. Μαρία Αλπάκη.
Οι μουσικές συνοδείες, επίσης, βιολιού (Κατερίνας Μελετιάδη) και ηλεκτρικής κιθάρας (Γιώργου Λεβαντή), συμπλήρωναν το παζλ της καλλιτεχνικής ωραιότητας. Οι αντεραστές «Ζήκος» ( Στάθης Κολοβός) και «κυρ Παντελής» (Μάριος Κουκουλής), με το ρόλο του μπακαλόγατου και του αφεντικού αντίστοιχα («Μάριος ο Μπακαλόγατος και Στάθης το Μπακαλογάτι») ήρθαν γάντι στους αναζητητές μιας όασης για ένα στασίδι ελπίδας και οράματος.
Η ροή της κωμωδίας, παιγμένης με αυθεντικό τρόπο, καταχειροκροτήθηκε. Οι πρωταγωνιστές και οι συμπρωταγωνιστές μαθητές, υποδύθηκαν τους ρόλους τους, καταπληκτικά. Έκαναν τους θεατές-ακροατές, συμμέτοχους. Τους εκστασίασαν με την επιδεξιότητά τους. Ως εισαγωγικές και εμβόλιμες οι αρμονίες ήχων, με ευαισθησία δοσμένες, κόσμησαν την θεατρική παράσταση, με εκπληκτικές φωνές μαθητριών και μαθητών.
Αυτή η πρωτοποριακή σύνθεση, ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα, όπως διαβάζω. Σαν κριός άμυνας καταγράφει παρακαταθήκη κατά της κρίσης. Υπόσχεται να θωρακίσει τον Πολιτισμό από τις επελάσεις των διεθνών και εγχώριων ψυχρών τεχνοκρατών. Τα παιδιά και οι μουσικοθεατρικοί καθοδηγητές τους, μας έδειξαν τη διέξοδο. Με το σάλπισμα της αισιοδοξίας, έστω και ως ψευδαίσθησης της εποχής, μας πείθουν για τη συνταγή κατά των υλιστικών επιταγών: Ότι μόνο με απόρθητο το κάστρο του Πολιτισμού, δεν θα γίνει ο βίος μας, αβίωτος…
Περαστικός
