ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Ανθρώπινα…

ανθρώπινα-608829

Του Γιάννη Μαντίδη

Είναι μια γιορτή από τις καλύτερες που ζω τα τελευταία χρόνια, γι’ αυτό προσέχω να μη ξεχνώ τη μέρα της, άσε που μου την θυμίζει με την ευγενική της πρόσκληση η φίλη μου η Αννίτα. Μιλάω για την κοπή βασιλόπιτας των Γενικών Αρχείων του Κράτους που διευθύνει άψογα η Αννίτα Πρασσά και μας ενημερώνει για την σπουδαία δουλειά που κάνει η ίδια και τα κορίτσια της με την ταξινόμηση των Αρχείων που αναφέρονται στην περιοχή μας και όχι μόνο.

Στην ίδια γιορτή με χαρά μου συναντώ και βλέπω φίλους και ανθρώπους χαρισματικούς, παλιούς και νέους, που συνεχίζουν να χρωματίζουν τον πολιτισμό του Βόλου, όπως τον έζησαν οι παλιοί κι όπως τον προσδοκούν οι νέοι. Και φέτος δεν μου έπεσε το φλουρί, μου έπεσε μόνο άχνη ζάχαρης της πίτας στο μπλε μου παντελόνι. Μάλλον γούρι θα’ ναι. Και του χρόνου…

Με χαρά μου επίσης έμαθα ότι ο φίλος Βασίλης Καραΐσκος είναι ο νέος αστυνομικός διευθυντής Μαγνησίας. Ανθρώπινος και δυναμικός, με παράσημα Αριστείας και μετάλλια Ευδόκιμου Διοικήσεως, είναι σίγουρο ότι θα αγωνιστεί με όλες του τις δυνάμεις για την προστασία του πολίτη στις δύσκολες μέρες που περνούμε. Εχω μια συμπάθεια προς τους αστυνομικούς απ’ τα νεανικά μου χρόνια. Οταν ο θείος μου Παντελής Παπανικολάου, αξιωματικός πολέμου στη Μικρά Ασία και πρόεδρος αργότερα των Φίλων Χωροφυλακής Ελλάδος, επέμενε να πάω στη Σχολή Ανθυπομοιράρχων και δεν πήγα. Και μετάνιωσα… Αγαπητέ Βασίλη εύχομαι να πετύχεις γιατί είσαι πανάξιος.

Και μετά τη χαρά η θλίψη: Μας λείπει ο Μιχάλης Πόρναλης. Μας λείπει το χαμόγελό του, η κιθάρα του, η φωνή του. Μας μένουν όμως οι φωτογραφίες του, όπως αυτές που πλουτίζουν το δημοτικό περιοδικό «Βόλος, η πόλη μας», που βγάζαμε στην καρπερή δημαρχία του Κουντούρη. Αλλοι άνθρωποι άλλες εποχές. Τώρα τον Μιχαλάκη τον φαντάζομαι να συνοδεύει με την κιθάρα του την ορχήστρα του Παραδείσου. Κάπου εκεί θα ’ναι. Δεν πρέπει να ’ναι αλλού.

Και μες στη σύγχυση νά κι ο Πάνος ο Καμμένος να μας λέει με σιγουριά ότι «με μία ίλη τεθωρακισμένων τα Σκόπια είναι υπόθεση 20 λεπτών! Άντε με 30 μπορεί να μπούμε και στη Σερβία»! Αν είναι έτσι, λέω εγώ, γιατί να μην πάρουμε και την Πόλη, να μπούμε στην Αγιά Σοφιά, να φτάσουμε μέχρι την Κόκκινη Μηλιά κι ακόμη παραπέρα; Τώρα που δύναμαι να μπώ στη μάχη κι εγώ, βαθμό λοχαγού έχω, εντάξει;

Μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο… Τι άλλο να πεις και τί να τραγουδήσεις στους πολιτικούς για να τους συνεφέρεις στις δύσκολες μέρες που περνούμε…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου