Στις 07/11/2020, ημέρα Σάββατο, απεβίωσε στη Αθήνα η Παρασκευή Δημ. Γκουντέλια, χήρα του τέως Προέδρου Αλλης Μεριάς Δημητρίου Κων. Γκουντέλια. Η σορός της, όπως η ίδια επιθυμούσε, θα αποτεφρωθεί την Τρίτη 10/11/2020 ημέρα των γενεθλίων της λίγο πριν κλείσει τα 92. Η κοινοποίηση του θανάτου της γίνεται κατόπιν επιθυμίας της οικογένειάς της.
Η Παρασκευή (Βούλα) Δημ Γκουντέλια το γένος Κοκιοπούλου ήταν απόφοιτη της σχολής Μαιών Μαρίκας Ηλιάδη. Εργάστηκε επί μακρόν στο ΙΚΑ Βόλου, διετέλεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα προϊσταμένη του Μικροβιολογικού μέχρι το 1972, όταν και μετακόμισε στην Αθήνα με την οικογένειά της. Στην Αθήνα συνέχισε να εργάζεται ως προϊσταμένη του Ακτινολογικού στα κεντρικά του ΙΚΑ στην Πειραιώς, από όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1980 με βαθμό Διευθυντού Β’.
Στα χρόνια της θητείας της εργάστηκε με ζήλο, σεβασμό και υπευθυνότητα απέναντι στον πολίτη και στον συνάδελφο.
Ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με την ποίηση και τη συγγραφή, έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, κάποια από τα κείμενα και ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς στην εφημερίδα ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Εχει γράψει επίσης τον ύμνο του Συλλόγου Χειμερινών Κολυμβητών «ΙΑΣΩΝ». Εμπνευση για το συγγραφικό της έργο αποτέλεσαν τα προσωπικά της βιώματα και τα ταξίδια της σχεδόν σε ολόκληρο το κόσμο.
Η οικογένειά της ως αποχαιρετισμό παραθέτει ένα από τα ποιήματά της από το βιβλίο της «ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ».
Τα παιδιά: Τερψιθέα Γκουντέλια, Βασιλική Γκουντέλια, Νικόλαος Φράγκος
Τα εγγόνια: Δημήτριος Οικονόμου Γκουντέλιας, Μαρία Φράγκου, Σπήλιος Φράγκος, Αλέξανδρος Δεκάζος
Δισέγγονο και λοιποί συγγενείς
ΑΠΟΔΗΜΙΑ
Ανοιξες τα φτερά σου και πέταξες και ξέφυγες απ’ το κλουβί της ζωής που είμαστε όλοι μας κλεισμένοι. Ποιας ζωής;
Κάθε μέρα μόχθος, αγωνίες, κακία και πόνος. Κυνηγητό. Καταναγκαστικό έργο.
Λίγες οι χαρές.
Κάθε νύχτα εφιάλτης.
Ο φόβος και η έννοια του αύριο. Εως πότε; Και γιατί;
Κι όταν ευχόμαστε Μακροζωία κι όταν τη ζητάμε, μαζοχιστικά θέλουμε παράταση του μαρτυρίου. Εσύ Αγάπη μου Λευτερώθηκες. Κανένα απ’ της ζωής τα βάσανα δεν σε ακολουθεί.
Στο Φως, στους αιθέρες, στο Λευκό και στο Γαλάζιο, σεργιανίζεις ανάλαφρα, ξένοιαστα, χαρούμενα.
Κι όλοι γύρω σου, δικοί σου και ξένοι, όλοι αδέλφια.
Νιρβάνα.
