ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ

Διατηρεί ζωντανή την Ελληνική παιδεία ~ Μετανάστευσε πριν ένα χρόνο στο εξωτερικό

διατηρεί-ζωντανή-την-ελληνική-παιδεί-62204

Η Βολιώτισσα εκπαιδευτικός Αναστασία Τσιάντου είναι δασκάλα στο πιο φημισμένο σχολείο της Αμερικής

Την οδό της επαγγελματικής μετανάστευσης και της αναζήτησης καλύτερων συνθηκών εργασίας στο εξωτερικό ακολούθησε πριν από ένα χρόνο η 33χρονη Βολιώτισσα εκπαιδευτικός Αναστασία Τσιάντου, λόγω της κρίσης. Πολύτιμες γνώσεις και πανανθρώπινες αξίες που απορρέουν από τον πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό μεταφέρει, έκτοτε, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, διδάσκοντας την Ελληνική γλώσσα και πολιτισμό στην Ελληνική Αμερικανική Ακαδημία, ένα από τα μεγαλύτερα και τα πρώτα σχολεία της Αμερικής. Η ίδια ανήκει στους εκπαιδευτικούς της διασποράς, που δίνουν το δικό τους καθημερινό αγώνα σε κάθε γωνιά της γης, προσπαθώντας να κρατήσουν ζωντανή τη γνώση και το Ελληνικό πνεύμα. Μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, εξηγεί τους λόγους που την ανάγκασαν να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη επαγγελματική κατεύθυνση, ζητώντας απόσπαση στο εξωτερικό.

Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ

Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, η κόρη του Κωνσταντίνου και της Ασημίνας Τσιάντου, έχει τρία αδέλφια, τη Μαρία, τη Βασιλική και το Λευτέρη. Μεγάλωσε στο Ελευθεροχώρι, και συνέχισε την πορεία μάθησης στο Γυμνάσιο του Βελεστίνου, για να ολοκληρώσει τον μαθητικό κύκλο στο Κλασσικό Λύκειο Βόλου.

«Το χωριό μου πρόσφερε πολύ παιχνίδι και ξεγνοιασιά αλλά ως «ανήσυχο πνεύμα» ονειρευόμουνα να γίνω κάτι σπουδαίο όπως όλα τα παιδιά και να φύγω… να γυρίσω τον κόσμο» όπως αναφέρει η ίδια. Μια αναπάντεχη εγκυμοσύνη άλλαξε την ρότα της ζωής της, αλλά παρόλα ταύτα έδωσε Πανελλήνιες, πέρασε πρώτη πανελλαδικά στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης του Βόλου και σπούδασε, μεγαλώνοντας παράλληλα το παιδί της «με τη βοήθεια της γιαγιάς μου, Αναστασίας, στην οποία χρωστάω τα πάντα» όπως υπογραμμίζει.

Ολοκλήρωσε τις σπουδές της, ενώ ταυτόχρονα εργάζονταν, για να πρωτοδιοριστεί το 2006 ως εκπαιδευτικός στη Σχοινούσα, όπου παρέμεινε για τρία χρόνια. Στη συνέχεια δίδαξε στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών για τέσσερα χρόνια. Η κρίση που ακολούθησε, επέφερε πολλές αλλαγές, ενώ όπως εξηγεί η ίδια «τα όνειρά μου να συνεχίσω τις σπουδές μου υποχωρούσαν μπροστά στην προσπάθεια να επιβιώσουμε. Το κλίμα γύρω μας βαρύ. Η ελπίδα ότι θα μπορέσουμε να ζήσουμε στη χώρα που μας γέννησε, χανόταν».

Λόγω συνθηκών γεννήθηκε η σκέψη της εργασίας στο εξωτερικό κι έτσι προέκυψε η αίτηση για απόσπαση στο εξωτερικό. «Τίποτα, όμως, δεν είναι όπως φαίνεται» σχολιάζει η κ. Τσιάντου, εξηγώντας παράλληλα ότι «το κράτος δεν σου δίνει χρήματα για να ξεκινήσεις και αφού έρθεις στην Αμερική ή όπου αλλού πας, συνήθως πληρώνεσαι μετά από 3-4 μήνες. Εγώ ήρθα με πολλή δυσκολία. Κατέβηκα στο Σικάγο, πέρυσι τα Χριστούγεννα, σε ένα απίστευτο κρύο, χωρίς να έχω κανέναν εδώ».

Διαφορετικός κόσμος

Τα συναισθήματα της δασκάλας από το Βόλο, ανάμεικτα, με κυρίαρχο το θυμό. «Έφυγα από την Ελλάδα πληγωμένη και θυμωμένη. Ένιωθα ότι η ίδια μου η πατρίδα με διώχνει. Την κατάσταση στην Ελλάδα δεν την άντεχα άλλο. Αυτό το σύννεφο της μελαγχολίας και της απελπισίας πάνω μας. Το παιδί μου σκεφτόμουν. Ήθελα να του προσφέρω αυτά που δεν μπορούσα στην Ελλάδα. Επιπλέον ήθελα να διευρύνω τα σύνορά μου, την καριέρα μου» ομολογεί η ίδια.

Τον τελευταίο χρόνο ζει στα βόρεια προάστια του Σικάγου, σε μια περιοχή όπου είναι έντονο το Ελληνικό στοιχείο και διδάσκει την Ελληνική γλώσσα και Πολιτισμό στην Ελληνική Αμερικανική Ακαδημία, ένα από τα μεγαλύτερα και πρώτα σχολεία της Αμερικής.

Οι Έλληνες του Σικάγου είναι στη συντριπτική πλειοψηφία ομογενείς τρίτης και τέταρτης γενιάς, οι οποίοι καταβάλλουν πολύ μεγάλες προσπάθειες, προκειμένου να κρατήσουν ανοιχτά τα σχολεία, με τη συνδρομή, πολλές φορές, της Εκκλησίας.

«Οι δεσμοί των Ελλήνων εδώ με την εκκλησία και την Ορθοδοξία είναι στενοί. Η γλώσσα και η θρησκεία είναι τα στοιχεία που τους προσδιορίζουν. Στα σχολεία γίνεται αγώνας καθημερινά να μάθουν τα παιδιά ελληνικά, την ιστορία της Ελλάδας, να μάθουν να μιλάνε τη γλώσσα», τονίζει η Αναστασία Τσιάντου.

Η ίδια υπογραμμίζει παράλληλα ότι τα ελληνικά σχολεία είναι ιδιωτικά και οι γονείς πληρώνουν για να μάθουν τα παιδιά τους ελληνικά. Τα μαθήματα είναι κυρίως απογευματινά, δύο φορές την εβδομάδα ή πραγματοποιούνται κάθε Σάββατο. Ελάχιστα ημερήσια σχολεία υπάρχουν και συνήθως ακολουθείται το Αμερικάνικο πρόγραμμα και δύο ώρες τη μέρα, διδάσκονται Ελληνικά.

Η Ελληνική κοινότητα είναι δραστήρια και διοργανώνει γιορτές, εκδηλώσεις, παρελάσεις. Οι ομογενείς, ωστόσο, «δεν έχουν ιδέα για το τι γίνεται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Πηγαίνουν στην Ελλάδα το καλοκαίρι για διακοπές, ακούνε κάποια πράγματα αλλά δεν μπορούν να νιώσουν την αλήθεια της Ελλάδας σήμερα, διότι η ζωή τους είναι εδώ» επισημαίνει η δραστήρια εκπαιδευτικός.

Περήφανη Ελληνίδα

Περιγράφοντας τις συνθήκες που αντιμετώπισε στην Αμερική, υπογραμμίζει ότι «εδώ όταν έρχεται κάποιος, είναι δύσκολο. Μην περιμένει κανείς ότι θα τον βοηθήσουν. Δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να σε βοηθήσει. Μόνος θα βρεις σπίτι, μόνος σου θα βρεις αυτοκίνητο, γιατί εδώ οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Ο καθένας κάνει τα πάντα μόνος του εδώ. Αν είσαι τυχερός και έχεις συγγενείς, προσθέτει, ίσως να σε βοηθήσουν».

