Ηταν αυγή Πρωτομαγιάς, πάει τώρα ένας χρόνος…κι εσύ μας αποχαιρέτησες. Πέταξες προς το Φως, απερίσπαστος, αποφασισμένος, επιτέλους ελεύθερος…
Ηχούσε ακόμη το Χριστός Ανέστη!
Κι εμείς, με τα μάτια ακόμη νωπά, με την καρδιά καρτερική και ανεκπλήρωτη, σε βλέπουμε στην κόγχη της εκκλησιάς, δίπλα στην Πλατυτέρα, κάτω από το πέπλο Της, να μας χαμογελάς παιγνιδιάρικα, όπως τότε…
Γεμίζουμε το ανθογυάλι, δίπλα στη μορφή σου, μαγιολούλουδα, σίγουροι πως στην άλλη ζωή, παίζεις με τους εκεί φίλους σου σ’ ένα λιμάνι με φρέσκο χορτάρι, ανάμεσα σε ασφόδελους και κάλες, λευκά τριαντάφυλλα και ίριδες. Ενα χαρούμενο, γυριστό χορό, τέτοιο που η σύντομη επίγεια ζωούλα σου, σου στέρησε…
Ο παππούς Γιάννης και η γιαγιά Ελένη
