Χρήστος Τσάτσος (1946 – 2020) Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Εφυγε πριν δέκα περίπου μέρες από κοντά μας ο Χρήστος Τσάτσος, συνταξιούχος καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Η εξόδιος ακολουθία και η ταφή του έγιναν στη Γλυφάδα Αττικής, όπου εργάζεται και ζει οικογενειακά η κόρη του.
Καταγόμενος από την Καστοριά, όπου μεγάλωσε ορφανός στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, εγκαταστάθηκε στον Βόλο μετά τον διορισμό του στη Μέση Εκπαίδευση, τα τελευταία δε χρόνια πριν τη συνταξιοδότησή του εργάστηκε στο 3ο Γυμνάσιο και στο 3ο Λύκειο Βόλου. Προσωπικά τον γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν ασκούσα καθήκοντα Διευθυντή στο Εσπερινό Λύκειο Βόλου και στο οποίο αυτός είχε αποσπαστεί για μια σχολική χρονιά. Εκτίμησα ιδιαίτερα την εντιμότητά του, την ευθυκρισία του και την υπηρεσιακή αφοσίωση και συνέπειά του. Ανήκε στην κατηγορία των εκπαιδευτικών οι οποίοι δεν περιορίζονται σε απλή «διεκπεραίωση» των τυπικών καθηκόντων τους, αλλά συμβάλλουν και στηρίζουν την ευρύτερη και αποτελεσματική λειτουργία της σχολικής μονάδας συνολικά. Εκφραση δε αυτής της υπηρεσιακής του αφοσίωσης υπήρξε και η ανταπόκρισή του σε σχετικό κάλεσμα από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας για συμμετοχή του στην Επιτροπή του Εξεταστικού Κέντρου κατά τον πρώτο διαγωνισμό επιλογής εκπαιδευτικών διά μέσου του Α.Σ.Ε.Π., την ταραχώδη περίοδο της άνοιξης του 1998. Γενικότερα όμως και πέρα από τα σχολεία, ο Χρήστος Τσάτσος ήταν άνθρωπος της δράσης και της προσφοράς, χωρίς να επιδιώκει αξιώματα και προβολή. Υπήρξε δραστήριο μέλος της τοπικής Ενωσης Καθηγητών Φυσικής Αγωγής, της Ενωσης Μακεδόνων νομού Μαγνησίας, ενώ δίδασκε αφιλοκερδώς παραδοσιακούς χορούς σε μαθητές κατηχητικών σχολείων. Ιδιαίτερα όμως σημαντικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του αναδείχθηκε το γεγονός ότι παρά τα πολλά και επώδυνα γι’ αυτόν «κτυπήματα» της ζωής, δεν λύγισε ποτέ και διατηρούσε πάντοτε τον δυναμισμό, την αισιοδοξία και το χιούμορ του, μέχρις ότου αναμετρήθηκε τελικά με την ανίατη ασθένειά του (τον τελευταίο έναν και μισό χρόνο) και νικήθηκε.
Ας ευχηθούμε ο Θεός, τον οποίο πάντοτε ευλαβείτο και εμπιστευόταν, να τον αναπαύσει και να στηρίζει τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τη σύντροφο της τελευταίας δεκαετίας της ζωής του, η οποία, μαζί με την κόρη του, στάθηκε δίπλα του σε όλη την περίοδο της ασθένειάς του και ιδιαίτερα τους τελευταίους δύσκολους γι’ αυτόν μήνες.
Θανάσης Λαΐνας
τέως Προϊστάμενος [Διευθυντής] Διεύθυνσης
Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας
