Της Κατερίνας Μαρούγκα
Δώδεκα χρόνια πέρασαν από τότε που ξέσπασε η οικονομική κρίση στη χώρα και δυστυχώς χιλιάδες είναι ακόμη οι Βολιώτες, που στήνονται σε ουρές για να σιτιστούν από το Κοινωνικό Παντοπωλείο. Την περασμένη εβδομάδα έλαβαν τρόφιμα από το πρόγραμμα βασικής επισιτιστικής και υλικής συνδρομής πάνω από 5.000 πολίτες.
Στήθηκαν υπομονετικά στη ουρά και περίμεναν να έρθει η σειρά τους. Στα διαστήματα της αναμονής σχεδόν μπορούσε να ακούσει κανείς τον αναστεναγμό τους. Η ανεργία σε νοικοκυριό, σε οικογένεια, σε σπίτι είναι πολύ δύσκολη, ιδιαίτερα όταν προκύπτουν και άλλα προβλήματα, όπως υγείας.
Είτε μόνος είναι κανείς, είτε με οικογένεια, με το πέρασμα των χρόνων οδηγείται μοιραία σε περιθωριοποίηση, χάνει τις κοινωνικές του επαφές και τα ενδιαφέροντά του και καταλήγει να αγωνίζεται για την καθημερινότητα, το σήμερα, το τώρα. Βέβαια, τα λάθη στη ζωή πληρώνονται πάντοτε πολύ ακριβά.
«Η κρίση δεν πέρασε», έλεγαν ορισμένοι από τους ωφελούμενους, που βλέπουν να μην υπάρχει πια μέλλον στον τόπο, που αναζητούν τρόπο να φύγουν μακριά, που δεν αντέχουν άλλο τα προβλήματα, τη συνεχή προσπάθεια για την επιβίωση, που δεν τους μένει πια παρά να ελπίζουν ότι θα τους δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία αλλού…
Αλλοι πίστευαν ότι θα τα καταφέρουν. Οτι είναι προσωρινή η κατάσταση που περνούν. Δεν τους ενδιαφέρουν τόσο τα δεινά οικονομικά, όσο τα προβλήματα υγείας. Ελεγαν με πείσμα ότι θα βρουν την άκρη.
Στην αναμονή για την παραλαβή των προϊόντων μπορούσε κανείς να ακούσει τα πάντα. Αρκετά συχνά γινόταν επικριτική αναφορά στα επιδόματα, που λαμβάνουν οι ξένοι και όχι οι Ελληνες, για το σημείο που έχει φτάσει το κράτος τους πολίτες, την ανέχεια.
Από την άλλη, εκτός αναμονής, μακριά από την επισιτιστική συνδρομή, υπήρχε η καχυποψία. Νόμιζαν ορισμένοι ότι τα ψυγεία των άπορων θα γέμιζαν με αρνιά, γαλοπούλες, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς!
Τέτοια κατάντια…
Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές των παχιών αγελάδων και δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη σε τι βαθμό εξαθλίωσης έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία.
