Της Εύας Λόλιου
Ω! Τον κύριο Σπουργίτη, καλώς μας ήλθατε…
Με το ωραίο σας παράστημα, το λεπτό σας στόμα και τα μελαγχολικά σας μάτια.
Μπορείτε αν θέλετε να περάσετε στο σαλόνι μου, φτωχικό μεν αλλά γεμάτο ψίχουλα στους καναπέδες.
Τινάξτε παρακαλώ τα βρεγμένα φτερά σας, ορίστε, όπου θέλετε, βλέπετε η βροχή και το χιόνι έχουν από καιρό εγκατασταθεί στα πισινά δωμάτια της Ανατολής.
Μα τι μεγάλη χαρά μου δώσατε με την άφιξη σας! Αν και ήμουν σίγουρος πως θα δεχτώ κάποιο αριστοκράτη επισκέπτη…
Μη σας προσβάλλω και θεωρήσετε κ. Σπουργίτη πως είστε λιγότερος απ’ έναν Αετό ή μια Κουκουβάγια.
Αλήθεια τ’ ορκίζομαι πως μου είστε συμπαθέστατος απλά δε το περίμενα, καθώς κι απ’ ένα Κότσυφα ή ένα Μαυρολαίμη ή ακόμη κι απ’ ένα Χελιδόνι…
Το σπίτι μου είναι πολύ ψηλά στον ουρανό και μόνο ως λαθρεπιβάτης στις φτερούγες κάποιου όρνιου θα καταφέρνατε να το φτάσετε.
Μη και με προσέξατε εχτές ή προχτές ή τις προάλλες στην γειτονιά της σιωπής, όπου τα πουλιά άθυρμα κάθονται ψηλά στις κολόνες περιμένοντας τα τρένα;
Δε θυμάμαι να σας είδα, τρία μέτρησα αγριοπερίστερα με περιποιημένη γενειάδα και κάποιες χρυσόμυγες που ’τρωγαν ένα σκύλο νεκρό με ύφος υπεροπτικό στον χωμάτινο δρόμο.
Περάστε, περάστε να σας φιλέψω κάτι τις και μπορούμε ύστερα να μιλήσουμε όσο λαχταρά η καρδιά μας…
Μην με παρεξηγείται για την ακαταστασία, βλέπετε προσπαθώ να γκρεμίσω τις πόρτες, τα παραθύρια ολομόναχος…
Σκέφτομαι να αποδημήσω σε χωριό παραθαλάσσιο, φαντάζομαι πως εκεί θα με περιμένουν κάποιοι άνθρωποι που μ’ αγάπησαν και συχνά τους βλέπω στα όνειρά μου.
Να σας δείξω αν θέλετε πόσο καλά καθάρισα τα ντουλάπια της κουζίνας, είκοσι δύο σε αριθμό, άνετα μπορούν να φωλιάσουν είκοσι δύο οικογένειες!
Θα αφήσω όλα μου τα έπιπλα, όπως και τους πίνακες στους τοίχους.
Και τώρα θα σας πω πόσο τυχερός σταθήκατε καθώς είστε ο πρώτος που ήλθε να δει το σπίτι μου.
Κοιτάξτε παρακαλώ, κοιτάξτε… Δεν είναι αριστούργημα τούτη η ζωγραφιά; Μα δείτε προσεχτικά την ωραιότητα των δέντρων, γερά που είναι τα κλαριά τους και πόσο ήρεμα κυλά το ποτάμι χαμηλά στις ρίζες τους..
Μα πουύ πάτε κ. Σπουργίτη; Γιατί φεύγετε; Δε το πουλάω το σπίτι, το δωρίζω κ. Σπουργίτη μου, το δωρίζω!
Τι κρίμα, είχα κι άλλον πίνακα να σας δείξω.. Με μια έτοιμη φωλιά για εσάς, στην νότια πλευρά της ολόγιομης σελήνης που καθρεπτίζεται μια νύχτα Αυγουστιάτικη στη σκοτεινή θάλασσα.. Τι κρίμα..
Ω! Την Κυρία Καρακάξα, καλώς μας ήλθατε.. (μάλλον θα φοβήθηκε ο κ. Σπουργίτης..) Με το θελκτικό σας παράστημα, το σαρκώδη σας στόμα και τα αριστοκρατικά σας μάτια…
Πόσο μεγάλες είναι οι βλεφαρίδες σας, γυριστές σαν γιρλάντες…
Αλήθεια, πείτε μου, με μάσκαρα τις χρωματίζετε και πόσα χέρια τις περνάτε;
