Εγκλημα και
αδικία
Η ιστορία του
Βόλου και της Καβάλας
Του
Αγάλου Σκούρα
Ο αθλητισμός γενικά και ειδικότερα το ποδόσφαιρο όχι μόνο δεν είναι αποκομμένα από την κοινωνία αλλά αποτελούν μέρος κοινωνικών δραστηριοτήτων και εκφάνσεων ενός σημαντικού αριθμού προσώπων, αθλούμενων, παραγόντων, διοικούντων, φιλάθλων όλων εκείνων που ασχολούνται με αυτά και είναι ευνόητο ότι κάθε αυθαίρετη πράξη ή ενέργεια που εξαρτάται μόνο από την επιθυμία, βούληση ή κρίση κάποιου ή κάποιων χωρίς να υπολογίζει κανόνες και νόμους έχει αρνητικές και οδυνηρές συνέπειες για όλους.
Παρανομία και αυθαιρεσία καθιστούν όσους τις διαπράττουν άτομα επικίνδυνα για την κοινωνία και φυσικά η αδικία που αυτονόητα συνυπάρχει άτομα χωρίς ήθος, τιμή και αξιοπρέπεια.
Ό,τι ακολουθεί είναι η αλήθεια με σκληρή όμως κριτική, αυτή που πηγάζει από την ψυχή του κάθε αδικημένου.
Δύο πόλεις, δύο ομάδες, ένα έγκλημα, ένα καημός. Ήταν καλοκαίρι του 2011, μήνας Αύγουστος όταν ομάδα εκτελεστών του Υπουργείου Πολιτισμού της Γ.Γ.Α. με την αποταχθείσα σ’ αυτούς Ε.Π.Ο. και ένα εργαλείο με το όνομα Ε.Ε.Α. (Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού) ή πιο σωστά Εθνικό Εκτελεστικό Απόσπασμα
αποφάσισαν να αφανίσουν τις ποδοσφαιρικές ομάδες του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας.
Μια βαθιά πονεμένη ιστορία, κοινή για δυο υπερήφανες επαρχιακές πόλεις και δύο ιστορικούς επαρχιακούς συλλόγους που ούτε η ιστορία τους, ούτε ο πολιτισμός τους, ούτε η αξιοπρέπεια τους άξιζαν να τύχουν παρόμοιας μεταχείρισης.
Στα μέρη μας έχουμε σοβαρούς λόγους ό,τι συνέβη να το αποκαλούμε έγκλημα εντός ή εκτός εισαγωγικών, νομικό ή ηθικό.
Η καταστροφή των ομάδων χωρίς να υπάρχει ουδέν μεμπτό σε βάρος τους, χωρίς καμία απόδειξη ενοχής για οτιδήποτε παράνομο αποτελεί από μόνη της εγκληματική ενέργεια.
Εκατοντάδες εργαζόμενοι στις Π.Α.Ε. έχασαν την εργασία τους σε μια δύσκολη εποχή που όλοι βιώνουμε.
Καταστήματα, επιχειρήσεις, ό,τι καλό, θετικό και εποικοδομητικό είχε δημιουργήσει η ύπαρξη των ομάδων μας στις πόλεις, στους κατοίκους των και στους φιλάθλους βλήθηκε από τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος
και σχεδόν τίποτα δεν γλύτωσε.
Διαλύοντας τις ομάδες κατέστρεψαν και την υποδομή των συλλόγων. Τα όνειρα και τις φιλοδοξίες των παιδιών της Κ20 και Κ17 που αντί να στραφούν στα ναρκωτικά, την πορνεία και την αλητεία θέλησαν να αθλούνται στα γήπεδα. Στέρησαν τη χαρά και το χαμόγελο από τα παιδιά μας που μπορεί να ήταν και παιδιά τους. Από τους νέους που είναι το μέλλον της πατρίδας μας. Δεν σεβάστηκαν ούτε αυτά. Αυτό κι αν είναι έγκλημα εκτός εισαγωγικών και εκτός ορίων ηθικής.
Τι είδους ανθρώπων υπάρχει; Ίσως αυτοί ζουν σε ένα δικό τους κόσμο
παραισθήσεων όπου οι σκέψεις και οι πράξεις τους καθοδηγούνται από
ψευδαισθήσεις, ανίατες ψυχώσεις και εμμονές.
