Σου τον μαθαίνει τον θάνατο από νωρίς η ζωή. Νιώθεις γύρω σου τη θλίψη και τη δυστυχία, που σκορπά, αλλά ποτέ δεν μπορείς να φανταστείς πόσο αβάσταχτος γίνεται ο πόνος, όταν χτυπήσει βίαια και απροσδόκητα τη δική σου πόρτα.
«Δυστυχώς, τελείωσε…» σου λένε και νιώθεις τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια σου. Δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν αισθάνεσαι. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε εφιάλτη ύπνου και προσπαθείς να ξυπνήσεις για να εξιλεωθείς από τον τρόμο. Φωνάζεις άναρχα, θυμωμένα, απελπισμένα. Πιστεύεις ότι κάποιο θαύμα θα ανατρέψει το κακό και όλα θα γίνουν όπως πριν. Μάταια όμως, γιατί αυτός ο εφιάλτης δεν τελειώνει ποτέ.
Ο χρόνος για μένα πάγωσε τρία χρόνια πριν, στις 14 Νοέμβρη του 2017. Τότε που πρόωρα και αναπάντεχα έχασα τον αγαπημένο μου σύντροφο. Ανέλπιδα περιμένω ακόμα τον Δημήτρη μου να ανοίξει την πόρτα του σπιτιού μας και το όμορφο χαμόγελό του να φωτίσει το σπιτικό μας. Να δώσει χαρά και αισιοδοξία στα παιδιά μας. Τα χρόνια χωρίς τους αγαπημένους μας περνούν βασανιστικά. Μόνο με τη σκέψη μας πλέον μπορούμε να επικοινωνούμε μαζί τους. Η μόνη μας παρηγοριά, οι αναμνήσεις της κοινής μας πορείας.
Μαθαίνεις να ζεις με το κενό της ψυχής σου και να προχωράς στην ανηφόρα της ζωής, γιατί έτσι πρέπει. Πρέπει να παραμείνεις το σημείο αναφοράς της οικογένειας, γιατί είσαι ο γονιός, που απέμεινε για αποκούμπι. Να εκπληρώσεις την υπόσχεση, που έδωσες στον σύντροφό σου, σε ανύποπτο χρόνο, πως ό,τι και αν συμβεί θα παραμείνεις καπετάνισσα στο τιμόνι της ζωής.
Προσδοκώ να ανταμώσω τον αγαπημένο μου Δημήτρη, χωρίς τον φόβο πια να μας χωρίσει τίποτα.
Το Σάββατο 14-11-20 κλείνουν τρία χρόνια από τον θάνατο του λατρεμένου μας συζύγου, πατέρα, γιου, αδερφού και θείου
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΝΤΑΚΟΥ
Το μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του θα τελεστεί σε κλειστό οικογενειακό κύκλο λόγω πανδημίας COVID – 19.