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας μετανάστης, είναι πολλές, η νοσταλγία για την Ελλάδα πολύ έντονη, οι συνθήκες ζωής, τελείως διαφορετικές. «Πρέπει να συνηθίσεις. Να μάθεις πως λειτουργεί η κοινωνία εδώ. Να προσαρμοστείς στο κλίμα και την αμερικάνικη καπιταλιστική και τεχνοκρατική νοοτροπία» όπως επισημαίνει η ίδια. Το κόστος ζωής είναι ιδιαίτερα ακριβό και τα ενοίκια εξωφρενικά, 800 περίπου ευρώ το μήνα για ένα δυάρι διαμέρισμα, αλλά ιδιαίτερα θετικό είναι ότι υπάρχει μια μικρή Ελλάδα στην περιοχή όπου ζει η Αναστασία, με Ελληνικά μαγαζιά, εστιατόρια, σουπερ μάρκετ.

«Παντού υπάρχει ένας Ελληνας σε τράπεζες, υπηρεσίες παντού. Χαίρομαι όταν βλέπω πόσο πετυχημένοι και αξιοσέβαστοι στην τοπική κοινωνία του Σικάγου, είναι οι Ελληνες του εξωτερικού» ομολογεί η νεαρή Βολιώτισσα, για να προσθέσει ότι «από τη μέρα που έφυγα από την Ελλάδα, αγάπησα την πατρίδα μου. Κατάλαβα πόσο τιμητικό είναι να είσαι Ελληνας. Ενιωσα περήφανη που είμαι Ελληνίδα. Κατάφερα να ξεχωρίσω όλα τα στοιχεία που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε σαν λαός μέσα στους αιώνες. Και βλέπω αυτά τα στοιχεία στα παιδιά των ομογενών. Αμέσως ξεχωρίζεις την σπίθα την ελληνική. Ορκίστηκα στον εαυτό μου να δουλέψω σκληρά ώστε να κρατηθεί η γλώσσα μας ζωντανή».

Στόχος της είναι να παραμείνει και τα επόμενα χρόνια στην Αμερική, έχοντας, ωστόσο, πάντα στη σκέψη της το όνειρο της επιστροφής στα πάτρια. «Θέλω να γυρίσω και όταν γίνει αυτό και γυρίσουμε όλοι οι νέοι άνθρωποι της Ελλάδας πίσω, ελπίζω να μιλήσουμε και να αντιδράσουμε. Για τα παιδιά μας, το μέλλον του τόπου μας. Και η επανάσταση θα έρθει μέσα από τις πράξεις μας σαν μονάδες και έπειτα σαν σύνολο. Για να αλλάξουν οι Ελληνες την Ελλάδα, πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι πρώτα. Και τέτοιες αλλαγές μέσα από την παιδεία της νέας γενιάς επιτυγχάνονται» σημειώνει η ίδια.

Κλείνοντας την από καρδιάς αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, η Αναστασία δεν παραλείπει να τονίσει ότι νιώθει περήφανη που είναι Βολιώτισσα. «Εδώ στο Σικάγο, τονίζει, είμαστε λίγοι Βολιώτες. Οι πιο πολλοί είναι από Τρίπολη και Καλαμάτα. Αλλά, να είμαστε ειλικρινείς, ο Βόλος είναι η ωραιότερη πόλη της Ελλάδας….Είναι η πατρίδα μου και αν ποτέ ξαναγυρίσω στην Ελλάδα, μόνο εκεί συμβιβάζομαι να ζήσω».

Η ευχή που διατυπώνει είναι να συνεχίζει να στηρίζει το Ελληνικό κράτος τα σχολεία του εξωτερικού, όσες δυσκολίες κι αν περνάει. «Η ψυχή της Ελλάδας δεν πρέπει να σβήσει. Η σκέψη μας όλων εδώ είναι στην όμορφη πατρίδα μας» υπογραμμίζει, στέλνοντας παράλληλα την πιο θερμή καλημέρα στην Ελλάδα και τον «όμορφο Βόλο».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου