Μνήμη του Νίκου, γείτονα και παιδικού φίλου
Όταν το πρωί σου έφερνα τον Κίμωνα, το σκύλο μου να σε συντροφεύει, συζητούσαμε για λίγο: για τη μητέρα σου που την υπεραγαπούσες, για τον καιρό, για τον Αη Γιάννη, για τις ασπασίες που φύτευα στις γλάστρες σου, για το μελισσόχορτο που μεταφύτεψες από το κτήμα μου και σκέπασε την πόρτα της αυλής σου, για το φιλικό κοκκινολαίμη που φώλιασε στη λεμονιά σου, για τον Κίμωνα και τις σκανταλιές του.
Η ζωή δεν σου χαρίστηκε. Τη δάμασες όμως και την αγάπησες, όπως δάμασες και αγάπησες με ανιδιοτέλεια τη λιτή μοναξιά σου. Τα ενδιαφέροντά σου, το διαλογισμό σου πάνω στη μοίρα σου, τα γραπτά σου, τα βιβλία σου. Τίποτα δεν υποβάθμισες, τίποτα δεν θεωρούσες δεδομένο για τους άλλους θνητούς. Γνώριζες το κοινό μας τέλος.
Σου αρκούσαν η ομορφιά όπου τη συναντούσες μέσα στη φύση, στα λουλούδια, στο χορτάρι, στους φίλους, στα ζώα, στους περαστικούς που καλημέριζες. Απ΄όλα αντλούσες επιβίωση και τέχνη ζωής.
Οι καρτερικές απλές σου στιγμές, μας έδωσαν ένα μοναδικό μάθημα. Με πόσα λίγα μπορεί να ζήσει κανείς και πόσο η καθημερινότητα δίνει ικανοποίηση και άλλου είδους χαρά με τις ευκαιρίες που συχνά παραβλέπουμε και υποτιμούμε!
Ελένη Σεφερειάδου-Πρίντζου
