Σε μια βάρκα απόψε είπες πως θ’ ανέβεις,
θα πάρεις ό,τι η ζωή μπορεί να δώσει,
γλυκιές κουβέντες και το κόκκινο κρασί σου,
ό,τι απ’ το αίμα σου την πίστη σου να έχει.
Ταξίδια αν κι έκανες, σ’ αυτό το τελευταίο,
προίκα ν’ αφήσεις την καρδιά και την ψυχή σου.
Τι κι αν δεν είμαστε μαζί, να μη φοβάσαι,
πάντα κρατούσες ένα μέρος στη ζωή μου.
Εγώ στου Αχέροντα δεν άφησα κιτάπια
κι ό,τι κι αν χρώσταγα το είχα ξεπληρώσει.
Γιατί τον άφησες να σ’ έβρει μεσ’ στα μάτια,
αφού το γνώριζες κι εσύ, θα σε προδώσει!
Είν’ το σεντόνι σου πανάκι που φουσκώνει.
Ούτε ένα αντίο δεν προλάβαμε να πούμε!
Εγώ κοιτάζω το σπασμένο μου ρολόι,
καθώς ζυγώνεις στην αντίπερα την όχθη.
Νιώθω φουσκώνουν τα νερά, πιάνει ομίχλη.
Κλείνω τα μάτια να κρατήσω τη μορφή σου.
Ο,τι κι αν ζήσαμε το πήρε μέσα η λίμνη,
όμως δεν μπόρεσε να αδειάσει την ψυχή μου!
Εγώ στου Αχέροντα δεν άφησα κιτάπια,
μα αυτός γυρεύει πάντα να μου πάρει.
Πες του, το σώμα μόνο ετούτο θα κρατήσει,
στο «μέσα μας» αυτός δεν κυβερνάει!
(Στίχοι: Καλλιόπη Τσιμητρέα. Αφιερωμένο στον καλό μας φίλο Νικόλαο Ρακή, που «έφυγε», αλλά μας άφησε θησαυρό ανεκτίμητο το χαμόγελό του και την καλή του την καρδιά!!!
28-12-2020).
Καλό ταξίδι Νικόλα!! Καλλιόπη Τσιμητρέα – Νικόλαος Ευαγγελιάς
