Η αγαπημένη ηθοποιός μιλάει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη σχέση καρδιάς που τη συνδέει με τις Μηλιές, με αφορμή την εμφάνισή της στο θέατρο «Αλώνι»
Την τραγική κωμωδία του Νίκου Βασιλειάδη «Ο συμβολαιογράφος» ερμήνευσε με τρόπο συγκλονιστικό η Υρώ Μανέ, καθηλώνοντας τους θεατρόφιλους που βρέθηκαν προχθές το βράδυ στο θέατρο «Αλώνι» στον Αγιο Γεώργιο Νηλείας. Η αγαπημένη ηθοποιός, η οποία πρωταγωνίστησε στα τηλεοπτικά «Εγκλήματα», τους «Δέκα μικρούς Μήτσους», τις «Επτά θανάσιμες πεθερές», τον «Αστέρα Ραχούλας» και δεκάδες επιτυχημένες παραγωγές, μιλάει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την καλλιτεχνική της πορεία, το Πήλιο της καρδιάς της, την καταγωγή του συζύγου της από τις Μηλιές. Η ίδια υπογραμμίζει ότι ο πολιτισμός παραμένει σταθερή αξία και ανάγκη έκφρασης για τον ηθοποιό, πάνω και πέρα από δυσκολίες και συνθήκες ύφεσης. Φύσει και θέσει αισιόδοξη, πιστεύει ακράδαντα ότι το μέλλον θα είναι φωτεινό και ελπιδοφόρο, αρκεί να το πιστέψουμε και να ακολουθήσουμε διαδρομές που οδηγούν στο φως.
Συνέντευξη στην ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
–Tο θέατρο, η τέχνη γενικότερα, είναι η φωνή, και ο ηθοποιός το μέσον για να μεταφέρει μηνύματα ελπίδας σε δύσκολες εποχές;
Νομίζω ότι σε όλες τις εποχές η τέχνη είναι βάλσαμο και όχι μόνο. Είναι και μέσον που μπορεί να κινητοποιήσει και, γιατί όχι, να αφυπνίσει κιόλας τον κόσμο. Εξαρτάται τι άποψη και τι ιδεολογία έχει ο κάθε καλλιτέχνης για να μπορέσει να μεταφέρει τέτοια μηνύματα στο κοινό και να μεταγγίσει τις όποιες ιδέες μπορεί να θέλει.
-Η απώλεια φωτεινών προσώπων, όπως η Ζωή Λάσκαρη, είναι πλήγμα για τους καλλιτέχνες, τον πολιτισμό;
Κάθε άνθρωπος είναι θνητός. Σημασία έχει να μπορεί να προσφέρει και να μπορεί να επηρεάζει θετικά το κοινωνικό σύνολο εν ζωή. Το τι σημαίνει μια τέτοια απώλεια, έγκειται στο πώς θα τη διαχειριστεί ο καθένας ξεχωριστά. Φυσικά είναι απώλεια, φυσικά έχουν να δώσουν κι άλλα πράγματα οι άνθρωποι, αλλά σημασία έχει όταν βρίσκονται στη δημιουργική τους φάση, να μπορούν να κάνουν αυτό που θέλουν όσο πιο καλά γίνεται.
-Η κρίση είναι τροχοπέδη για τον κόσμο ή αντίθετα ενδυναμώνεται η ανάγκη επικοινωνίας με τον πολιτισμό και το θέατρο;
Τροχοπέδη, φυσικά, είναι κάθε φορά η κρίση, γιατί υπάρχει μια οικονομική συρρίκνωση, που δεν επιτρέπει στον κόσμο να απολαύσει τον πολιτισμό, από τη στιγμή που δεν του επιτρέπει να έχει τα αναγκαία αγαθά. Από την άλλη μεριά όμως, μπορείς να κάνεις τέχνη και να παράγεις πολιτισμό και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς και να δημιουργήσεις πάρα πολύ δυνατά πράγματα. Και νομίζω ότι το αποδεικνύει η παράσταση που έχω. Δηλαδή μια οικονομικά πολύ απλή παράσταση, βλέπεις ότι μπορεί να μεταφέρει στο κοινό πράγματα, και να το κάνει να θέλει να βγει από το σπίτι του, και να την παρακολουθήσει. Δηλαδή θέλω να πω ότι μπορείς να κάνεις και με πιο πενιχρά, θα το έλεγα, μέσα, κάτι που να είναι πραγματικά δυνατό και καλό, και να παράγει πολιτισμό. Δεν πρέπει να τα αποδίδουμε όλα στην κρίση και σε κάθε πρόβλημα ή κάθε δυσκολία να λέμε ότι φταίει η κρίση, διότι και σε δύσκολους καιρούς, και σε πολύ πιο σκληρές εποχές, μπορούσε ο κόσμος να δημιουργεί και να οραματίζεται, γιατί το όνειρο δεν σταματάει ποτέ. Δεν μπορεί καμιά κρίση να σταματήσει τον άνθρωπο να ονειρεύεται και να θέλει να δημιουργεί. Πόσο μάλλον έναν καλλιτέχνη.
-Είναι, άραγε, για σας πηγή έμπνευσης το Πήλιο και οι δεσμοί καρδιάς που σας συνδέουν με τις Μηλιές ιδιαιτέρως;
Εμείς οι άνθρωποι που ασχολούμεθα με τη τέχνη μπορούμε να εμπνευστούμε και από κάτι απλό και από κάτι μικρό, κι από κει που δεν πάει το μυαλό του ανθρώπου. Κατά συνέπεια το Πήλιο το έχω μέσα στην καρδιά μου για πολλούς λόγους. Κυρίως όμως το αγαπώ γιατί με χαλαρώνει, με ξεκουράζει πραγματικά, μου ανοίγει την ψυχή μου και το μυαλό μου όποτε έρχομαι εδώ και μου δημιουργεί τις βάσεις για να εμπνευστώ, οπότε γι’ αυτό τον λόγο το αγαπώ και όποτε βρίσκω χρόνο θέλω να έρχομαι. Είναι η καταγωγή του συζύγου μου Τάσου Νταϊόγλου έτσι κι αλλιώς από δω, ο άνθρωπος που με έφερε ουσιαστικά εδώ είναι ο Νικηφόρος Νανέρης, και ήταν ισχυροί οι λόγοι για τους οποίους αγάπησα τις Μηλιές.
-Η προχθεσινή σας συγκλονιστική εμφάνιση στο θέατρο Αλώνι και η παλιότερη συνεργασία σας με το ΔΗΠΕΘΕ Βόλου δημιουργούν σκέψεις αποκέντρωσης;
Σκέψεις αποκέντρωσης υπάρχουν, αλλά δεν νομίζω ότι μπορούν να ευδοκιμήσουν σε αυτή τη συγκεκριμένη φάση, τα αφήνουμε ανοιχτά όλα, δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί.
– Ο Βόλος, αντίστοιχα, ως πόλη με μακρά πολιτιστική παράδοση, προσφέρεται για καλλιτεχνική αποκέντρωση;
Είναι πολύ δύσκολο αυτό για έναν ηθοποιό. Βλέπουμε ότι ακόμα και η Θεσσαλονίκη που διατηρεί τις καλύτερες προδιαγραφές απ’ όλη την υπόλοιπη Ελλάδα, δεν μπορεί να κρατήσει τους ηθοποιούς και τους καλλιτέχνες, τους συντελεστές μιας παράστασης ή γενικώς απ’ οποιονδήποτε καλλιτεχνικό χώρο. Δεν μπορεί να τους κρατήσει και να τους απορροφήσει, κι έτσι αναγκαστικά κατεβαίνουν στη μεγαλούπολη.
-Σας έχουμε δει σε μεγάλη γκάμα ρόλων στην τηλεόραση, ενώ διαπιστώνει κανείς ότι στο θέατρο επιλέγετε έργα με έντονο το στοιχείο του προβληματισμού. Η κάθε εποχή ανοίγει, αναλόγως κοινωνικών συνθηκών, δρόμους έκφρασης σε έναν καλλιτέχνη;
Φυσικά, ο καλλιτέχνης είναι ένα μέρος του όλου, του συνόλου, οπότε δεν μπορεί να μην αφουγκράζεται τους κραδασμούς της κοινωνίας και του περιβάλλοντος. Δεν γίνεται να είναι στον κόσμο του και να διάγει μονήρη βίο. Αν είναι δυνατόν. Πόσο μάλλον άνθρωποι σαν κι εμάς που έχουμε επαφή με τον κόσμο, μιας και το επάγγελμά μας είναι τέτοιο, που απευθύνεται στον κόσμο. Επομένως φυσικά, οτιδήποτε κάνει ένας καλλιτέχνης, έχει συνάφεια με το κοινωνικό γίγνεσθαι και βέβαια με την ανάγκη που μου δημιουργείται κάθε φορά, μέσα από τις προσωπικές μου διαδρομές, να θέλω να ερμηνεύσω πράγματα και να ψάξω καινούργιους δρόμους. Η τηλεόραση μπορεί να σε φέρει κοντά με τον κόσμο, να σε γνωρίσει ο κόσμος. Από κει και πέρα στο τι θα κάνεις εσύ και πόσο θα πας παρακάτω τη τέχνη, είναι δική σου επιλογή και δικός σου δρόμος και αυτό περισσότερο φτιάχνεται με το θέατρο.
-Εχουμε άραγε ελπίδες ως έθνος, να ξαναβρούμε το χαμόγελό μας;
Δεν γίνεται ένας αισιόδοξος άνθρωπος να μην πιστεύει ότι το μέλλον είναι φωτεινό. Όσο μαύρο και να είναι το παρόν, όσο δύσκολο, εγώ προσβλέπω σε ένα πολύ φωτεινό μέλλον, γιατί νομίζω ότι και οι καινούργιες γενιές που θα έρθουν αλλά και η ζωή η ίδια δεν θα αφήσει να νικήσει η μαυρίλα και η δυστυχία. Η ίδια ζωή θα οδηγήσει τα πράγματα και ο ίδιος ο άνθρωπος που είναι προσανατολισμένος προς το φως, θα βρει τον τρόπο να ξεφύγει από όλη αυτή τη μιζέρια και τη δυσκολία. Αυτό το έχουμε βιώσει και σαν λαός και σαν χώρα. Ξέρουμε πολύ καλά να διανύουμε δύσκολες διαδρομές και μονοπάτια, αλλά στο τέλος να βγαίνουμε νικητές. Αυτό ευελπιστώ να γίνει και τώρα.
