Του Νίκου Χατζησταματίου, δικηγόρου
Για να συνεχίσω στις σκέψεις και θέσεις των προηγούμενων δημοσιευμάτων μου, με το πρόβλημα της σημερινής πραγματικότητας, της θλιβερής δηλαδή κατάστασης της χώρας μας, σε όλους τους σχετικούς με την οικονομία και την ανάπτυξη τομείς, σε συνδυασμό και με την πολύ διαφημιζόμενη έξοδο στις αγορές και την ως εκ τούτου … βεβαία ελπίδα ανάπτυξης, θα πρέπει, εν τάχει, να περάσω από δύο άλλα θέματα που φαίνονται άσχετα, αλλά είναι απόλυτα χαρακτηριστικά.
Εν πρώτοις το θέμα “novartis” και όχι το σκάνδαλο νοβάρτις, όπως περίτεχνα λανσαρίστηκε για φτηνό εντυπωσιασμό, την ίδια ημέρα και ώρα που ξεπουλιέται το όνομα Μακεδονία και ίσως-ίσως και η Μακεδονία η ίδια, με τις αλυτρωτικές θεωρήσεις των σλάβων Σκοπιανών, (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως βαφτίστηκαν όψιμα Μακεδόνες, αν και κατέβηκαν στη περιοχή καμιά χιλιάδα χρόνια μετά το Μεγαλέξανδρο).
Την ίδια ώρα που στις φυλακές της Τουρκίας βρίσκονται αναίτια δυο Έλληνες στρατιωτικοί και στη Κύπρο εμποδίζονται στην ουσία οι γεωτρήσεις, ενώ στην Ευρώπη η αξιολόγηση είχε κολλήσει και επανήλθαν οι σκέψεις πίεσης με την απειλή του Grexit.
Και το χαρακτηρίζω «θέμα», αφήνοντας απέξω τη νομικά για τη περίσταση αδόκιμη λέξη σκάνδαλο, μια και ουδείς ένοχος, μέχρις αποδείξεως του εναντίου. Και ένα υπό προανακριτική εξέταση θέμα γίνεται «σκάνδαλο», μόνον εάν, όταν και εφόσον, αποδειχθεί η βασιμότητά του.
Εκ δευτέρου το θέμα του γελοίου γεροντάκου, νεόπλουτου και οπλοφόρου, σαφώς μπροστάρη άλλων, αγνώστων συμφερόντων, του καθυστερημένα εναγκαλισμένου των κυβερνόντων, τον οποίο απολαύσαμε με το περίστροφό του. Και το θέμα έμεινε εκεί, δηλαδή, για να μιλήσουμε και λίγο νομικά, στην οπλοκατοχή και οπλοφορία (μάλλον νόμιμες), απόπειρα οπλοχρησίας, πιθανώς απειλή και άλλα, στην ουσία τους μικροαδικήματα του ποινικού μας κώδικα, για τα οποία, αντικειμενικά και ορθά, ένα ποινικό δικαστήριο θα πρέπει να επιβάλλει μια μικρή ποινή, την οποία και θα πρέπει αναστείλει.
Αλήθεια όμως δεν είδε κανείς μας (κυβέρνηση, αντιπολίτευση, δημοσιογράφοι, δικηγόροι, δικαστές, εισαγγελείς διαφθοράς και λοιποί σχετικοί) το πραγματικό θέμα, ότι δηλαδή ο τύπος αυτός εμφανίστηκε από το πουθενά, αγόρασε αντί πινακίου φακής, με κάποια, ελάχιστα, εκατομμύρια, που αμφιβάλω ότι έδωσε τελικά και αν κάποιος έκανε έλεγχο αν προέρχονται από ξέπλυμα μαύρου χρήματος, μια καλή ελληνική επιχείρηση, την οποία στη συνέχεια πτώχευσε ή έθεσε σε άλλη νομική πρόβλεψη του πτωχευτικού κώδικα και τελικά ξεπούλησε αντί κάποιων δισεκατομμυρίων πλέον ευρώ !!!.
Ζούμε λοιπόν σήμερα πλέον σε ένα κράτος, σε μια κοινωνία που βλέπει απαθώς τους τρομοκράτες ή τους αναρχικούς να λειτουργούν και κυκλοφορούν ελεύθεροι ή μάλλον να λειτουργούν ως κράτος εν κράτει. Το ίδιο και οι φερόμενοι ως πλουτοκράτες. Αγράμματοι και μέχρι πρότινος ανεπάγγελτοι κυβερνόντες, πάμπλουτοι με τα χρήματά τους σταλμένα στο εξωτερικό, εισάγουν φόρους, εισπράττουν ενοίκια, νομοθετούν και θεσμοθετούν. Ανώτατοι συνταξιούχοι δικαστές γνωμοδοτούν και … νουθετούν τους εν ενεργεία υπεύθυνους δικαστές (δηλαδή, σε απλά ελληνικά, τους απειλούν από τη νέα τους θέση) και άλλα … χαριτωμένα.
Ζούμε σήμερα σε ένα κράτος χωρίς σταθερή και αξιόπιστη διακυβέρνηση, χωρίς να πω ετερόκλητη (που μάλλον αυτό είναι) και χωρίς ασφάλεια και θεσμικές εγγυήσεις και (σοβαρολογώντας) περιμένουμε στο κράτος αυτό να έρθουν επενδύσεις και ανάπτυξη, ενώ βέβαια δεν πρόκειται κανείς και πολύ περισσότερο να έρθει εκείνος ο όγκος επενδύσεων που έχουμε ανάγκη προκειμένου να σηκώσουμε κεφάλι και μόνον έτσι να καλυφθούν τα δημοσιονομικά ταμειακά κενά, να εισαχθούν χρήματα στα ασφαλιστικά ταμεία, να μπορέσουν οι Έλληνες να πληρώσουν τους αβάστακτους φόρους που ένα στραγγαλιστικό φορομπηχτικό σύστημα εισήγαγε και ίσως έτσι να ελπίσουμε ότι δεν θα πηγαίνουν τα σπίτια και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία, που με μόχθο έχτισε ο Έλληνας, να περνούν στα χέρια τραπεζίτη και για την ακρίβεια να παύσει η Ελλάδα να αντιμετωπίζει το κίνδυνο να μεταβιβαστεί το σύνολο του ενεργητικού της οικονομίας μας στα χέρια διεθνών τοκογλύφων και λωποδυτών, αλλά και ελλήνων ομοίων τους, που κρύβονται πίσω από εξωχώρειες εταιρείες.
Το όλο πολιτικό μας σύστημα υποτίθεται ότι σκιάζεται από την υπόθεση της Novartis, μιας τεράστιας πολυεθνικής του φαρμάκου, αλλά το μείζον είναι ότι το θέμα αυτό «αμαυρώνει» την διεθνή εικόνα της χώρας μας.
Όταν η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη είναι εύκολα τα πράγματα. Είναι αυτονόητα.
Άλλως: μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά !!!
Βρίσκονται οι μάρτυρες (αν υπάρχουν…), εντοπίζονται οι τροφοδότες λογαριασμοί και οι ροές από το «μαύρο χρήμα» και μετά ο εισαγγελέας ξέρει το καθήκον του και οδηγεί την υπόθεση στο ακροατήριο, χωρίς τυμπανοκρουσίες, λαϊκισμό και φανφαρονίστικες παραστάσεις. Βέβαια, όταν μιλάμε για μίζες στην περίοδο όπου η φαρμακευτική δαπάνη είχε πέσει στα Τάρταρα (2013-2014), τότε μήπως κάτι άλλο συμβαίνει, διότι δεν μπορεί και δεν συνηθίζεται μια εταιρεία να… λαδώνει πολιτικά πρόσωπα που με τις αποφάσεις τους μείωσαν το μερίδιο της στην αγορά ή την… έστειλαν αδιάβαστη σε ζημιογόνες χρήσεις. Και επειδή δεν γίνονται αυτά και δεν μπορεί να γίνουν ανέλεγκτα πιστευτά, μήπως πρέπει να δούμε αποδείξεις και λογαριασμούς που δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση. Αυτά πρέπει να αποδειχθούν με έγγραφα και όχι καταθέσεις καφενείου από κουκουλοφόρους.
Την ανατροπή των καταθέσεων των μαρτύρων ζούμε και γνωρίζουμε καλά οι περί την δικαιοσύνη τυρβάζοντες (δικηγόροι, δικαστές, εισαγγελείς και προανακριτικοί υπάλληλοι) από την καθημερινότητα της ανάκρισης και της προφορικής διαδικασίας του ακροατηρίου του Δικαστηρίου, στο σύνολο των υποθέσεων, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Θα θυμηθώ πάλι τη παράδοσή μας και θα επικαλεστώ ότι ακόμη και στη στημένη από την εξουσία δίκη του Σωκράτη εξετάστηκαν οι ψευτομάρτυρες δημόσια … και χωρίς κουκούλες. Το ίδιο και στη άλλη πολύκροτη στημένη δίκη του Ιησού Χριστού.
Αυτά και αυτά όμως, είναι αναμφίβολα κυβερνητικές γραφικότητες, αλλά κάνουν προβληματική την επόμενη μέρα της Ελλάδος. Ή τα επόμενα χρόνια. Ή, χειρότερα, αρκετές από τις επόμενες δεκαετίες.
Στο τομέα της ανάπτυξης με επιχειρηματικότητα, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε μια χώρα είναι να μπει στη «μαύρη λίστα» ως ύποπτη στημένων ματς από τη Διοίκηση και πιο πολύ τη Δικαιοσύνη.
Στο δηλητήριο αυτό δεν υπάρχει κανένα αντίδοτο.
Όταν, σε προηγούμενο, προφητικό μου άρθρο, έγραψα για τα 236 δισ. ευρώ του κόστους της περήφανης διαπραγμάτευσης του 2015, φοβόμουν την υπερβολή μου, μέχρι που, τουλάχιστον για τα 200 δισ. ευρώ με δικαίωσε (ίσως με κάποια υπερβολή) ο απερχόμενος πρόεδρος του Euro Working Group, Τόμας Βίζερ.
Η βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας είναι διαρκής, μια και τίποτα δεν βγαίνει. Κανένας λογαριασμός. Η διαμόρφωση συνθηκών Βενεζουέλας είναι πλέον γεγονός. Οι μισοί εργαζόμενοι απασχολούνται με ευέλικτες μορφές και μισθούς πείνας. Δεν μπορεί να υπάρχουν θετικές προοπτικές για την οικονομία, το ασφαλιστικό αλλά και την κοινωνική συνοχή, ενώ το περίφημο «μαξιλάρι» της κάθε οικογένειας τελείωσε ή τελειώνει και έτσι η οικονομία (ατομική-οικογενειακή και ως εκ τούτου και κρατική) βρίσκεται στο πουθενά, μαζί βέβαια με την ανάπτυξη και την ανάκαμψη, που γίνονται «όνειρα θερινής νύχτας».
Συγκινείται κανείς ή παραμένουμε όλοι θεατές εγκλήματος σε εξέλιξη. Μια υπερφορολογημένη οικονομία με υπο-αμειβόμενους απασχολούμενους και χρεοκοπημένους ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους, στο σύνολό τους, δεν μπορεί παρά στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, να οδηγηθεί σε ακραίες καταστάσεις.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν σκεφτεί και εφαρμόζουν συνειδητά πολιτικές… σχιζοφρένειας, πράγμα εύκολο σε μια χώρα απαθών πολιτών, με μόνο αιτιολογικό των τελευταίων, δικαιολογημένο απόλυτα κατ΄εμέ, τον καθημερινό τους αγώνα για την επιβίωση, που έκανε πολυτέλεια την αντίδραση. Ίσως εξάλλου αυτό να είναι και το γνωστό στους κυβερνώντες στήριγμα της πολιτικής σχιζοφρένειας.
Για να σοβαρευτούμε καταληκτικά πρέπει η Ελληνική Πολιτεία, στο σύνολό της, να σοβαρευτεί. Να δρομολογηθούν τακτικές-πολιτικές κτισίματος απόλυτης εμπιστοσύνης στα νομικό, φορολογικό, δικαστικό, κοινωνικό, διοικητικό κλπ συστήματά μας και στην αμετακίνητη παγίωσή τους, για να προσελκυστούν επενδυτές, τοπικοί και ξένοι και έτσι να έλθει η ανάπτυξη και η πρόοδος.
Οι κύπριοι είναι Έλληνες, ομοεθνείς μας … και είναι και δίπλα μας.
Αυτοί, γιατί αλήθεια τα πέτυχαν όλα αυτά;
Αλλά, όπως είχε πει ο 16ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν «μπορείς να ξεγελάσεις λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό, αλλά δεν μπορείς να ξεγελάσεις πολλούς για πολύ καιρό».
