«Σιγή και μοναξιά είναι οι καλύτεροι φίλοι της ψυχής σου.
Κανένας πόνος της ζωής δεν είναι τόσο βαθύς, που να μπορεί να συγκριθεί με το θάνατον αυτόν τον αιώνιο ανταγωνιστή της».
Οι συμφορές και οι αρρώστιες κάνουν να φαίνεται η ζωή σαν να ‘χει μεγάλη διάρκεια, ενώ αυτή έχει μικρή διάρκεια, όπως η δική σου, Ζωή – Ζούλια μας.
Μια Ζωή γεμάτη θάρρος, φυσική γλυκύτητα, σοφία, ευχαρίστηση.
Μια Ζωή όμορφη, μια Ζωή σχολείο σου, μια Ζωή ακολουθώντας πάντα τον δρόμο της τιμής.
Μια Ζωή τυχερή.
Μια Ζωή γεμάτη αγάπη.
Μια Ζωή υφασμένη με το στημόνι του καλού.
Η Ζωή σου μια πάλη για να κερδίσεις το βραβείο.
Μια Ζωή, ένα ημερολόγιο που έγραφες την ιστορία σου.
Μια Ζωή γεμάτη πάλη, αισιοδοξία.
Μια Ζωή χωρίς πλούτη, παρά μόνο Ζωή δοτική για το γιο σου και την κόρη σου, για τον Χρήστο σου, τα εγγόνια σου, τους φίλους σου, τους συγχωριανούς σου, εμάς τις Αφέντρες.
Μια Ζωή όμορφη και ο χρόνος μαζί σου πολύτιμος.
Πάντα ακούραστη, πρόθυμη πάντα, μ’ ένα χαμόγελο.
Μια Ζωή που περάσαμε μαζί όταν πριν 32 χρόνια 54 γυναίκες υπογράφαμε ένα καταστατικό για τη δημιουργία ενός γυναικείου συλλόγου στο χωριό μας, που αν και από την αρχή γνωρίζαμε τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίζαμε, αγωνιστήκαμε, ξεπεράσαμε όλα τα εμπόδια όλα αυτά τα χρόνια για να αναγνωριστεί η προσπάθειά μας, να γίνει σεβαστή και η αποδοχή της παρουσίας μας στον πολιτιστικό χώρο.
Και τα καταφέραμε, για μια καλύτερη ποιότητα ζωής στο χωριό μας.
Ησουν εσύ η Ζούλια μας, η Ζούλια μου, που υπήρξες μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου για πολλές διετίες, ενεργό μέλος μέχρι πρότινος, μία φίλη μου καρδιάς. Με το χαμόγελό σου μου έδινες θάρρος και υπομονή και ελπίδα πως και αυτή τη φορά θα ‘χουμε επιτυχία στις δραστηριότητές μας, στις εκδηλώσεις του Συλλόγου μας.
«Λίτσα μου, υπομονή».
Η υπομονή φέρνει τριαντάφυλλα, που τα μοιράζουμε εμείς οι πρωτοπόροι της προσπάθειας για να πραγματοποιηθούν οι στόχοι και τα ιδανικά μας για ένα χωριό με καλύτερο μέλλον.
«Αγάλια – αγάλια», μου έλεγες, όλα θα πάνε καλά. Μην ακούς τίποτε και από κανέναν.
Σε κάθε δρομάκι, σε κάθε μονοπάτι, σε κάθε πλατειούλα, στην εκκλησία μας, στα ξωκλήσια μας, μέσα στον όμορφο χώρο του Συλλόγου μας με τα αγαπημένα μας Παραδοσιακά Πηλιορείτικα Τεχνήματα, που όλες μαζί δημιουργήσαμε, η παρουσία σου θα ‘ναι πάντα αισθητή. Δεν θα σβήσει, γιατί δεν θα αφήσουμε εμείς να θαμπώσει η μορφή σου.
Ολες εμείς οι Αφέντρες θα κρατήσουμε μέσα μας τη χαρά σου από το κλάμα, το γέλιο σου από τη θλίψη.
Θα έχουμε με τη σκέψη μας ένα άγιο μυστικό, που δεν θα ξέρει κανένας πού το έχουμε κρύψει.
Ζούλια μας, η αληθινή αγάπη μας για σένα θα ζει στη μνήμη.
«Η μνήμη είναι το ημερολόγιο της ζωής μας που πάντοτε το φέρνουμε μαζί μας».
Οταν χάνεις αυτούς που αγαπάς, τότε νιώθεις πόσο τους αγαπούσες.
Ζούλια μας, Ζωή μας, το όνομα που σου χάρισε η νονά σου.
Η Ζωή αλλάζει, μα δεν χάνεται. Η ελπίδα σβήνει, μα δεν πεθαίνει. Η αλήθεια σκεπάζεται μα πάλι ξαναλάμπει. Η γλυκιά σου μορφή στη μνήμη μας μόνο γλυκιά θα παραμείνει.
Λίτσα Παρισάκη
Ιδρύτρια και Πρόεδρος του Συλλόγου
«Οι Αφέντρες των Αφετών»
