Γνώρισα τον Λάμπρο Μήτσιου το 1980. ‘Ηταν τότε 42 χρονών και ήμουν 30.
Τον γνώρισα, στην αρχή, σαν έμπορο, του οποίου η συνέπεια με εντυπωσίασε.
Γίναμε φίλοι. Και έτσι περνώντας τα χρόνια τον γνώρισα καλά.
Μέχρι τη τελευταία μας συνάντηση, πριν λίγες μέρες, τον θαύμαζα πάντα για την ευθύτητά του, την ειλικρίνειά του, αλλά το κυριότερο την ανθρωπιά του.
Με τίμησε με τη φιλία του, την αγάπη και εκτίμησή του.
Και μουσυμπαραστάθηκε σε πολλές δύσκολες στιγμές.
Αντίο φίλε.
Θα σε θυμόμαστε όλοι σε όσους έδειξες το ποιος είσαι και σε αγαπήσαμε, όπως μας αγάπησες.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΣΤΑΜΑΤΙΟΥ
