Θύμα εργατικού ατυχήματος, που σημειώθηκε μόλις το 2016 – Σε απογοήτευση η οικογένειά του και ο ίδιος – Το κράτος τούς έχει γυρίσει την πλάτη
Πάλεψε για να βγει ζωντανός από τη ΜΕΘ και τα κατάφερε. Εδωσε μάχη σε νοσοκομεία και θεραπευτήρια και εξήλθε με τις λιγότερες δυνατές συνέπειες. Οι γιατροί δεν του έδιναν ζωή μετά από το εργατικό ατύχημα, ωστόσο είναι δίπλα στην οικογένειά του. Τη σύζυγό του και το κοριτσάκι τους 5 ετών. Δεν μπορεί όμως να εκφραστεί όπως κάποτε. Αποκρίνεται μόνο μονολεκτικά, ενώ είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Η ζωή της οικογένειάς του έχει αλλάξει δραματικά και παρόλα αυτά το κράτος δεν του καλύπτει τις θεραπείες, που τόσο έχει ανάγκη.
Ο Βολιώτης Γιάννης Αλαμάνογλου ήταν 37 ετών όταν τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Τον Μάιο του 2016 καταπλακώθηκε από πόρτα εγκατάστασης στον χώρο εργασίας του στην Αθήνα και χτύπησε στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να μείνει ανάπηρος κατά 85%. Οι γιατροί λένε ότι η κατάσταση της υγείας του είναι μη αναστρέψιμη λόγω πάρεσης στη δεξιά πλευρά του σώματός του, η οποία είναι ισόβαθμη με παραπληγία. Για να διατηρείται στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα και να μην χειροτερέψει περαιτέρω χρειάζεται εργοθεραπείες, λογοθεραπείες και φυσιοθεραπείες. Όμως, επειδή νοσηλεύτηκε σε κέντρο αποκατάστασης για πολλούς μήνες -πέραν των δύο ετών- το κράτος θεωρεί ότι είναι καλά!
Τεράστια αδικία
Η σύζυγός του Αικατερίνη Κωστάκη λέει ότι πρόκειται για μία τεράστια αδικία. «Είναι μόλις 42 ετών», επισημαίνει. Η κ. Κωστάκη, η οποία βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα, ανοίγει την καρδιά της στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ και εξομολογείται το παράπονό της. Το κράτος, σημειώνει, έχει γυρίσει την πλάτη στην οικογένειά της, με ένα σκεπτικό που η ίδια δεν μπορεί να κατανοήσει.
Συγκεκριμένα, δεν περιλαμβάνει την ασθένεια του 42χρονου στη λίστα για τις εν λόγω θεραπείες. Ετσι η οικογένειά της, η οποία ζει με προσωρινή αναπηρική σύνταξη της τάξεως των 720 ευρώ και ένα αναπηρικό επίδομα, θα πρέπει να καλύπτει τα έξοδα, όταν μόνο για μία λογοθεραπεία κοστίζει 30 ευρώ και ο σύζυγός πρέπει να κάνει τουλάχιστον τέσσερις την εβδομάδα και συνολικά τα έξοδα για τις όλες τις θεραπείες που απαιτούνται σε μηνιαία βάση 1.200 ευρώ!
Στο περιθώριο άτομα με αναπηρίες
Η οικογένεια, η οποία σημειωτέον μένει στο ενοίκιο, προσπαθεί να κάτι ό, τι καλύτερο μπορεί με τη βοήθεια των γονιών της, οι οποίοι είναι άγνωστο μέχρι πότε θα μπορούν να βοηθούν. Οικονομική δυνατότητα για ψυχολογική υποστήριξη δεν υπάρχει παρά το γεγονός ότι ο σύζυγος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα τα οποία «εισέβαλαν» βίαια στη ζωή του.
Ο 42χρονος μόλις πριν πέντε χρόνια έχαιρε άκρας υγείας. Κάποτε το ζευγάρι είχε δικό του κατάστημα εστίασης και εργαζόταν ακατάπαυστα. Όταν απέκτησε την κόρη του ο σύζυγος εργαζόταν ως οδηγός φορτηγού γιατί όπως έλεγε: «Αυτό του άρεζε πάντοτε να κάνει: Να οδηγεί». Το κοριτσάκι τους ήταν μόλις 8,5 μηνών και η οικογένεια έπλεε σε πελάγη ευτυχίας όταν από τη μία στιγμή στην άλλη συνέβη το εργατικό ατύχημα σε ένα από τα ταξίδια του συζύγου.
