Η χθεσινή δημόσια παρέμβαση του Γιώργου Παπανδρέου που έθεσε θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ για όσους γνωρίζουν καλά το ΠΑΣΟΚ δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Αντιθέτως ήταν απλά η επιβεβαίωση ενός πολιτικού χάσματος που χωρίζει τις δύο ηγεσίες του πάλαι πότε κραταιού κινήματος.
Στην πραγματικότητα, η ονομασία ΠΑΣΟΚ είναι ο ιμάντας πάνω στον οποίο αυτή τη στιγμή οι δύο πολιτικοί άνδρες συγκρούονται. Η πλευρά Παπανδρέου εκτιμά ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατήργησε σιωπηλά την ονομασία ΠΑΣΟΚ στις περασμένες ευρωεκλογές και έδωσε στη θέση της την επωνυμία «Ελιά» και ότι τώρα με τη δημοκρατική παράταξη, κατεβάζει ουσιαστικά ρολά, χωρίς όμως να το λέει επίσημα, αφού κάτι τέτοιο θα του κόστιζε ακόμη περισσότερο πολιτικά στις εθνικές εκλογές.
Το πρόβλημα όμως κατά την ταπεινή μας άποψη είναι ακόμη πιο σοβαρό και να κάνει κυρίως με τις πολιτικές επιλογές που έχει κάνει το ΠΑΣΟΚ και που θα έπρεπε -και πάλι κατά την ταπεινή μας άποψη- να είναι το μοναδικό θέμα των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων γιατί όχι και δημόσια, μεταξύ της πρώην και νυν ηγεσίας του, με στόχο όμως αφού εντοπιστούν τα κακώς κείμενα, να γίνει -εάν μπορεί να γίνει φυσικά- μία νέα εκκίνηση.
Το ΠΑΣΟΚ είναι γεγονός ότι έχει μετατοπιστεί στη συντηρητική πλευρά του πολιτικού χάρτη της χώρας. Η συμμετοχή του με τον πλέον επίσημο τρόπο στην Κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, έκοψε σε πολύ μεγάλο βαθμό τους δεσμούς που είχε ο χώρος με αξίες, οράματα και απόψεις που ενέπνευσαν και καθοδήγησαν εκατομμύρια φίλους, ψηφοφόρους και στελέχη όλα αυτά τα χρόνια.
Και σε αυτό φυσικά δεν έχει μόνο την ευθύνη ο Ε. Βενιζέλος αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου, με τις πολιτικές επιλογές που έκανε στην οικονομία και οι οποίες οδήγησαν τη χώρα τελικά σε μονόδρομους επικίνδυνους, ολισθηρούς που σήμερα έχουν γίνει κατηφορικοί και μας πάνε σούμπιτο στον γκρεμό.
Είναι επίσης γεγονός ότι η σημερινή ηγεσία του και ο Ε. Βενιζέλος χρησιμοποιούν το ΠΑΣΟΚ και την ιστορία του αποκλειστικά και μόνο για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση γιατί θεωρούν ότι η διαχείριση με κάθε τρόπο της εξουσίας, μπορεί να τους εξασφαλίσει την προσωπική τους πολιτική συνέχεια. Ο πολιτικός ευτελισμός των αρχών και των αξιών που κάποτε πρέσβευε αυτός ο χώρος, ελάχιστα τους ενδιαφέρει για αυτό και αδιαφορούν για την ηθική και πολιτική του απαξίωση αφού φαίνεται ότι τους φτάνει ένα ποσοστό που θα είναι ικανό να τους καθιστά κάθε φορά συνδιαχειριστές της εξουσίας στο όνομα της χιλιοειπωμένης σωτηρίας της χώρας.
Αισθάνονται γενναίοι διότι σήμερα είναι χρήσιμοι για το σύστημα που υπηρετούν και αρνούνται να δούνε ότι αύριο ενδεχομένως και να εξαφανιστούν καθώς κόμματα χωρίς κοινωνικές αναφορές, χωρίς ιδεολογία, χωρίς στρατηγική δεν έφτασαν ποτέ πολύ μακριά, ειδικά όταν «χρησιμοποιήθηκαν» προκειμένου να υπηρετήσουν συγκεκριμένες πολιτικές.
Αυτές που σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου αποδοκιμάζει, υπερασπιζόμενος όμως επιλογές που ο ίδιος έκανε και μας έφτασαν μέχρι εδώ, και χωρίς να προτείνει άλλες λύσεις. Για αυτό και όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες ώρες πληγώνουν περισσότερο το χώρο που ούτως ή άλλως περνάει δύσκολα.
