ΠΙΚΡΟ ΤΟ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ
ΝΙΚΟ Κ. ΡΑΚΗ
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστ
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου…..
ώσπου να γίνει σαν μια ξένη φορτική.
Κ. Καβάφης
Σαν η γυμνασιακή εκπαίδευση στου χωριού τη γενέθλια γη, την Αργαλαστή, τελείωσε, ήρθες κοντά μας. Σε καλοδεχτήκαμε μαζί με τη γιαγιά Λενίτσα. Ένα γλυκό και ζωηρό αμούστακο παληκαράκι, ντροπαλό, ήσυχο στην αρχή, πειθαρχημένο αγγελούδι. Διάβαζες κι ο τόπος δεν σε χώραγε, να ξεμυτίσεις ήθελες στην πολύβουη πόλη του Βόλου. Τότε γινόμουν συμμαθήτρια κι εγώ, σίγουρα με το μυαλό ζωντανό κι αχαλάρωτη τη μνήμη από τα γυμνασιακά μου χρόνια και μαζί αναλύαμε το ποίημα του Καβάφη. Διδαχές που στόχο είχαν την πορεία την πορεία της ζωής σου. Σίγουρα την ζωή σου δεν την εξευτέλισες,δεν παρασύρθηκες μες στη συνάφεια του κόσμου, σε διάφορους τόπους, όπου έζησες στα κατοπινά χρόνια. Στο μάθημα, απανωτές οι ερωτήσεις σου τότε και τις επικέντρωνες γύρω από την Καβάφεια πολιτεία. Δυσκολευόμουν σε εξηγήσεις και τις άφηνα για τους εκπαιδευτικούς σου.
Ο νους σου ήταν πάντα στο να το σκάσεις, σαν σε περίμεναν τα κοριτσόπουλα, με τα οποία δεν άργησες να δικτυωθείς, αλλά και τα φιλαράκια σου, ο Λεωνίδας, ο Μυλωνάς, ο Σούκιας, ο Δούρας, ο αείμνηστος καρδιολόγος γιατρός του Νοσοκομείου μας, που χτύπαγαν διαμονιωδώς το κουδούνι για την έξοδό σας. Εγώ γινόμουν ο «δεσμοφύλακάς» σου, για να διαβάσεις για το διαγώνισμα της επόμενης μέρας κι εσύ γινόσουν «αντάρτης» και το έσκαγες.Ηρθαν όμως και καιροί που με πλατιά την αγκαλιά σου ακούμπαγες πάνω μου τα χτυποκάρδια σου και γινόμουν συνομήλική σου και σε καταλάβαινα.
Στα χρόνια τα μετέπειτα, με καλή πυξίδα το ξύπνιο μυαλό σου έβαλες πλώρη, μετά την αποφοίτησή σου από το Λύκειο, για περεταίρω σπουδές στα οικονομικά. Πρώτα στα τότε ΚΑΤΕΕ, έπειτα στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας (τότε ΑΣΟΕΕ) κι έπειτα με τη νεανική σου ακμάδα και την έντονη αποφασιστικότητά σου βρέθηκες στην πολύβουη Αμερική σε ονομαστό πανεπιστήμιο για μεταπτυχιακές σπουδές. Σκληρή η Οδύσσεια εκεί, με νυχτερινή δουλειά και την ημέρα διάβασμα και θρανίο, γιατί τον πήχη τον ανέβασες ψηλά με την ποιοτική σου ζωή, μακριά από αμαρτωλές συνάφειες.
Με τις αποσκευές σου γεμάτες πτυχία, γύρισες στο κλεινόν άστυ, όπου σου προσφέρθηκαν ζηλευτές θέσεις σε ιδιωτικές και δημόσιες. «Μέσον» δεν σου χρειάστηκε ούτε βοήθεια από το νονό σου, που ήταν ο αείμνηστος Νίκος Μπρισίμης, άλλοτε Υφυπουργός Υγείας, που στη βάφτισή σου σου έδωσε το όνομά του.
Σε κέρδισε ένας μεγάλος έρωτας κι η έλξη του Βορρά, η όμορφη Θεσσαλονίκη, όπου προσλήφθηκες σε μεγάλες εταιρίες. Εκεί έζησες όμορφα χρόνια στη νιότη σου, όπως κέλευσε η μοίρα. Ακόμη μεγαλύτερος έρωτας ώς το τέλος η όμορφη μοναχοκόρη σου, Λυδία, η πολυδιαβασμένη, που με τα πτυχία, το σεβασμό και την αγάπη που σου έδινε, σ’ έκανε περήφανο και συ της αγόγγυστα της χάριζες ό,τι επιθυμούσε.
Ησουν γονιός ευαίσθητος και γιος ενός πατέρα ευπατρίδη. Ως αγροτικός γιατρός στο Νότιο Πήλιο γιάτρεψε ανθρώπους κι έσωσε ζωές. Με την ευαισθησία του για την κατακτημένη Ελλάδα πήρε το όπλο κι ανέβηκε στα βουνά, για να τη δει λεύτερη, δημοκρατική, ανεξάρτητη.Υπήρξε γιατρός πολεμικού πλοίου, το οποίο χτυπημένο από εχθρικά Στούκας καταποντίστηκε, κι εκείνος κατάφερε να σωθεί και να σώσει και μια γυναίκα του πληρώματος κρατώντας την με το ένα χέρι και κολυμπώντας επί δεκάωρο μες στο καταχείμωνο με το άλλο, ώσπου βρήκε μια ξέρα μες στη θάλασσα να βγει. Εσύ απ’ αυτόν το σεμνό πατέρα με τα καθαρά χέρια ήσουν κλωνάρι και γιος της όμορφης μάννας σου, της κουνιάδας μου, της Φούλας Λάμπρου.
Θαυμαστό το θάρρος, η αποφασιστικότητα, η αγάπη σου για τα πατρογονικά σου κληροδοτήματα και τ’ αμπέλια, που κέντρισαν το ενδιαφέρον σου και σ’ έκαναν ν’ απλώσεις κι άλλα και να ιδρύσεις ένα σύγχρονο οινοποιείο στην Αργαλαστή βγάζοντας στην αγορά περίφημα βιολογικά κρασιά με την επωνυμία «Ρακής».
Σύντροφός σου ήρθε στην ζωή η αγαπημένη σ’ όλους μας Χρύσα με τα τόσα χαρίσματά της. Μαζί δουλέψατε, μαζί προκόψατε και με αλληλοκατανόηση ευτυχισμένοι ζούσατε.
Εφυγες κι όλα τ’ άφησες πίσω, αγαπημένο μου, συ, παληκάρι, που ήξερες να σέβεσαι και ν’ αναγνωρίζεις αυτούς που σ’ αγαπούσαν και σου πρόσφεραν ό,τι μπορούσαν και δεν τους προσπέρασες. Μικρόψυχος δεν υπήρξες. Ηξερες να ξεχωρίζεις, να εμπιστεύεσαι και να μην ξεχνάς. Σ’ ευχαριστώ για την αληθινή σου αγάπη. Αδελφική και ουσιαστική η αγάπη σου για την Κατερίνα, που θρηνεί το θάνατό σου, όπως κι εσύ αγάπη και συμπαράσταση μας πρόσφερες στο δικό μας πένθος.
Οσες κόλλες χαρτί αν γεμίσω θα ‘ναι λίγες, για να περιγραφούν τα προτερήματά σου κι ο χαρακτήρας σου ανυπόκριτα και χωρίς παλαντζαρίσματα. Ηξερες καλά να ζυγίζεις και να λογαριάζεις κι είναι αυτά που δεν θα τα καλύψει η πάχνη των χρόνων. Εφυγες πολύ νωρίς, στα εξήντα σου χρόνια, χρόνια γεμάτα ζωντάνια και απόδοση, όπως και τόσα άλλα παληκάρια σ’ αυτήν εδώ την πανδημία, όπου χτυπήθηκαν τόσες ανθρώπινες ψυχές. Στην ψυχή όμως αυτών που μένουν πίσω κλονίζονται οι ισορροπίες. Ο Χάρος που μας παίρνει τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα γκρεμίζει πολλά μέσα μας, που δεν θα ξαναχτιστούν. Χάθηκαν οι μέρες οι γεμάτες χαρά και ζωντάνια, οι ομορφιές της ζωής, όπου με υλικά τα ψυχικά σας προτερήματα και το στοχασμό σας ψηφίδα την ψηφίδα τα χτίζατε αντάμα εσύ με την αγαπημένη σου σύντροφο.
Πάλεψες διασωληνωμένος σε δύσκολες συνθήκες και νίκησες τον COVID-19, χωρίς κανέναν δίπλα σου κι εσύ, όπως και τόσοι άλλοι, χωρίς το χάδι και τη βοήθεια των ανθρώπων σου, που καρδιοχτύπαγαν. Τα σωθικά σου καταστράφηκαν, αλλά τον πάλεψες το Χάρο, δεν του προσφέρθηκες εύκολα. Τα τεστ βγήκαν αρνητικά. Μια λοίμωξη απρόσμενη όμως σου έφερε το θάνατο. Ένα θάνατο κι ένα φευγιό που, με την Οδύσσεια που πέρναγες, δεν σου άξιζαν. Ολοι εσείς, οι πάσχοντες, φύγατε δυστυχώς χωρίς τον τελευταίο ασπασμό μας στο ξεκίνημά σας για μια άλλη ζωή.
Θεέ μου πολυεύσπλαχνε, σκληρά δοκιμάστηκε το ποίμνιό Σου. Συ, ο άρχοντας του σύμπαντος, πώς το δέχτηκες; Δώσε τουλάχιστον καθαρό μυαλό στους ιθύνοντες. Φτάνουν πια τα δικά μας χρήματα για προβολή σε καλοπληρωμένα μέσα και νοιαστείτε για νοσοκομεία και προσωπικό περισσότερο για τις ανάγκες που προκύπτουν!
Δώσε, Θεέ μου, σε παρακαλώ, ένα καλό στασίδι εκεί ψηλά, που ήρθαν οι ταλαιπωρημένοι μας, για να ξεκουραστούν, και μεις, της Χριστιανοσύνης οι πιστοί, θα Σε υμνούμε και θα Σε προσκυνούμε με ευσέβεια!
Καληνύχτα, αγαπημένε μου Νίκο!
Η μνήμη σου άσβεστη σε όλους μας!
Η θεία Νίτσα Δ. Λάμπρου.
Αγαπημένο μου, συ, αξέχαστο παληκάρι, μεγάλο το χτύπημα τούτο το απρόσμενο για όλους μας και πιο πολύ για τα δυο σου αδέλφια, το Στάθη και το Λάμπρο, που θρηνούν το χαμό σου τον άδικο κι απροσδόκητο.
