ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η Συσχέτιση της Θεολογικής Σχέσης Πλασμάτων –Πλάστη, με τη Μαθηματική Θεωρία

η-συσχέτιση-της-θεολογικής-σχέσης-πλα-25379

Η Συσχέτιση της Θεολογικής Σχέσης Πλασμάτων –Πλάστη, με τη Μαθηματική Θεωρία για τη Σχέση Αριθμών- Απείρου

Της Ράνιας Γάτου*

Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ, Επίσκοπος Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας, προβαίνει σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συσχέτιση της θεολογικής σχέσης πλασμάτων – Πλάστη, με τη μαθηματική θεωρία για τη σχέση αριθμών – απείρου, στο Λόγο του για τον Θάνατο (τομ. 5, εκδ. Μονής Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2014, σελ. 193-197, υποσημ. 228 ).

Συνιστά να διδάσκεται κάποιος ορθόδοξος χριστιανός

1 – τις θετικές επιστήμες (οι οποίες περιλαμβάνουν τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες που δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τα μαθηματικά, δεδομένου ότι σε όλη τη φύση κυριαρχεί ο αυστηρός μαθηματικός υπολογισμός), και

2 – τις βασικές αρχές του ασκητισμού της Εκκλησίας (ο οποίος περιλαμβάνει την εφαρμογή των αληθειών της πίστης στη ζωή του πιστού και συνάμα την αληθινή μετάνοια με την εκζήτηση του θείου ελέους.

Σημειωτέον ότι η αλλοίωση των αληθειών της πίστης από τις αιρέσεις – μεταξύ των οποίων και ο συγκρητισμός – αλλοιώνει τον ασκητισμό, καθιστώντας τον μη ευάρεστο στον Τριαδικό Θεό, επειδή στο επίκεντρό του βρίσκεται η νοερή προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», η οποία στο πρώτο μέρος της «Κύριε Ιησού Χριστέ» περιλαμβάνει όλες τις αλήθειες της πίστης, και στο δεύτερο μέρος της «ελέησον με» περιλαμβάνει τη μετάνοια με την εκζήτηση του θείου ελέους. Ο συγκρητισμός, με τις διάφορες μορφές του, είναι παλιά καταδικασμένη αίρεση αλλά επανήλθε, με νέα μορφή, στην εποχή μας, και αλλοιώνει την αλήθεια για την Εκκλησία που είναι το Σώμα του Χριστού, όταν η Εκκλησία δεν προσδιορίζεται από τους αθροιστικά συντρέχοντες όρους 1) της μη αλλοίωσης οποιασδήποτε αλήθειας της πίστης, και 2) της ύπαρξης της αποστολικής διαδοχής. Κάθε αίρεση, ως αλλοίωση της αλήθειας, δεν κινείται στο επίπεδο της λογικής σε αντιδιαστολή της προς το υπέρλογο, αλλά στο επίπεδο της σοφιστείας).

Διότι θεωρεί ότι μόνον έτσι διδάσκεται η αληθινή φιλοσοφία θεμελιωμένη σε ακριβείς γνώσεις και όχι σε τυχαίες υποθέσεις.

Υπενθυμίζει ότι ο Πλάτωνας, στη φιλοσοφική του σχολή που την ονόμασε Ακαδημία, απαγόρευσε την ενασχόληση με τη φιλοσοφία σε όποιους δεν γνώριζαν μαθηματικά. Στο υπέρθυρό της είχε τοποθετήσει την επιγραφή: «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω». Στον Πλάτωνα αποδίδεται και το ρητό «Αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί».

Διευκρινίζει ειδικότερα ότι δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί ορθό φιλοσοφικό σύστημα στην εποχή μας, 1) χωρίς προηγούμενη εκμάθηση των μαθηματικών και των θεμελιωμένων σε αυτά επιστημών, και 2) χωρίς έμπρακτη και ευσεβή γνώση του Χριστιανισμού.

Γι’ αυτό το λόγο, συμπεραίνει ότι όσοι θεωρούν ότι κατέχουν τη φιλοσοφία, έχοντας άγνοια των μαθηματικών και των φυσικών επιστημών,

1 – δεν μπορούν να διακρίνουν, από τις επιστημονικές γνώσεις, τις αυθαίρετες υποθέσεις και φαντασιώσεις, τις οποίες συναντούν στα συγγράμματα των υλιστών, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανασκευάσουν ικανοποιητικά και τον πιο ακραίο παραλογισμό του οποιουδήποτε αεροβάτη, και

2 – θεωρούν πολύ συχνά την πλάνη ως αποδεδειγμένη αλήθεια, παρασυρόμενοι και οι ίδιοι στον παραλογισμό.

Ενώ διαχωρίζει τη λογική από τα μαθηματικά, εν τούτοις κατ’ ουσίαν την συνδέει άρρηκτα με εκείνα. Συγκεκριμένα, υποστηρίζει μόνον ότι η λογική μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τα μαθηματικά. Αλλά και αυτή στην ουσία συνδέεται άρρηκτα με τα μαθηματικά, από τα οποία δανείζεται την ακρίβεια και τη θετικότητα.

Ρωτά τί είναι ο συλλογισμός; Απαντά ότι είναι αλγεβρική εξίσωση.

Ρωτά επίσης τί είναι συμμετρία και πρόοδος (συνεχής αναλογία); Απαντά ότι είναι η λογική ακολουθία της γνώσης.

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η λογική διακρίνεται από τη σοφιστεία, δηλαδή από τη σχετικοποίηση της λογικής (fuzzylogic), η οποία παρατηρείται στην κοινωνία και στη δικαστηριακή πρακτική, όταν η λογική δεν συμφέρει.

Διαπιστώνει ότι οι αεροβάτες καταντούν άθεοι. Αντιθέτως, όσοι σπουδάζουν σε βάθος τα μαθηματικά, παραδέχονται όχι απλώς τον Θεό αλλά και, ειδικότερα, τον Χριστιανισμό, μολονότι συχνά δεν τον γνωρίζουν όπως θα έπρεπε, όπως ο Νεύτων.

Προτρέπει, όταν συλλογιζόμαστε για τον Θεό, να έχουμε πάντοτε υπόψη μας την άπειρη διαφορά του απείρου από τους αριθμούς, τόσο ως προς τη φύση όσο και ως προς τις ιδιότητες. Έτσι δεν θα επιδιδόμαστε σε συλλογισμούς που ξεπερνούν την αντιληπτική μας ικανότητα και, ως εκ τούτου, δεν θα καταλήγουμε σε εσφαλμένες κρίσεις. Σε αντίθετη περίπτωση θα προβάλουμε αναπόφευκτα το παραλήρημά μας σαν την αλήθεια, πλανώμενοι και πλανώντες.

Συγκρίνοντας κατανοεί ότι η διδασκαλία της Εκκλησίας ότι οι ψυχές των ανθρώπων είναι αθάνατες όχι κατά φύση, αλλά κατά χάρη (δηλαδή γιατί το θέλει ο Θεός), είναι γνωστή αιώνες πριν διατυπωθεί η μαθηματική θεωρία για το άπειρο και τις ιδιότητές του.

Εν προκειμένω ειδικότερα:

Στη μαθηματική θεωρία για το άπειρο προσφεύγουμε για να εξηγήσουμε τη σχέση πλασμάτων (που θεωρούνται ως αριθμοί) και Πλάστη (που θεωρείται ως το άπειρο).

Το σύμπαν είναι αριθμός και όλα τα συστατικά του μέρη είναι αριθμοί.

Όλοι οι αριθμοί, ενώ είναι διαφορετικοί μεταξύ τους, είναι ίσοι ως προς τη σχέση τους με το άπειρο.

Το άπειρο, ενώ περικλείει όλους τους αριθμούς, βρίσκεται πάνω από τους αριθμούς.

Η έννοια του αριθμού είναι σχετική και όχι ουσιαστική, αφού θα μπορούσε να υποστεί αλλαγές, ενώ μόνο το άπειρο έχει ουσιαστική έννοια, δεδομένου ότι δεν μπορεί να υποστεί αλλαγές.

Ξεπερνούν την αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου 1) οι αδιάψευστες αλήθειες τις οποίες προσοικειώθηκε ο ανθρώπινος νους με τα μαθηματικά, και 2) η ενέργεια του απείρου.

Το μηδέν, που εκφράζει την έννοια της ανυπαρξίας, μετατρέπεται σε αριθμό, όταν επενεργεί σε αυτό το άπειρο. Ως εκ τούτου, ο κόσμος δημιουργήθηκε από το μηδέν με την ενέργεια του απείρου.

Τα μαθηματικά βοηθούνται από τις φυσικές επιστήμες, με τις οποίες συνδέονται όπως η ψυχή με το σώμα.

Οι φυσικές επιστήμες μας αποκαλύπτουν ότι η ύλη που είναι προσιτή στις αισθήσεις μας, δεν είναι κατανοητή σε μας.

Προκειμένου να θεμελιωθεί η περαιτέρω έρευνα της ύλης, επινοήθηκε η ατομική θεωρία, η οποία δεν αποτελεί επιστημονική απόδειξη.

Στη φύση δεν υπάρχουν όντα, με την ακριβή έννοια του όρου, αλλά μόνο φαινόμενα.

Το ίδιο ισχύει και για τους αριθμούς. Κάθε αριθμός είναι φαινόμενο, όχι ον. Δεν υπάρχει αριθμός που να μη μεταβάλλεται, όταν κάποιος άλλος προστεθεί σε αυτόν ή αφαιρεθεί από αυτόν. Δεν υπάρχει αριθμός που να μην μπορεί να μεταβληθεί σε μηδέν.

Μόνο το άπειρο είναι πάντοτε αμετάβλητο, αφού δεν αλλάζει με την προσθήκη ή την αφαίρεση οποιουδήποτε αριθμού. Μόνο το άπειρο είναι ον, με την ακριβή έννοια. Μόνο το άπειρο χωράει μέσα του όλη τη ζωή.

Ως εκ τούτου:

1 – Η δημιουργία του κόσμου από τον Θεό είναι μαθηματική αναγκαιότητα και αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια την αποκαλύπτει στους ανθρώπους, εκτός από την επιστήμη, και η Αγία Γραφή.

2 – Το σύμπαν, ως έργο άπειρου Νου (δηλαδή του άσαρκου Θεού Λόγου, της Σοφίας του Θεού Πατέρα, του μετέπειτα ενανθρωπήσαντος Χριστού) δεν μπορεί να κατανοηθεί από τον πεπερασμένο ανθρώπινο νου. Από τη δεύτερη αλήθεια συνεπάγεται ότι ο ανθρώπινος νους δεν έχει τη δυνατότητα να απορρίψει τη διήγηση του βιβλίου της Γενέσεως της Παλαιάς Διαθήκης για τη δημιουργία του κόσμου, την οποία άλλωστε επιβεβαιώνει και η επιστήμη.

Ο Απόστολος Ιωάννης διακηρύσσει: «Πριν από όλα υπήρχε ο Λόγος, και ο Λόγος (δηλαδή ο Θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος) ήταν με τον Θεό (δηλαδή με τον Θεό Νου, το πρώτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος), και ήταν Θεός ο Λόγος» (Ιωαν. 1,1).

Τα μαθηματικά συμφωνούν απαντώντας: «Μόνον το άπειρο ζει αφ’ εαυτού του. Μόνο το άπειρο είναι η αυτοζωή. Η επίδραση των αριθμών στο άπειρο, όσο ισχυρή και αν είναι, δεν μπορεί να αλλοιώσει καθόλου τη μορφή υπάρξεώς του. Γιατί το άπειρο, το οποίο υπάρχει ανάμεσα σε όλα τα κτίσματα και συνάμα είναι πλήρως ανεξάρτητο από όλα τα κτίσματα, διαφέρει άπειρα από αυτά. Δεν υπάρχει καμιά ομοιότητα ανάμεσα στη μία μορφή υπάρξεως και στην άλλη».

Ο Απόστολος Ιωάννης διακηρύσσει: «Τα πάντα μέσω του Θεού Λόγου δημιουργήθηκαν και από όσα έγιναν, τίποτε δεν έγινε χωρίς Αυτόν» (Ιωαν. 1, 3).

Τα μαθηματικά συμφωνούν απαντώντας: «Τα φαινόμενα, όπως είναι οι αριθμοί, πρέπει να έχουν τη δική τους πηγή, πηγή ανεξάντλητη. Και τέτοια πηγή είναι το άπειρο, είναι ο Θεός».

Ο Απόστολος Ιωάννης διακηρύσσει: «Κανένας ποτέ δεν είδε τον Θεό» (Ιωαν. 1, 18).

Τα μαθηματικά συμφωνούν απαντώντας: «Λόγω της άπειρης διαφοράς του απείρου από κάθε αριθμό, δεν υπάρχει δυνατότητα σε καμιά πεπερασμένη ύπαρξη, όσο ανώτερη και αν είναι αυτή, να αντιληφθεί με τις αισθήσεις ή να συλλάβει με το νου τον Θεό».

Η Αυτοζωή είναι παντοδύναμη και, γι’ αυτό το λόγο, 1) έδωσε την ύπαρξη σε όλα τα όντα, και 2) επιστρέφει τη ζωή στους ανθρώπους που τη χάνουν με το θάνατο.