Η καθημερινότητα της οικογένειας άλλαξε ραγδαία. Η μικρή χρειάστηκε να μείνει με τους παππούδες για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Το ζευγάρι έδινε μεγάλο αγώνα αρχικώς με τα νοσοκομεία και στη συνέχεια με το κέντρο αποκατάστασης.
Η κ. Κωστάκη λέει: «Συμβαίνει πραγματικά αυτό που λένε. Ρίχνουν αυτούς τους ανθρώπους -ουσιαστικά τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες- στον Καιάδα. Είναι πολύ λυπηρό αυτό. Τα άτομα αυτά αποτελούν το 10% του πληθυσμού και ωστόσο το κράτος τα αποκλείει».
Τιτάνιος αγώνα για την καθημερινότητα
Η ίδια σήμερα γνωρίζει πολύ καλά τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων από την προσωπική της τραυματική εμπειρία.
Ενδιαφέρεται για την αποκατάσταση της αδικίας και παράλληλα για το ηθικό κομμάτι. Όπως λέει, ο σύζυγός της πρέπει να έχει ηθική ικανοποίηση για τη βλάβη που υπέστη από το εργατικό ατύχημα. Η ίδια είναι δίπλα του κάθε στιγμή και προσπαθεί να τον υποστηρίζει με κάθε τρόπο. Μοιραία μαθαίνει όμως και πράγματα που δεν μπορούσε ποτέ να διανοηθεί.
«Αυτά που θεωρούμε εμείς δεδομένα, ένας άνθρωπος με αμαξίδιο, μία εγκυμονούσα, μία γυναίκα που έχει το παιδί στο καρότσι, οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να τα κάνουν», σημειώνει. Μιλώντας από καρδιάς λέει ότι τα Ατομα με Ειδικές Ανάγκες και οι συνοδοί τους έχουν έναν τιτάνιο αγώνα μπροστά τους καθημερινά για τα απολύτως αναγκαία πράγματα. Απευθύνει λοιπόν θερμή παράκληση για λίγο σεβασμό σε αυτά τα άτομα.
«Είναι πολύ λυπηρό, αλλά είναι αλήθεια ότι σαν λαός δεν έχουμε μάθει να σεβόμαστε άτομα με αναπηρίες και κινητικά προβλήματα. Το έχω συναντήσει πολλές φορές αυτό το πρόβλημα όταν προσπαθώ με τον σύζυγό μου να περάσουμε τη Δημητριάδος από τη μία πλευρά στη άλλη. Στη διάβαση υπάρχουν πολλές φορές παρκαρισμένα αυτοκίνητα και αναγκαζόμαστε να κάνουμε ολόκληρο τον γύρο.
Επιπλέον, ο Βόλος δεν είναι μόνο η Ιάσονος και η Δημητριάδος. Ο σύζυγός μου δεν μπορεί να κινηθεί με το καροτσάκι μόνος στην πόλη, καθώς διατρέχει τον κίνδυνο να περάσει δίπλα από σταθμευμένα αυτοκίνητα και να τον χτυπήσουν.
Η πόλη δεν είναι προσβάσιμη σε ένα μεγάλο μέρος της, όπως και όλες οι πόλεις της Ελλάδας. Στις συνοικίες εκτός κέντρου οι ράμπες είναι ανύπαρκτες και τα παλιά πεζοδρόμια παραμένουν ως έχουν ακυρώνοντας την πρόθεση κάποιων ατόμων με προβλήματα να μετακινηθούν.
Όμως, το αυτονόητο για όλους, δηλαδή να μπορείς να προσεγγίσεις με ασφάλεια και άνεση υποδομές και υπηρεσίες, για τα ΑμεΑ είναι αδιανόητο τις περισσότερες φορές», σημειώνει.
Τέλος, εκφράζει από καρδιάς ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στο Αστικό ΚΤΕΛ Βόλου και σε όλους τους οδηγούς και ένα ακόμη πιο μεγάλο «ευχαριστώ» στους σταθμάρχες του Αστικού ΚΤΕΛ, οι οποίοι, όπως λέει, είναι πάντοτε δίπλα στα άτομα με κινητικά προβλήματα, αλλάζουν δρομολόγια για να τα εξυπηρετήσουν και σημεία στάσης διότι όταν υπάρχουν σταθμευμένα αυτοκίνητα δεν μπορούν να κατέβουν από το λεωφορείο με το καρότσι. «Είναι άξιοι συγχαρητηρίων», καταλήγει.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ
