Η Βολιώτισσα Μαίρη Μπαλωματή είδε με συγκίνηση τις προσπάθειες μιας ζωής να αναγνωρίζονται – Της απονεμήθηκε ο Χρυσός Σταυρός
Με την ανώτατη διάκριση, τον Χρυσό Σταυρό, τιμήθηκε στη Γερμανία δασκάλα από τον Βόλο για την προσφορά της στη δημόσια εκπαίδευση και την κοινωνική της δράση. Η Μαίρη Μπαλαμωτή, η γυναίκα, που σύμφωνα με αφιερώματα έγκυρων περιοδικών της περιοχής, άφησε το αποτύπωμά της στη Στουτγκάρδη, είδε με ιδιαίτερη συγκίνηση ο κόπος των προσπαθειών της να ανταμείβεται στις 5 Μαρτίου από το Φιλανθρωπικό Ιδρυμα Διακονία λίγο πριν φύγει από τη Γερμανία για να επιστρέψει μόνιμα στον Βόλο.
Ρεπορτάζ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ
Το όνομά της περιλαμβάνεται ακόμη στον κατάλογο των δασκάλων του δημοτικού σχολείου όπου δίδασκε, καθώς μετά από 40 χρόνια εργασίας στην εκπαίδευση, συνέχισε μέχρι πρότινος να παρέχει τις υπηρεσίες του λειτουργήματός της, παραδίδοντας μαθηματικά και συντακτικό, παρά τη συνταξιοδότησή της. Οι συνταξιούχες γυναίκες που απασχολούσε μέχρι πρότινος στο Διακονικό Εργο με γυμναστική, μαγειρική, άλλες δράσεις ψυχαγωγίας, την περιμένουν ακόμη να γυρίσει πίσω.
Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ μίλησε με την κ. Μπαλωματή η οποία μοιράστηκε τη συγκίνηση και τη χαρά που την πλημμύρισε, όταν σε εκδήλωση η Διακονία την τίμησε χωρίς η ίδια να γνωρίζει προηγουμένως κάτι. Είδε, όπως λέει, όλη τη ζωή της να περνάει από μπροστά της.
Ηταν ηλικίας 20 χρόνων όταν έφυγε με τον σύζυγό της στο εξωτερικό ως οικονομική μετανάστρια. Στην αρχή έμειναν στην Αυστρία και στη συνέχεια στη Γερμανία. Ο σύζυγός της, Κώστας, ήταν χαρτοποιός. Η ίδια έμαθε τη γερμανική γλώσσα άπταιστα και εργάστηκε ως εκπαιδευτικός του Λαϊκού Πανεπιστημίου στο δημοτικό της γειτονιάς της στη Στουτγκάρδη.
Εκει παρακολουθούσαν μαθήματα κατά κύριο λόγο παιδιά οικονομικών μεταναστών, που κουβαλούσαν εμπειρίες πολέμου και φρίκης λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούσαν στις χώρες τους. Εμεινε σε αυτόν τον χώρο από το ’81 έως το ’21. Η τάξη της έφθασε να έχει 22 παιδιά χάριν της προσπάθειάς της και της επιμονής της να τους μεταδώσει γνώσεις.
«Τα παιδιά χρειάζονται βοήθεια. Αυτό γίνεται αντιληπτό ιδιαίτερα σήμερα εν μέσω πανδημίας γιατί δεν γίνονται μαθήματα, ενώ οι γονείς έχουν ανάγκη να δουλέψουν», είναι το μήνυμα που μεταφέρει.
Για να φέρει σε πέρας την αποστολή της είχε οπλιστεί με μεγάλη υπομονή και επιμονή. «Χρειάζεται να έχεις μέσα σου αγάπη. Οι δικοί μου μαθητές ήταν τραυματισμένοι από τις εμπειρίες που άφηναν πίσω στις χώρες τους. Υπήρχαν παιδιά που είχαν χάσει τον πατέρα τους στον πόλεμο ή τον αδερφό τους. Εγώ καθόμουν δίπλα σε αυτά τα παιδιά, ήθελα να είμαι κοντά τους. Κάποτε όμως, έρχεται η στιγμή που πρέπει να πει κανείς αντίο και να αφήσει ελεύθερο χώρο σε νέους ανθρώπους», λέει.
Ηθελε πάντοτε να γίνει εκπαιδευτικός και αφιέρωσε την ψυχή της στο έργο της. Δεν σταμάτησε όμως της δράση της εκεί. Διακατεχόμενη από θετική ενέργεια σε όλα όσα κάνει στη ζωή της ανέλαβε την ψυχαγωγία γυναικών που είναι επίσης οικονομικές μετανάστριες στη Γερμανία και αρκετές από αυτές συνέχισε να τις ψυχαγωγεί ακόμη και μέχρι πρότινος.
Ηταν υπεύθυνη εκ μέρους της Διακονίας για τη γυμναστική τους, ενώ διοργάνωνε διάφορες εκδηλώσεις με αφορμή τα γενέθλιά τους, τις καθιερωμένες γιορτές του χρόνου, ενώ ανέπτυσσε και δράσεις όπως μαγειρικής, ραπτικής κ.α. Το στιφάδο της αναγνωρίστηκε ότι ήταν το 1ο σε νοστιμιά στη Στουτγκάρδη σε εκδήλωσε στην οποία συμμετείχαν γυναίκες με πέντε διαφορετικές εθνικότητες.
Δεν ήταν πάντοτε όλα εύκολα στην πορεία της μέχρι σήμερα. Όταν ήταν στην Αυστρία, όπου έζησε 13 χρόνια, ήρθε αντιμέτωπη με ρατσιστικές συμπεριφορές. Η ίδια θυμάται μία φορά που πήδηξε από τον τρένο με τον γιό της για να γυρίσουν πίσω στη χώρα και να μη φύγουν. Δεν το έβαλε όμως κάτω, αντίθετα συνέχισε να αγωνίζεται για όσα η ψυχή της τής υποδείκνυε ως σημαντικά.
Κυνηγώντας τη ζωή της στη Γερμανία δεν είχε κανένα παράπονο. Ασκώντας τις δραστηριότητες που αγαπούσε, δεν αισθανόταν ποτέ κουρασμένη, ούτε αισθάνεται κουρασμένη σήμερα. Λέει όμως, ότι η νοσταλγία της πατρίδας είναι αβάσταχτη. Στο σπίτι της μεγάλωσε την οικογένειά της επικοινωνώντας πάντοτε με τα παιδιά της στην ελληνική γλώσσα.
Δυστυχώς, σημειώνει, δεν μπορούν όλοι οι συνταξιούχοι να γυρίσουν πίσω. Για πολλούς, όπως εξηγεί, είναι μεγάλο θέμα η ιατρική περίθαλψη που είναι δωρεάν στη Γερμανία. Αλλοι έχουν εκεί τα παιδιά τους. Ερωτηθείσα για νέους ανθρώπους που σκέφτονται να φύγουν σήμερα, τονίζει ότι δεν θα έχουν τις ίδιες διευκολύνσεις όπως όταν ξεκίνησε εκείνη, όμως με κάθε βεβαιότητα θα μπορούν να βρουν μία σίγουρη εργασία, πράγμα που είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.