Τα λόγια είναι πενιχρά, τα αρνητικά επίθετα της ελληνικής γλώσσας πλήρως εξαντλήσιμα και ο υγιής νους του ανθρώπου ανεπαρκής να αποδώσουν
χαρακτηρισμούς στα άτομα εκείνα που με τη νοσηρή σκέψη τους, διάθεση και βούληση θεώρησαν ότι με την επιλεκτική καταδίκη και εξόντωση των δύο ομάδων κάνουν κάθαρση, εξυγίανση του ποδοσφαίρου και απονομή δικαιοσύνης. Για ένα περίπου χρόνο τους ακούμε στο ραδιόφωνο, διαβάζουμε στις εφημερίδες και βλέπουμε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές να επαίρονται με θράσος και αλαζονεία των πράξεων τους, κάτι που ίσως ούτε ο χειρότερος εχθρός κάποιων θα είχε αποτολμήσει. Τους ακούμε χωρίς να συναινούμε, χωρίς να υπακούμε και να υποτασσόμεθα σε εκτελεστές. Η υπακοή στους νόμους και το σύνταγμα του κράτους, σε μια συγκροτημένη κοινωνία ανθρώπων και όχι θηρίων είναι χρέος όλων μας.
Η υπακοή όμως που υποδηλώνει εκχώρηση ατομικής ή συλλογικής ελευθερίας, μείωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, καταρράκωση ιδεών και αξιών και καταστροφή παντός νομίμου υπαρκτού δεν είναι χρέος κανενός. Η εμφανέστατη, σύμφωνα με τα πεπραγμένα ενδόμυχη διαστροφή τους, συνυπάρχουσα με την ποταπότητα του χαρακτήρα και της ύπαρξης τους δημιούργησαν την αφετηρία διασποράς, θλίψης, πόνου, κατάφορης αδικίας, οργής και αγανάκτησης σε δεκάδες χιλιάδες λαού και αγνών φιλάθλων δύο πόλεων της Καβάλας και του Βόλου.
Οι πράξεις τους, οι
ενέργειες και η απαράδεκτη συμπεριφορά τους έχουν επίσης εμφανή τα στοιχεία
εκτροπής πέρα από κάθε έννοια νομιμότητας και δικαίου και δεν είναι συμβατά με
ήθος, αξιοπρέπεια και σεβασμό σε ανθρώπους και ιστορικούς συλλόγους. Πώς είναι
όμως δυνατόν, δράστες παρανομιών και αυθαιρεσιών, που φυλακίζουν ανθρώπους
χωρίς αποδείξεις ενοχής να σέβονται τους άλλους αφού πρώτα δε σεβάστηκαν τον
εαυτό τους, τους κανόνες και τους νόμους.
Αυτόκλητοι «σωτήρες»,
απόλυτοι κριτές των πάντων που κανείς δεν τους παραχώρησε τέτοια δικαιώματα και
«πατριώτες» της συμφοράς, κατέδωσαν τον Ολυμπιακό Βόλου στο εξωτερικό
προκαλώντας έτσι τον αποκλεισμό από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μιας ομάδας
αήττητης σ’ αυτές. Κατά κανόνα αποχωρεί ο ηττημένος και όχι ο νικητής, αυτοί
όμως οι αχαρακτήριστοι χωρίς ίχνος ντροπής και συνείδησης πέτυχαν το αντίθετο
σε βάρος ομάδας της πατρίδας τους. Μία υπέρβαση κυριολεκτικά άτιμη. Το ίδιο θα
έκαναν και στην Καβάλα αν ήταν στη θέση του Βόλου, διότι άπαξ καταδότης πάντα
καταδότης.
Πώς αισθάνονται αυτά
τα άτομα που εκτός από πόλεις και ομάδες πλήγωσαν και τα συναισθήματα μας, ας
απαντήσουν οι ίδιοι. Όλοι εμείς που αδικηθήκαμε, που στερηθήκαμε τη χαρά να
βλέπουμε τις αγαπημένες μας ομάδες, δύο από τις καλύτερες της Super League να αγωνίζονται στα γήπεδα, που
δεν υπήρξαμε οι πρωταγωνιστές των όσων φαιδρών σεναρίων αυτοί φαντάστηκαν κι
όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι. Τους θεωρούμε απορριπτέους στη συνείδηση μας,
ανεπιθύμητους, παρασιτικά ευρισκόμενους στην κοινωνία μας και έστω και μόνο η
ύπαρξη τους ανάμεσα μας αποτελεί μεγάλο ατύχημα.
Το μοναδικό «κατόρθωμά»
τους είναι να κατανοήσουμε πλήρως τι σημαίνει να είναι κανείς απρεπής δηλαδή
αντίθετος με τα κοινωνικά καθιερωμένα πρότυπα καλής συμπεριφοράς και ήθους.
