Στις 7 Απριλίου στην έδρα του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες συνήλθε το Συμβούλιο των Πρέσβεών του και εξέτασε κατά τη διάρκεια όλης της μέρας τη στρατιωτική και… ανθρωπιστική κατάσταση στη Λιβύη. Δεν παρέλειψαν βέβαια να βάλουν στο στόμα των επαναστατημένων Λιβύων την παρατήρηση ότι κατά τις τελευταίες μέρες σημειώθηκε μείωση της έντασης των αεροπορικών επιδρομών της Συμμαχίας και ότι οι δυνάμεις του Καντάφι «έχουν το πάνω χέρι»
Το ποιος μπορεί να ελέγξει την αυθεντικότητα αυτών των δηλώσεων των επαναστατών δεν μπορεί κανείς να το αποδείξει. Το μόνο έγκυρο που αποδεικνύεται άνετα είναι η «κατά σύμπτωση» και σύγχρονη δήλωση της Αμερικανίδας Υπουργού Εσωτερικών κας Χίλαρι Κλίντον, η οποία (χωρίς να της πέφτει λόγος) δήλωσε «ήταν δύσκολο μόνες τους οι αεροπορικές δυνάμεις να νικήσουν τις δυνάμεις τις πιστές στον Καντάφι.
Ελάχιστοι ήμασταν οι συνάδελφοι, που χωρίς να επικροτούμε τον πόλεμο του πατρός Μπους εναντίον του Ιράκ, είχαμε επιτύχει διαπίστευση να παρακολουθούμε την παραπληροφόρηση στην οποία προέβαινε καθημερινά το ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες (1990-91), χρησιμοποιώντας τον περιβόητο εκπρόσωπο Τύπου Τζέϊμι Σή (Jamie Shea).
Αργότερα, ο αντιπαθέστατος αυτός μυθολόγος, εξηγώντας τη Νατοϊκή στρατηγική για τα μίντια, έλεγε:
«Ένας τρόπος για να είσαι πειστικός είναι να υπερφορτώνεις τα ερτζιανά και
τα υπόλοιπα μίντια. Το πιστεύω μας στο ΝΑΤΟ ήταν να βρίσκεσαι στον αέρα (κύματα) όλη την ώρα, να εξουδετερώνεις την αντιπολίτευση, να δίνεις πυκνές συνεντεύξεις και να προβαίνεις συνεχώς σε ανακοινώσεις ( briefings)
Οι παλιότεροι αναγνώστες θυμούνται ασφαλώς ότι ο πόλεμος εκείνος που είχε το προσωνύμιο «καταιγίδα της ερήμου» δεν είχε σαν ουσιαστική αιτία το Κουβέιτ, αλλά ότι το Ιράκ ήταν σύμμαχος της Σοβιετικής Ένωσης, πράγμα που ήταν αρκετό για τις ΗΠΑ να καταλαμβάνονται από αμόκ, όπως κάθε φορά που στο διεθνές προσκήνιο εμφανίζεται με προβάδισμα, παλιότερα η Σοβιετική Ένωση και τώρα η Ρωσία. Πρόσθετος λόγος ήταν επίσης και η στάση του Ιράκ έναντι της πολιτικής του Ισραήλ με την Παλαιστίνη.
Έτσι επανέρχεται στην επιφάνεια η γνωστή αυτή στρατηγική των ανακοινώσεων που αφορούν στον πόλεμο της Λιβύης, όπου η σωστή ενημέρωση είναι αδύνατη αφού πρέπει να διαθέτει κανείς τις δυνατότητες να φιλτράρει κάθε είδηση, αλλά κυρίως να εξουδετερώνει την αμερικανική βιομηχανία παραπληροφόρησης που είναι πανταχού παρούσα.
Ότι το ΝΑΤΟ με τους βομβαρδισμούς του «στο γάμο του Καραγκιόζη» επαναλαμβάνει τα τραγικά λάθη σκοτώνοντας παιδιά και άμαχο πληθυσμό, όπως στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και στο Αφγανιστάν, επιβεβαιώνεται καθημερινά στη Λιβύη, όπου είναι προς το παρόν δύσκολο να επιβεβαιώσει κανείς ποιος σκοτώνει ποιόν, ενώ εκείνο που αποδεικνύεται εύκολα είναι το μακελειό από αέρος και η δημιουργία ενός εμφυλίου πολέμου σε μία χώρα, που κατά την πολιτική των ΗΠΑ πρέπει να καταστραφεί κατά το υπόδειγμα του Ιράκ. Άλλωστε σ΄ αυτό έχουν μοναδική ευχέρεια, αφού αρχικά ΝΑΤΟ και ΗΠΑ δήλωσαν ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν στρατό στο έδαφος της Λιβύης. Βέβαια αυτό λέχθηκε για να μείνει πιστός ο Ομπάμα στη δήλωσή του -όταν έπαιρνε προκαταβολικά το Νόμπελ Ειρήνης- ότι θα σταματήσει τους πολέμους και κυρίως στο Αφγανιστάν.
Και ναι μεν ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν αποφάσισε να τα βάλει με το στρατιωτικό κατεστημένο στη χώρα του, αλλά ο Ομπάμα όχι μόνο δεν σταμάτησε κανένα πόλεμο, αλλά καθοδηγούμενος από την αμερικανική στρατοκρατία, τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, την οπλική βιομηχανία και τις μυστικές Υπηρεσίες υιοθέτησε (διάβαζε: πρωτοστάτησε) στην πολεμική επέμβαση στη Λιβύη, παρά το γεγονός ότι αυτή συνέπεσε και με την αναγγελία της δεύτερης υποψηφιότητάς του για την αμερικανική προεδρία.
Έτσι για μια ακόμη φορά το εντελώς άχρηστο ΝΑΤΟ νομίζει ότι βρίσκει δικαιολογίες ολοκλήρωσης του πολέμου (και κατά ξηράν), ανακοινώνοντας ότι:
«Το ΝΑΤΟ διερωτάται για τη σκοπιμότητα δράσεως επί του Λιβυκού εδάφους, παίρνοντας σαν αφορμή τη «δραματική» κατάσταση στην πόλη Μισράτα».
