ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Σ΄ευχαριστώ μάτια μου

σ΄ευχαριστώ-μάτια-μου-706013

Της Εύας Λόλιου

Πόσο εύθραυστη είναι η ζωή…

Οι άνθρωποι που έχουν δώσει χειραψία με τον πόνο το γνωρίζουν πολύ καλά.

Η απώλεια τους χτύπησε πολλές φορές την πόρτα. Αλλοτε χάθηκαν αγάπες, άλλοτε ζωές.

Γνωρίζουν την αξία της στιγμής, την μοναδικότητά της.

Αρπάζουν μια αχτίδα φωτός, την πρώτη της ημέρας και λένε «δόξα σοι ο Κύριος».

Χορταίνουν με την βροχή, αυτοί οι άνθρωποι δε κρατούν ομπρέλες.

Κάνουν παρέα τις νύχτες στα λυπημένα πουλιά πάνω στα δέντρα, ακούν το τραγούδι τους.

Τις ανατολές είναι ξύπνιοι, αγωνιώντας αν θα ξημερώσει το φως για όλο τον κόσμο.

Δε περνάει ο πόνος και η χαρά απαρατήρητη,
είναι αυτοί οι ξυπόλυτοι άνθρωποι που αφήνουν τα παπούτσια τους σε αυτούς που δεν έχουν.

Χαζεύουν στα προαύλια της ξένης χαράς, τα κουφέτα και τις μπομπονιέρες, τι και αν είναι πληγωμένοι απ’ την αγάπη…

Έτσι είναι μάτια μου, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που…
…δακρύζουν μπρος στα στεφάνια του πόνου και ας μην γνωρίζουν ποιος είναι ο χαμένος της ζωής.

Οι τσέπες τους είναι τρύπιες, μα κάθε φορά γεμίζουν καινούργια χαμόγελα.

Είναι εκείνοι που σε κοιτούν κατάματα, σου ζητούν συγνώμη, λένε ευχαριστώ, παρακαλώ, ντρέπονται και γελούν πολύ εύκολα σαν τα μικρά παιδιά.

Δεν μοιράζονται τον πόνο τους γιατί απλά δε μοιράζεται, ούτε με βλέμματα, ούτε με λέξεις.

Κλαίνε κρυφά στο σκοτάδι, να μη τους δει κανείς.

Αν και γνωρίζουν πως γεννήθηκαν μόνοι και θα φύγουν μόνοι, σκορπούν φιλότιμα τα όμορφα χρώματα της ψυχής τους.

Δεν έχουν στάλα εγωισμό. Μα το κυριότερο είναι πως δεν ξεχνούν πως θα φύγουν…

Και είναι κάποιοι άνθρωποι…
…που δε τους νοιάζει να πάρουν μαζί τους ένα νησί, μα δυο μόνο καρπούς απ΄τους σπόρους της καλής τους καρδιάς.

Ένα κουκούτσι απ’ το στόμα μας σ’ ένα χαμόγελο,
κερασμένη ελιά, κι ένα άνθος γιασεμιού για «ευχαριστώ που σε γνώρισα»…

Πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και μας μοιράζεται τόσο φιλότιμα, απ’ τα μεγάλα μάτια της ψυχής κάποιων ανθρώπων…

Σ’ ευχαριστώ, μάτια μου…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου