Πένθιμα χτύπαγε η καμπάνα στην Αργαλαστή τη μέρα του θανάτου σου και το πικρό μαντάτο σαν αστραπή απ΄ άκρη σ’ άκρη κυκλοφόρησε και μας ξάφνιασε με το πώς το γιατί ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΠΑΝΟΔΗΜΟΣ πέθανε.
Με μάτια βουρκωμένα, τραυματισμένη την υγεία μου από του χρόνου το πέρασμα, πήρα την ανηφόρα κι ήρθα να σε αποχαιρετήσω , αγαπημένο, συ, από το ίδιο αίμα και τις ρίζες ανηψούδι του άντρα μου του αγαπημένου και κατ΄ επέκταση σίγουρα το ίδιο και για μένα.
Απόθεσα στο στολισμένο με λουλούδια σκήνωμα σου και το δικό μου το μπουκέτο από λευκά τριαντάφυλλα και σου είπα >
Τι κρίμα , Γιώργο μου αγαπημένε, τόσο για σε όσο και για τους δικούς σου, που ήρθε πρόωρα ο Χάρος να σε πάρει! Κανείς μας δεν το περίμενε πως συ παραπλανήθηκες τον ακολουθήσεις και στο και στου ουρανού την απεραντοσύνη να σε πάει. Εσύ, ο τόσο έξυπνος και λογικός, με μόρφωση στολισμένος και πτυχία, πως καταδέχτηκες και χάθηκε η αυτοκυριαρχία σου και νόμισες τάχα πως θα γύρναγες πίσω στο σπιτικό σου; Ήξερες αυτοί όλοι, που έφυγαν, να ξαναγύρισαν απ’ αυτό το μακρινό ταξίδι; Δεν σκέφτηκες αυτή που ερωτεύτηκες στην δουλειά, στην Αγροτική Τράπεζα, τα εγγόνια σου και τα δυο σου κορίτσια, που με την αγάπη και τις συμβουλές των δυο σας σου έδωσαν τόση χαρά και ικανοποίηση με την μόρφωση, την προσωπικότητα τους και τις όμορφες οικογένειές τους, ώστε να μείνεις και να χαρείς;
Πως έφυγες τόσο νωρίς, λες και ήσουν απογοητευμένος:
Το αντίθετο. Ποτέ σου δεν αισθάνθηκες εσύ αντάρες και κύματα. Βούταγες στον Παγασητικό με όποιον καιρό και έβγαζες ψάρια και θαλασσινά λαχταριστά, καλόγνωμες, γαλίπες κι αχινούς , σκαλίζοντας με το κοφτερό μαχαίρι σου τα βράχια κοντά στο εξοχικό σου και γέμιζες το σάκο σου με πεσκέσια και μεζέδες εκλεκτούς για τσίπουρα στα ταβερνάκια του χωριού αντάμα με το θείο σου τον αγαπητό και φίλους πατριώτες και σε τσιμπούσια τα όμορφα απόβραδα στις αυγουστιάτικες διακοπές.
Για τούς γονείς σου, όπως και για τις δυο νέες χήρες αδελφές σου, που τόσο πρόωρα έχασαν τους συντρόφους τους και μαύρισαν οι ψυχές τους, εσύ έγινες για όλους το αγκωνάρι, ο ακρογωνιαίος λίθος, στήριγμα σοβαρό, ζεστό και σίγουρο και με τις γαλάζιες χάντρες των ματιών σου ομόρφυνες κι ηρέμησες τις πονεμένες καρδιές. Έγινες προστάτης τους όλα αυτά τα χρόνια μαζί με την γυναίκα σου, τη Διάνα. Με τις αγαπημένες αδελφές σου ποτέ δεν ξεχωρίσατε ούτε αμαυρώθηκε ο σύνδεσμός σας. Ενωμένοι κι αγαπημένοι χριστιανικά όλοι ας πορευθήκατε. Η Σόνια κι η Χάρη μερίδιο ακριβό απ’την καρδιά τους δίνανε για σένα και για όλους τους δικούς σας. Σ’αγάπησαν και πάντοτε χαρά γέμιζαν οι καρδιές τους για ό,τι κέρδιζες από το δικό σου κόπο κι ό,τι αποκτήματα σου έδωσαν οι γονείς σας. Τα πτυχία σου ως γεωπόνου και την επαγγελματική σου άνοδο στην ιεραρχία της τράπεζας τα κέρδισες με το σπαθί σου κι έγινες στέλεχος με την αξία σου. Η πόρτα του γραφείου σου πάντοτε ανοιχτή, έστηνες ευήκοον ους στα αιτήματα της αγροτιάς, του καλλιεργητή της γης και του τσομπάνη, προκειμένου να δικαιωθούν, όταν ερχόταν οι καταστροφές των προϊόντων τους από τις καιρικές συνθήκες.
Τι κρίμα! Έφυγες προτού σε βρουν τα γεράματα, προτού το δίμετρο κορμί σου λυγίσει και πριν η ράχη σου κυρτώσει, η λογική σου χάσει το δρόμο της και τα δυνατά σου πόδια αρχίσουν να παραπατούν.
Στο >, την ώρα του αποχωρισμού, τσάκισαν οι καρδιές όλων μας. Τρεις λυγερές φιγούρες βουτηγμένε ς στο πένθος, γυναίκα και δυο κόρες, σαν απολιθωμένες, με μάτια βουρκωμένα, σκύψαν και σε φιλούσαν , κι ήταν αυτό το τελευταίο τους αντίο.Οι δυο σου αδελφές με δάκρυα, ασπασμούς και λυγμούς γαντζώνονταν πάνω σου, λες και μπορούσαν να σε γυρίσουν πίσω.
Απ’ όλους μας , Γιώργο μας, καλή ανάπαυση να έχεις και ευχές στην οικογένεια για ό,τι καλύτερο!
Νίτσα Δημ. Λάμπρου
