Της Κατερίνας Μαρούγκα
Είναι να απορεί κανείς πώς περνά και χάνεται η ζωή. Αλλοτε με ανατροπές, κατακτήσεις, μεγαλεία, άλλοτε ήσυχα, σχεδόν αθόρυβα, με ένα απρόσμενο τέλος, σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα, σαν να μην πέρασε ποτέ κανείς.
Ο 50χρονος Ρουμάνος, που βρέθηκε νεκρός την περασμένη Τετάρτη σε καραγιαπί στη Νέα Δημητριάδα άφησε πίσω του λίγα υπάρχοντα. Μία καρέκλα, μερικά ρούχα και μία κατσαρόλα ήταν όλο το βιος του σε ένα μικρό δωματιάκι, που χρησιμοποιούσε λίγες ώρες για την ανάπαυσή του. Πλέον θα έχουν απομακρυνθεί και αυτά και δεν θα υποδηλώνει τίποτα την παρουσία του στο σπίτι, στη συνοικία, τον Βόλο, τον κόσμο ολόκληρο.
Λίγοι γνώριζαν το όνομά του, αν και πολλοί τον έβλεπαν να πηγαινοέρχεται στο καταφύγιο που είχε βρει, προκειμένου να έχει μία στέγη και να αντέχει το κρύο τον χειμώνα και τη ζέστη το καλοκαίρι, ενώ ζούσε μόνος, χωρίς φίλους ή οικογένεια. Δεν δεχόταν βοήθεια από τους περίοικους, παρά τα προβλήματα εξαθλίωσης που αντιμετώπιζε. Ηταν περήφανος και ας είχε λίγα υπάρχοντα και ας γινόταν το στομάχι του ταμπούρλο από την πείνα.
Ζούσε στη Νέα Δημητριάδα σε αυτή την κατάσταση για τουλάχιστον πέντε χρόνια, χρονικό διάστημα που θα μπορούσε να είχε αποκτήσει φίλους, να είχε ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο, να είχε κάνει μία νέα αρχή.
Προφανώς εγκλωβισμένος στην ξένη χώρα, παρέμενε απομονωμένος χωρίς ιδιαίτερες επαφές και κοινωνικές σχέσεις, ήσυχος, χωρίς φασαρίες, με τους δικούς του πονοκεφάλους να ζωντανεύουν κάθε βράδυ, τους οποίους πάλευε να καταπραΰνει με αλκοόλ.
Για να εξασφαλίζει τα προς το ζην έψαχνε για αντικείμενα στα σκουπίδια, που μπορούσαν να επαναχρησιμοποιηθούν και τα πουλούσε ή τουλάχιστον έτσι έλεγε, υπερήφανος όπως ήταν.
Ετσι πέρασε από τον Βόλο, έτσι έφυγε και από τη ζωή, εντελώς αθόρυβα, ώστε δεν τον κατάλαβε κανείς, ούτε από γνωστούς, ούτε από περίοικους. Απλώς σταμάτησε κάποια στιγμή να πηγαινοέρχεται στο καραγιαπί με το ποδήλατο και δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς.
