Δεν μπορώ, και δεν θέλω, να θυμάμαι την Τόνια Πασιά τον δύσκολο καιρό που βίωσε τα τελευταία χρόνια λόγω ασθένειας.. Το μυαλό μου γυρίζει σε περασμένες δεκαετίες όταν τα παιδιά μας ήταν μικρά, όταν ο ωριλά Δημήτρης Πασιάς ήταν ο γιατρός που με φρόντιζε στις αλλεργίες μου όταν η Τόνια ήταν σύζυγος, μητέρα και συνάμα κρατούσε την κλινική και βοηθούσε παντού. Μια γυναίκα πανέξυπνη, πρόσχαρη, με το καλαμπούρι της, με τον καλό λόγο για τον καθένα γνωστό ή φίλο, που ποτέ δεν ήταν δύσθυμη, στενοχωρημένη, απρόσιτη. Μετά τον χαμό του συζύγου της στάθηκε πάντα αρωγός στα παιδιά της, συνέχισε να έχει κοινωνική ζωή, να ταξιδεύει με τις φίλες της, έτυχε να είμαστε συνταξιδιώτες στις διακοπές των Χριστουγέννων στην Αυστρία, πάντα ανοιχτοχέρα, με τα δώρα της, με τα υπέροχα γλύκα της που ήταν οι σπεσιαλιτέ της, που αγαπούσε και θυσιαζόταν για τα παιδιά και τα εγγόνια της, με δύο λόγια ή Τόνια Πασιά ήταν ένα πρόσχαρο κοινωνικό άτομο, με την καλή καρδιά της πάντα έτοιμη να προσφέρει όπου και όσο μπορούσε , που δεν βαριόταν να κρατάει ένα θαυμάσιο σπιτικό με εξαιρετικό διάκοσμο και γούστο, με τον θαυμάσιο κρεμαστό κήπο της να σπάζει την τσιμεντένια μονοτονία της Ερμού.
Η Τόνια και στον συγγενικό περίγυρο και στις φίλες της ήταν αξιαγάπητη, γελαστή και κάθε αναποδιά που της τύχαινε την αντιμετώπιζε με αξιοπρέπεια. Ήταν ο κορμός της οικογενείας Πασιά, προσωπικά διατηρώ και με τα δυο παιδιά της άριστες εντυπώσεις, άριστες σχέσεις, άλλωστε είναι πανθομολογούμενο ότι οι γιοι της στάθηκαν ακούραστοι στο προσκέφαλο της μέχρι που έφυγε από κοντά μας. Εδώ δεν ισχύει το ρητό «ο γιος μου είναι γιος μου ώσπου να παντρευτεί η κόρη είναι κόρη σ’ όλη μου την ζωή. Και σ’ αυτή την περίπτωση η Τόνια Ζαδέ Πασιά, από αρχοντική οικογένεια με εξαιρετικό πατέρα και μητέρα αληθινή πυργοδέσποινα, η Τόνια τους έβγαλε ασπροπρόσωπους και άφησε την σφραγίδα της στην κοινωνία του Βόλου. Δυστυχώς έλειπα όταν ταξίδεψε για τα ουράνια, τώρα όμως είμαι παρούσα για να γράψω λίγες, ελάχιστες θα έλεγα αράδες, που απέχουν πολύ από την πραγματική Τόνια Πασιά. Στα παιδιά της και στα εγγόνια της εύχομαι να θυμούνται την μητέρα και την γιαγιά σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα στην κοινωνία του Βόλου. Λέγεται ότι κανένας δεν πεθαίνει όταν η κοινωνία και το περιβάλλον της την μνημονεύει πάντα γελαστή, πάντα με γεμάτα χέρια και η εικόνα της έρχεται στο μυαλό μας να παίζει πιάνο σκορπώντας γύρω της μια αίσθηση ευθυμίας και χαράς. Έτσι πάντα θα θυμόμαστε και θα αναφερόμαστε στην Τόνια, γελαστή, προσηνής της προσφοράς, με δύο λόγια άνθρωπος που δεν ξεχνιέται.
ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