Εμείς το μάθημα της απρέπειας το καταλάβαμε, εκείνοι οι κύριοι που δεν αξίζουν
αυτής της τιμητικής προσφώνησης των υπουργείων, των επιτροπών, της Γ.Γ.Α, της
Ε.Π.Ο. και οι όμοιοι τους έχουν καταλάβει τι δίδαξαν. Η εμπάθεια, το μένος, η
αρρωστημένη νοοτροπία τους, η ηθικοκοινωνική διάβρωση κι ό,τι άλλο μπορεί
κάποιος να φανταστεί τους οδήγησαν να διαπράξουν συνεχιζόμενες και
επαναλαμβανόμενες αδικίες που δεν έχουν προηγούμενο. Και επειδή στην Καβάλα και
τον Βόλο δεν είμαστε αφελείς ότι έπραξαν μαζί με προϊόν εμπάθειας, μένους κλπ
είναι και προϊόν υπακοής και υποταγής σε πολιτικά συμφέροντα, κομματικές
σκευωρίες, σάπιο κατεστημένο, εντολές ισχυρών παραγόντων συνθηκών και διαφόρων
σκοπιμοτήτων και σαν πιστοί υπηρέτες όλων αυτών ας επιλέξουν ποιο βραβείο
επιθυμούν να τους απονείμουμε. Υπάρχουν πολλά. Της υποτέλειας, της
ασυνειδησίας, της ανυποληψίας, της ντροπής, του εξευτελισμού κ.α.
Η ζοφερή
πραγματικότητα την οποία ζούμε και αφορά την πατρίδα μας και όλους τους
Έλληνες, ανεξάρτητα από κόμματα, χρώματα και πολιτική ιδεολογία μπορεί να αιτιολογηθεί. Κάθε τέσσερα χρόνια, λίγο πριν αρχίσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες κατά την τελετή αφής και παράδοσης της ολυμπιακής φλόγας στους εκάστοτε διοργανωτές τα βλέμματα όλου του κόσμου είναι στραμμένα στην Ελλάδα, γενέτειρα αυτών και ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος πρώτος από όλους. Μιας Ελλάδας που δυστυχώς σήμερα ψευτοηγέτες (εκτός φυσικά κάποιων εξαιρέσεων) που εθελοτυφλούν, βιαιοπραγούν και εγκληματούν κατά της χώρας τους και του λαού της την έχουν καταντήσει από κοιτίδα του πολιτισμού και του αθλητισμού σε κυτίο παραπόνων, διασυρμού και υποτέλειας. Μέγιστη ασέβεια σε κεκτημένα ιδανικά και αξίες των προγόνων μας, που είχαν ανδρεία και όχι ότι αρχίζει από το δωδέκατο γράμμα της αλφαβήτα.
Σε Βόλο και Καβάλα, Καβάλα και Βόλο με την εξόντωση των ομάδων πόλεις, πολίτες και φίλαθλοι πλήρωσαν βαρύ το τίμημα της τέρψης συμφερόντων που ένα σκοτεινό παρασκήνιο έστησε. Φτάνει πια. Ο πόνος που νοιώσαμε γι’ αυτά που χάσαμε μας δίνει κουράγιο και δύναμη, με υπερηφάνεια να διεκδικούμε αυτά που
δικαιούμαστε. Την αποκατάσταση των ομάδων μας όχι σε Β, Γ, Δ αλλά εκεί που ήταν στην Α κατηγορία, να τις δούμε να αγωνίζονται εκεί που αξίζουν, να τις χειροκροτήσουμε ξανά, να μετατρέψουμε το μίσος και τον φθόνο σε ευγενή αισθήματα, τη θλίψη σε χαρά, την άρνηση σε αποδοχή, την αδικία σε δίκαιο. Η ταπείνωση και η ντροπή να μείνουν μόνο στους αυτουργούς και συναυτουργούς
αισχρών πράξεων, που μετά από ένα χρόνο συνεχίζουν να λησμονούν, σαν όντα σε χειμερία νάρκη, ότι δε ζητιανεύουμε, δε ζητούμε τίποτα δεν είμαστε επαίτες. Είμαστε περήφανοι, θέλουμε και απαιτούμε τη χαρά που μας στέρησαν.
Όποιοι αγνοούν τη σημασία των λέξεων ισοτιμία, ισονομία και ισοπολιτεία να διαβάσουν την εγκυκλοπαίδεια να την μάθουν. Ο εμπαιγμός, η κοροϊδία, η εξαπάτηση, ο κατήφορος χωρίς τέλος στον οποίο κατρακύλησαν όπως και κάθε τι έχουν τα όρια τους.
Μέχρι εδώ. Ήταν καλοκαίρι του 2011 μήνας Αύγουστος. Πέρασε ανεπιστρεπτί. Το 2012, πριν τον Αύγουστο, σήμερα, να θυμηθούνε, δεν ήταν παλιόκαιρος τη μέρα που τους γνωρίσαμε, θέλουμε πίσω τη ζωή που μας στερήσανε και δεν ξοφλάμε ακόμη γιατί απλά δε τους χρωστάμε τίποτα και πάνω απ’ όλα την κακία που έδειξαν, μας χρωστάνε πολλά και πάνω απ’ όλα την επούλωση των πληγών που άνοιξαν.
ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟ ΣΤΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ
