Διαβάστε αποσπάσματα απο την άγνωστη ζωή της.
Το Μάιο του 1960 η εφημερίδα Έθνος αρχίζει καθημερινά να δημοσιεύει με συνέχειες την αυτοβιογραφία της Αλίκης, η οποία μπορεί να μην είχε κάνει πολλές ταινίες έως τότε, αλλά η Ελένη Βλάχου στην Καθημερινή την είχε ήδη βαφτίσει "Εθνική μας σταρ". Το 1961 η αυτοβιογραφία με τίτλο "Εδώ Αλίκη" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. Αν και η έκδοση εξαντλήθηκε αμέσως δεν επανακυκλοφόρησε. Μπορεί το 1960 να μην είχε ακόμη εφευρεθεί ο όρος "Image making", όμως η Αλίκη για άλλη μια φορά ήξερε να πουλάει τον εαυτό της σαν φαινόμενο. Και δίκαια.
Οι εξετάσεις
Όταν το φθινόπωρο του 1953 ανήγγειλα δειλά δειλά στη μητέρα μου πως έδωσα εξετάσεις στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, εκείνη λίγο έλειψε να λιποθυμήσει. Όχι τόσο πολύ επειδή δεν ήθελε η ίδια να γίνω ηθοποιός, αλλά επειδή αντιδρούσαν οι συγγενείς του πατέρα μου. Η οικογένεια μου. Θρεμμένη με τις αυστηρές παραδόσεις της Κρήτης και της Μάνης, ούτε δεχόταν να ακούσει για το αμαρτωλό και κατηραμένο θέατρο. Και όταν έμαθαν πώς μπήκα στη δραματική σχολή εσείστηκε ο τόπος. Οικογενειακά συμβούλια σπίτι μου, καυγάδες, άγριες ματιές πολεμική ατμόσφαιρα. Και εγώ με πρησμένα τα μάτια διαρκώς από τα κλάματα και τα μάγουλα από τους μπάτσους. Φυσικά έδωσα κρυφά από τη μητέρα μου.
Η πρώτη μου ταινία
(….)
Οι πρώτες μου ταινίες ήταν όλο περιπέτειες και ταλαιπωρίες. Στο "Κορίτσι με τα παραμύθια" π.χ., γυρίζαμε καταχείμωνο με καλοκαιρινά ρούχα σε ένα ξεπαγιασμένο στούντιο, όπου έκανε πιο πολύ κρύο, παρά στην κορυφή της Πάρνηθας. Και σ’ άλλες σκηνές που πάρθηκαν στην Κηφισιά ήμουν υποχρεωμένη να τρέχω ώρες ολόκληρες σε πέτρες και αγκάθια, ώσπου βγήκα με τα πόδια μελανιασμένα και καταματωμένα.
Η πρώτη επαφή με το κοινό
(…)
Μα ακόμη πιο πολύ συγκινήθηκα το ίδιο βράδυ στην πρεμιέρα. Έβρεχε και λέγαμε απελπισμένοι πώς δεν θα υπάρχουν ούτε εκατό άνθρωποι στον κινηματογράφο. Και όταν φτάσαμε… θεέ μου, πώς να το ξεχάσω;… Όχι μόνο η αίθουσα ήταν κατάμεστη, αλλά εκατοντάδες άνθρωποι στέκονταν έξω από τον κινηματογράφο, κάτω από τη βροχή περιμένοντας υπομονετικά ώρα και ώρα.
Παραλίγο ατύχημα
Ξαφνικά νιώθω όλο το σώμα μου να κοκαλώνει. Προσπάθησα να σαλέψω τα χέρια, τα πόδια, ένα χέρι, ένα δάχτυλο-τίποτε. Όλα μου τα μέλη είχαν μουδιάσει από το κρυσταλλιασμένο νερό. Το μόνο που ένιωθα ήταν πως το ρεύμα με παρέσυρε μακριά. Και σε λίγο, σαν άψυχο σώμα πια, κατάλαβα πως βούλιαζα στο βυθό. Με όση δύναμη μου έμενε προσπάθησαν κρατήσω το κεφάλι μου έξω από το νερό και έβαλα μια απελπισμένη φωνή.
Το μοιραίο μπάνιο της Αστέρως (τουλάχιστον στα μακρινά πλάνα) το γύρισε πια η "σωσίας" μου.
Ημερολόγιον Μανταλένας
Λίγο λίγο τις ώρες που δεν είχα δουλειά, γνώρισα και το νησί. Βέβαια οι ώρες αυτές ήταν ελάχιστες, γιατί είχαμε ωράριο σαν νεοσύλλεκτοι φαντάροι. Στις 10 έπρεπε να βρισκόμαστε στο κρεβάτι και στις 6 το πρωί στο πόδι. Αλλά στην μεσημεριανή διακοπή, πριν καλά καλά προφτάσω να ξεντυθώ, έτρεχα και βουτούσα στη θάλασσα. Μα και σαν μέσα σε οικογένεια ένιωθα όσον καιρό έμεινα στην Αντίπαρο… Τι διαδήλωσε έγινε όταν έφτασε το τζιπ της "Φίνος Φιλμ" στην Αντίπαρο! Ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που πατούσε στο νησί. Τι όμορφα που ήταν η μικρή μας "αποικία" στην Αντίπαρο…
Πέρασα ονειρεμένα –με μικρές παρενθέσεις από ατυχήματα γκρεμοτσακίσματα και σπαζοκεφαλιάσματα (το τελευταίο σε μια σκηνή όπου πέφταμε με τον Παπαμιχαήλ στη θάλασσα και το κεφάλι μου χτύπησε τόσο δυνατά στην κουπαστή, που παραλίγο να βουλιάξει η βάρκα).
queen.gr