Η διδασκαλία της Εκκλησίας, του Σώματος του Χριστού, ότι οι ψυχές των ανθρώπων είναι αθάνατες όχι κατά φύση, αλλά κατά χάρη (δηλαδή γιατί το θέλει ο Θεός), είναι γνωστή αιώνες πριν διατυπωθεί η μαθηματική θεωρία για το άπειρο και τις ιδιότητές του.

Η ανεξάντλητη πηγή όλων των όντων είναι η ενέργεια της Σοφίας του Θεού, του Θεού Λόγου, άσαρκου (δηλαδή μόνο με τη θεία φύση Του) και στη συνέχεια ενανθρωπήσαντος (δηλαδή Θεανθρώπου, με τη θεία και την ανθρώπινη φύση Του, ενωμένες ασύγχυτα στο ένα και μοναδικό Πρόσωπό Του), ή του δεύτερου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, το οποίο έχει την ίδια ενέργεια και με τα άλλα δύο Πρόσωπά της, τον Θεό Νου και το Άγιο Πνεύμα.

Τούτο διακηρύσσεται από την Εκκλησία

1 – στην εορτή της Μεσοπεντηκοστής, που γιορτάζεται, την περίοδο του Πεντηκοσταρίου, την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου (στην οποία ο ίδιος Χριστός, στο Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ, πριν το Πάθος και την Ανάστασή Του, βροντοφωνάζει στους Ιουδαίους ότι είναι ο Μεσσίας των Ιουδαίων και καλεί τους διψασμένους να προσέλθουν σε Εκείνον για να πιούν τη θεία ενέργεια ή χάρη. Όταν δίδασκε τότε ο Χριστός, οι Ιουδαίοι έλεγαν ( πώς αυτός γνωρίζει γράμματα, αφού δεν τα έμαθε, αγνοώντας ότι ο Χριστός είναι η σοφία του Θεού που κατασκεύασε τον κόσμο, και καθώς

2 – στην επακολουθούσα Κυριακή της Σαμαρείτιδος, στην οποία ο Χριστός αποκαλύπτει, κατά τη συνομιλία του με τη Σαμαρείτιδα, η οποία δεν ήταν Ιουδαία, και στη συνέχεια στους Σαμαρείτες, οι οποίοι τον κάλεσαν στην πόλη τους, ότι είναι ο Μεσσίας – Σωτήρας των Ιουδαίων και των λοιπών εθνών και την κάλεσε και τους κάλεσε να προσέλθουν και εκείνη και εκείνοι για να πιούν τη θεία ενέργεια ή χάρη, για να γεμίσει η ψυχοσωματική τους από την ένωσή τους με τον Θεό και να μην βιώνουν υπαρξιακό κενό.

Αν πίνει κάποιος τη θεία ενέργεια ή χάρη, μπορεί άραγε να συγκατατεθεί ποτέ σε δαιμονικές σκέψεις αυτοκτονίας και να τερματίσει τη ζωή του για οποιαδήποτε θλίψη που θα του έρθει (π.χ. απόγνωση από έλλειψη προοπτικής για κάποιο νέο, ή από ανίατη ασθένεια); Ποτέ!

Αν πίνει κάποιος τη θεία ενέργεια ή χάρη, μπορεί άραγε να υποκύψει στο πάθος της λύπης (της μελαγχολίας) και να πεθάνει εξαιτίας της για οποιαδήποτε θλίψη που θα του έρθει (π.χ. απόλυση από την εργασία, διάλυση γάμου, απώλεια αγαπητού προσώπου); Ποτέ!

Επομένως, φαίνεται ότι είναι άκρως επείγον να ξεδιψάσουμε τη δίψα του υπαρξιακού μας κενού πίνοντας τη θεία ενέργεια ή χάρη, η οποία επιμερίζεται σε άπειρες επιμέρους θείες ενέργειες, μια από τις οποίες είναι και η πίστη στην πρόνοια του Πάνσοφου, Παντοδύναμου και Πανάγαθου Θεού για το σύμπαν, τη γη, τα πλάσματα και ιδίως τους ανθρώπους ως προς τις φυσικές δωρεές του, καθώς και η πίστη στην πρόνοια Του για τους πιστούς ως προς τις πνευματικές δωρεές του.

*Η Ράνια Γάτου είναι Ποιήτρια, Δοκιμιογράφος και Εικαστικός.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου