Του Γιάννη Μαντίδη
“Δεν λυπάμαι που θα πάω στον “άλλο κόσμο” όταν θα ’ρθει η ώρα μου. Λυπάμαι που θα χάσω ετούτο το βουνό, το μοναδικό μας Πήλιο…”. Δεν το λέω εγώ. Το είπε ο Κώστας Λιάπης. Κι άρχισα να λυπάμαι κι εγώ…
Επηρεασμένος από τον κινηματογράφο ήθελα ν’ ανεβώ στο… Κιλιμάντζαρο, στο… Φουτζιγιάμα, στο… Έβερεστ, στις… Άνδεις, να λέω στα παιδιά μου ότι είχα την τύχη να γνωρίσω μεγάλες κορυφές! Δεν έτυχε. Θ’ αρκεσθώ, είπα, εδώ, με τις δικές μας κορυφές τις Πηλιορείτικες, το “Αηδονάκι”, το “Πλιασίδι”, τις “Αγριόλευκες”, το “Σχιτζοράβλι” εν ανάγκη, που είναι και κοντινή, πάνω απ’ το χωριό μας, τον Αη – Γιώργη. Αξίζει να περιγράψω την “ανάβαση”…
Το αποφασίσαμε τρεις φίλοι, ζητώντας απ’ τον Λιάπη να μας κάνει τον οδηγό, να “καταλάβουμε” το “Σχιτζοράβλι”! Πήραμε έναν ανήφορο μαχαίρι όταν κάπου, ο ένας από ’μας, δήλωσε πρόβλημα και την ανάγκη να γυρίσει πίσω! “Θα τον συνοδέψω εγώ!” είπαμε μ’ ένα στόμα οι άλλοι δυο. Ο Λιάπης άστραψε και βρόντηξε με την ανημποριά μας και (ας είναι καλά ο άνθρωπος) μάς ανέβασε με το ζόρι στην κορυφή, όπου μας μίλησε και μας… συγχάρηκε για το κουράγιο μας να φθάσουμε ως εκεί…
Εύκολη, τρόπος του λέγειν, η ανάβαση, με άνεση ανεβήκαμε τα σκαλάκια στο ουζερί του Στεφανή, όπου, με δύο – τρία τσίπουρα, άρχισα ν’ αναθυμάμαι με συγκίνηση τα παιδικά μου χρόνια, όταν απ’ τις ανάβρες με τις φούχτες μας πίναμε κρύο νερό κι όταν, κάτω απ’ την μεγάλη μας σουρβιά καθόμασταν ν’ ακούμε τον πατέρα να παίζει, πάνω στα γόνατά του, εκείνη την παλιά του φυσαρμόνικα και ν’ ακούγεται σ’ ολόκληρο το χωριό…
Κι είναι παλιά συνήθεια: Ο γλυκύτατος Νοέμβρης πάντα μας ξαναφέρνει στο χωριό, έστω κι αν δεν ακούμε παλιές φωνές στις γειτονιές, ούτε τη συναυλία των νερών πού τρέχανε στ’ αυλάκια. Μας αρκεί να καθόμαστε, ν’ ανασαίνουμε πάνω στα πέτρινα θεμέλια του γκρεμισμένου μας παλιού σπιτιού και να μαζεύουμε τα πεσμένα ώριμα σούρβα.
Ναι, και ο φετεινός Νοέμβρης μάς ξαναπήγε στο χωριό. Δε βρήκαμε όμως ούτε μισό σούρβο. Άκαρπη λέει ήτανε η χρονιά. Βρήκαμε μόνο να ζωντανεύουν από τη μια οι άσβεστες αναμνήσεις μας κι από την άλλη να σβήνουν και να χάνονται τ’ απραγματοποίητα όνειρά μας… Και δώσαμε ραντεβού, έτσι κι αλλιώς, για τον επόμενο Νοέμβρη, εντάξει;
