Του Γιάννη Μαντίδη
Οταν διάβασα ότι έκλεισε η εθνική οδός, εξαιτίας ενός αδέσποτου αλόγου, που μπήκε και άρχισε να καλπάζει στο αντίθετο ρεύμα από την κίνηση των αυτοκινήτων, αναρωτήθηκα αν πρέπει να μπαίνουν περισσότερα άλογα στον «Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου» για να «ρυθμίζουν» την κίνηση, μειώνοντας τις θανατηφόρες ταχύτητες των οδηγών, μπας και γλιτώσουμε όσο γίνεται απ’ τα τροχαία δυστυχήματα, των «εορταστικών» μας τουλάχιστον ημερών.
Ανέκαθεν χαιρόμουν και αγαπούσα τ’ άλογα. Και στα Λεχώνια, που είχαν κάποιοι φίλοι μου και κάναμε ιππασία, αλλά και στα γουέστερν του σινεμά, όταν χειροκροτούσαμε τους καουμπόηδες του Τζον Γουέιν που εξολόθρευαν τους άγριους ινδιάνους. Αργότερα, δεν ξέρω πώς, υποστηρίζαμε τους ινδιάνους που ημέρεψαν, κατηγορώντας τους πιστολάδες που τους μισούσαν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Δεν ευτύχησα να έχω ένα άσπρο άλογο στην αγροτική ζωή μου. Αρκέστηκα να έχω ένα γαϊδουράκι υπομονετικό που με πηγαινοέφερνε στο περιβόλι άνετα και ήμουν πανευτυχής. Το είχα μάλιστα… προπονήσει τόσο καλά, που αν έπαιρνα μέρος σε ιππικούς αγώνες, μπορεί να μην έβγαινα πρώτος (μη λέμε κι ό,τι θέλουμε), αλλ’ ούτε και τελευταίος.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο άσμα και για τ’ αγροτικά μας γαϊδουράκια, όπως υπάρχει για τ’ άλογα. Και θα κλείσω με μια επιτυχία του Γρηγόρη Μπιθικώτση που μας τραγούδησε σε μια αξέχαστη βραδιά κάποτε στις Αλυκές, τότε που ήταν και τα καλύτερά μας χρόνια: «Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα,
να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω.
Το ένα τ’ άλογο να είναι άσπρο,
όπως τα όνειρα που έκανα παιδί,
το άλλο τ’ άλογο να είναι μαύρο,
σαν την πικρή μου την κατάμαυρη ζωή».
Εύχομαι το αμάξι που θα μας ταξιδέψει στου νέου χρόνου τη ζωή, τ’ άλογα που θα το σέρνουν να είναι και τα δύο άσπρα!…
Καλή Χρονιά.
