Λίγα λόγια στον Νίκο μας

Νίκο μου αγαπημένε, πέρασε ένας χρόνος από τότε που έφυγες από κοντά μας.

Νιώθω σήμερα επιτακτική την ανάγκη να σου μιλήσω και να σου πω ότι για μας είσαι πάντα εδώ.

Μέσα στην καρδιά μας για πάντα.

Φέτος το Πάσχα δεν ήταν σαν το τελευταίο που κάναμε μαζί με σένα και τους φίλους μας με γέλια και χαρές.

Το περάσαμε οι δυο μας, χωρίς εκκλησία και κόκκινα αυγά, έρημοι και μόνοι.

Νίκο μας αγαπημένε, θέλω να σου πω ότι η αγαπημένη σου αδελφή έρχεται και μας βοηθά, αλλά είναι μακριά και δεν κατόρθωσα στον Βόλο να τη φέρουμε, παρά τις πολλές υποσχέσεις.

Θέλω να σου πω ότι τα παιδάκια σου δεν μπορούμε να τα δούμε, μόνο με τον Κωνσταντίνο σπάνια επικοινωνούμε.

Οι φίλοι σου συχνά μας τηλεφωνούν και μας συγκινούν. Οι ανιψιές σου Ηλέκτρα και Λήδα είναι καλά και με τα αστεία τους μας ξυπνούν και μας χαροποιούν.

Νίκο μου, στην Τράπεζα όταν πηγαίνω οι συνάδελφοί σου με βοηθούν και για σένα καλά λόγια έχουν να πουν.

Εσύ όπου περνούσες με τον κόσμο μιλούσες και χαμογελούσες και παντού χαρά σκορπούσες.

Τώρα Νίκο μου εμείς είμαστε δυο γέρικα δέντρα μέσα στην ερημιά χωρίς καμιά παρηγοριά.

Νίκο μου, εκεί που είσαι να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος.

Νίκο μου, με τη μάνα σου έχω πρόβλημα μεγάλο και δεν ξέρω τι να κάνω, με τις φωτογραφίες σου μιλά και τον Νίκο της πάντα ζητά.

Μάνα είναι και πονά.

Θυμάσαι κάθε μέρα στις 9 έπαιρνε τηλέφωνο και σου μιλούσε, γιατί σε αγαπούσε.

Κάθε βράδυ στης σιγαλιάς τη νύχτα βλέπει να της μιλάς και να της χαμογελάς.

Θέλει να σου μιλήσει, μα δεν μπορεί και κάθεται και κλαίει.

Τρεις μήνες έχει από το σπίτι να βγει, μόνο όταν έρχονται η Ελενα και ο Αχιλλέας μας μάς κάνουν να χαρούμε και λίγο να ξεχαστούμε.

Τώρα Νίκο μου πολλά σου έχω πει και θέλω να ξέρεις όσο ζω θα σ’ αγαπώ και θα σε αναζητώ.