Με επιτυχία δόθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας η παράσταση «Η κόμισσα της φάμπρικας»
Παρατεταμένο χειροκρότημα συνόδευσε, για άλλη μία φορά, τη θεατρική κωμωδία «Η κόμισσα της φάμπρικας» που ανέβασε στο Πολιτιστικό Κέντρο Νέας Ιωνίας, προχθές Παρασκευή, ο θίασος του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας. Το θεατρόφιλο κοινό γέλασε με την ψυχή του, ενώ παρακολούθησε για πρώτη φορά στον Βόλο αστυνομικούς να διαδραματίζουν έναν άλλο ρόλο από αυτόν της επιβολής της ασφάλειας και της τάξης και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία, εξαιρετικό επαγγελματισμό.
Ρεπορτάζ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ
Μπορούν πραγματικά άνθρωποι της Άμεσης Δράσης να σταθούν στο σανίδι και να προκαλέσουν αστείρευτο γέλιο ή δάκρυα συγκίνησης; Ο σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδας Γιώργος Μπασιάκος, πολιτικός υπάλληλος της Αστυνομίας, καθηγητής αγωγής λόγου, παρουσιαστής τηλεοπτικών παραγωγών και ηθοποιός αρχαίου δράματος ανοίγει σήμερα την καρδιά του στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ και μοιράζεται τις απίστευτες στιγμές που βιώνει ο θίασος ταξιδεύοντας σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, σε μία αφιλοκερδή προσφορά της Ελληνικής Αστυνομίας.
Η θεατρική ομάδα της Ελληνικής Αστυνομίας συγκροτήθηκε το 1999 και παρουσιάζει κάθε χρόνο θεατρικές παραστάσεις. Αποτελείται από αστυνομικούς και πολιτικούς υπαλλήλους του Σώματος και σκοπός της είναι η δραστηριοποίηση του προσωπικού στον πολιτιστικό τομέα και η προσέγγιση του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου και ιδιαίτερα των ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, μέσα από το χώρο της τέχνης και του πολιτισμού.
Με τη φετινή παραγωγή, η θεατρική ομάδα έκανε την πρεμιέρα της στη Λέρο, ενώ στη συνέχεια ταξίδεψε στη Σάμο, στην Αθήνα, στην Άρτα, στην Πάτρα και πρόσφατα στη Λαμία, τα Τρίκαλα και τον Βόλο.
Μιλώντας για την παράσταση ο κ. Μπασιάκος λέει ότι «πρόκειται για μία ηθογραφία της δεκαετίας του ’60». Σε μια μεγάλη αυλή κατοικούν τρία εξαδέλφια που έχουν το ίδιο ονοματεπώνυμο: Χρήστος Δελημάνης. Ο πρώτος είναι αστυφύλακας, ο δεύτερος κομμουνιστής και μόνιμα άνεργος, και ο τρίτος είναι ένας σεσημασμένος ψιλοαπατεώνας.
Μια μέρα, ο αστυφύλακας Δελημάνης συλλαμβάνει μια όμορφη κοπέλα, την Έφη, επειδή είχε μπει κρυφά στο σπίτι του εραστή της αδελφής της, για να κλέψει κάποια ερωτικά γράμματα.
«Πρέπει να κοιτάξουμε λίγο πίσω να δούμε ότι και τότε υπήρχαν διαφωνίες. Όμως, με την αγάπη και την κατανόηση λύνονται όλα», επισημαίνει ο κ. Μπασιάκος αναφερόμενος στα μηνύματα της παράστασης.
Η θεατρική ομάδα σκέφτηκε ότι είναι ένα έργο επίκαιρο. «Και σήμερα βλέπουμε στην κοινωνία μας ότι υπάρχουν διαφωνίες. Το να διαφωνούμε δεν είναι κακό. Όμως, είναι κρίμα να βλέπεις να έρχονται στα χέρια οπαδοί διαφορετικών κομμάτων ή νέοι άνθρωποι επειδή ανήκουν σε άλλες ομάδες», εξηγεί ο ίδιος.
Πραγματικά τα μηνύματα του έργου είναι πάρα πολλά. Η Έφη ξεφουρνίζει ένα σωρό ψέματα ως προς το ποια είναι, αλλά στην πραγματικότητα είναι η κόρη του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως, κι έτσι ο τυχερός αστυφύλακας Δελημάνης μετατίθεται στη Γενική Ασφάλεια, γίνεται δεκτός στη Σχολή Υπαστυνόμων και τέλος κερδίζει και την καρδιά της κοπέλας.
«Ο αστυνομικός είναι για να εφαρμόζει το Νόμο και πρέπει να έχει αυξημένο το κριτήριο για να καταλάβει το βαθμό παραβατικότητας και κατά πόσο μπορεί να δοθεί η ευκαιρία σε κάποιο άτομο που οι ανάγκες οι συνθήκες τον οδήγησαν να κάνει κάτι παραβατικό», σχολιάζει ο ίδιος για την έκβαση του σεναρίου.
Εξάλλου, στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν προσωπικές διαφορές ή διαφωνίες μεταξύ αστυνομικών και παραβατικών ατόμων, αλλά αρνητικές συγκυρίες ή κακές χρονικές στιγμές.
Ο κ. Μπασιάκος λέει ότι ο ίδιος προσωπικά, αλλά και ολόκληρος ο θίασος, δεν θα ξεχάσουν ποτέ την παράσταση που έδωσαν πριν από τρία χρόνια στις φυλακές Αυλώνα.
«Ήταν μέσα στις πέντε καλύτερες που έδωσα στη ζωή μου. Στο τέλος της παράστασης, παρουσία Εισαγγελέα, είπαμε να μείνουν λίγο τα παιδιά, να καθίσουν μαζί μας, να δούμε πως είδαν το έργο», λέει ο σκηνοθέτης. Το έργο που είχαν παρουσιάσει τότε ήταν το «Δόν Καμίλο» του Σωτήρη Παντατζή.
«Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι ένας από τους κρατούμενους είχε γράψει με τατουάζ στη γροθιά του μία γνωστή βρισιά που απευθυνόταν στους αστυνομικούς. Πλησιάζει την ομάδα μας και λέει σε κάποιο συνάδελφο: «Μετά από αυτό που μας δώσατε, αυτό παύει να ισχύει». Ενάμιση μήνα μετά ο θίασος προσκλήθηκε από τις φυλακές Αυλώνα σε ένα μουσικό αφιέρωμα. Πήγαμε πράγματι εκεί και μας πλησίασε ο ίδιος νέος, ένα παιδί γύρω στα 17 ετών. Είδαμε ότι είχε γδάρει το δέρμα του εκεί που υπήρχε η βρισιά. Ε, αυτό σημαίνει ότι μπορέσαμε και μπήκαμε στην ψυχή του ανθρώπου και του βάλαμε ένα σπόρο σκέψης», προσθέτει.
Μπορεί πραγματικά ο αστυνομικός να συμβαδίσει και με ένα ρόλο όπως του ηθοποιού; «Δεν είναι ρομπότ. Προέρχεται από την κοινωνία, έχει ευαισθησίες, οικογένεια, παιδιά. Είναι εκπαιδευμένος για να καταστέλλει το έγκλημα, να εφαρμόζει τον νόμο και να εκτελεί εντολές, αλλά από εκεί και πέρα δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι μας. Ένας επαγγελματίας», απαντά ο σκηνοθέτης.
Ιδιαίτερα στις μέρες μας η Ελληνική Αστυνομία είναι στελεχωμένη από μορφωμένα στελέχη. «Τα νέα παιδιά μπαίνουν στην Αστυνομία με πανελλαδικές εξετάσεις. Έχουν ενδιαφέροντα, παίζουν μουσική, ζωγραφίζουν», επισημαίνει.
Ο θίασος επί σκηνής είναι 15μελής και αποτελείται από 13 ένστολους και δύο πολιτικούς υπάλληλους. Οι ένστολοι υπηρετούν σε διάφορες υπηρεσίες, σε αστυνομικά τμήματα, τμήματα ασφαλείας, στη δίωξη ναρκωτικών, στο ηλεκτρονικό έγκλημα, στο εγκληματολογικών ερευνών και παράλληλα αγαπούν το θέατρο και δεν έχουν άδικο οι στιγμές που βιώνουν είναι συγκλονιστικές.
Στην Καλλιθέα σε παράσταση προς τιμή του Πανελλήνιου συνδέσμου Τυφλών, που πραγματοποιήθηκε πέρυσι, με ένα έργο ιστορικού ενδιαφέροντος με επετειακό χαρακτήρα, το Φανταράκο του Αλέκου Σακελλαρίου, ο κόσμος φιλούσε στα χέρια τους αστυνομικούς ηθοποιούς και έλεγε «ευχαριστώ». «Υπήρξαν στιγμές πραγματικά ιδιαίτερες», προσθέτει ο ίδιος.
Οι παραγωγές που έχει ανεβάσει η θεατρική ομάδα του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο θίασος σχεδιάζει να συνεχίσει αυτή τη φετινή παράσταση και για δεύτερο χρόνο.
