Οι εμπρηστές και όσοι καταστρέφουν τα δημόσια δάση θα αποζημιώνουν τους πολίτες εφόσον εκείνοι στραφούν νομικά εναντίον τους επικαλούμενοι προσβολή της προσωπικότητάς τους από την παράνομη δράση τους!
Αυτό είναι και το «δια ταύτα» μιας πολύ σημαντικής απόφασης του Αρείου Πάγου, με την οποία κρίθηκε ότι θεμελιώνεται δικαίωμα αποζημιώσεως σε βάρος εκείνου που προκαλεί ρύπανση ή άλλη υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Και αυτό διότι το δημόσιο δάσος – σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου- υπάγεται στην έννοια του κοινόχρηστου πράγματος και διατηρεί τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του ως δάσος ακόμα και μετά την καταστροφή ή αποψίλωσή του! Η δε προσβολή της προσωπικότητας που μπορεί να «πατήσει» πολίτης και να αξιώσει αποζημίωση από εμπρηστή, ανάγεται στην παράνομη πράξη του δράστη η οποία μειωτικά διαταράσσει την προσωπικότητα του πολίτη που στερείται από την παράνομη πράξη το πράσινο και το οξυγόνο.
Αναφέρεται χαρακτηριστικά στην απόφαση του Αρείου Πάγου: «Στην έννοια του κοινόχρηστου πράγματος υπάγεται και το δημόσιο δάσος, το οποίο αναγνωρίζεται από το δίκαιο ως περιβαλλοντικό αγαθό, που εντάσσεται στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα (άρθρο 24 παράγραφος 1 του Συντάγματος) και διατηρεί τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του ως δάσος ακόμα και μετά την καταστροφή ή αποψίλωσή του (άρθρο 117 παράγραφος 3 του Συντάγματος), θεμελιώνεται δε και δικαίωμα αποζημιώσεως σε βάρος εκείνου που προκαλεί ρύπανση ή άλλη υποβάθμιση του περιβάλλοντος (άρθρο 29 του Ν. 1650/1986).
Η παράνομη προσβολή του δικαιώματος επί της προσωπικότητας μπορεί να συνίσταται είτε σε αυθαίρετο αποκλεισμό της προσβάσεως σε δημόσιο δάσος, είτε σε αλλοίωση της φυσιογνωμίας ή καταστροφή του, με συνέπεια να υποβαθμίζεται (για λόγους αισθητικής, αναψυχής και υγιεινής) η ποιότητα ζωής των ευρισκομένων διαρκώς ή προσκαίρως σε τοπική σχέση με το δημόσιο δάσος».
Και ερμηνεύοντας τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα (άρθρα 57 και 59), οι αρεοπαγίτες έκριναν ότι όταν προσβάλλεται παράνομα η προσωπικότητα πολίτη αυτός «έχει δικαίωμα να απαιτήσει να αρθεί η προσβολή αυτή, να μην επαναληφθεί στο μέλλον και να καταδικασθεί ο υπαίτιος σε χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης του ή σε οτιδήποτε επιβάλλεται από τις περιστάσεις».
Η υπόθεση που απασχόλησε τον Άρειο Πάγο αφορά σε αντιδικία οικοπεδούχων κοντά σε δασική έκταση.
