ΗΜΕΡΕΣ ΛΑΜΠΡΗΣ ΜΕ ΠΟΝΟ ΓΙΑ 64ΧΡΟΝΟ ΑΠΟΡΟ
Στους δρόμους βρίσκουν οι γιορτινές μέρες του Πάσχα τον 64χρονο άπορο Γιώργο. Ολα του τα υπάρχοντα είναι μία σακούλα, με δύο – τρία ρούχα και φάρμακα. Κάθεται στην πεζούλα του Αγίου Νικολάου και ζητάει βοήθεια. Χρήματα, ώστε να κοιμηθεί σε ξενοδοχείο την Ανάσταση, να ξυπνήσει την Κυριακή του Πάσχα σαν άνθρωπος.
Ρεπορτάζ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ
Ο 64χρονος είναι από την Αθήνα. Επισκέφτηκε το Βόλο τη Μ. Πέμπτη με το ΚΤΕΛ. Είναι άπορος και μπορεί να μετακινείται δωρεάν. Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο λόγο που επισκέφτηκε την πόλη. Λέει απλώς ότι η πρωτεύουσα έχει πολλούς άπορους.
Το βράδυ κοιμήθηκε σε παγκάκι στο λιμάνι. «Πονάει η πλάτη μου και τα χέρια μου», λέει. Δεν είναι που κοιμήθηκε χθες το βράδυ έξω. Είναι ότι εδώ και έξι χρόνια δεν έχει που να μείνει. Αντιπαρέρχεται έτσι τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει με την καρδιά του και την πίεση. Εχει τα φάρμακά του στη σακούλα. Εκείνο που χρειάζεται και ζητάει επιτακτικά είναι ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για να κοιμηθεί το βράδυ.
Μόνος από συγγενείς
Ερωτηθείς σχετικά με την οικογένειά του, αρνείται κατηγορηματικά να μιλήσει. Δεν λέει ούτε αν υπάρχει, ούτε ότι δεν υπάρχει. Κοιτάζει στο πάτωμα και λέει: «Τώρα είμαι μόνος. Ολο αυτό το χρονικό διάστημα δεν έχω κανέναν». Φαίνεται πραγματικά μόνος, ταλαιπωρημένος, απελπισμένος.
Ο 64χρονος σκέφτεται απλώς τι θα συμβεί τη συγκεκριμένη μέρα. «Θέλω ένα δωμάτιο να κοιμηθώ το βράδυ. Να ξυπνήσω το Πάσχα σαν άνθρωπος», επαναλαμβάνει. Φαίνεται να είναι και η μοναδική του επιθυμία. Γνωρίζει για το συσσίτιο της Ιεράς Μητρόπολης Δημητριάδος. «Θα βρω εκεί φαγητό», εξηγεί.
Δε βρίσκει πουθενά δουλειά
Ο 64χρονος έχει κάνει πολλές προσπάθειες για να βρει εργασία. Να καταφέρει να βγάζει τα προς το ζην. Ομως, όπως εξηγεί, «λόγω της ηλικίας μου, δεν μου δίνει κανένας δουλειά. Ποιός θα σε πάρει 64 χρονών;», είναι η δική του ερώτηση, η οποία διατυπώνεται με τέτοιο τρόπο, υποδεικνύοντας ότι γνωρίζει την απάντηση…
Τα προηγούμενα χρόνια απασχολούταν σε φωτογραφείο στην Αθήνα επί σειρά ετών, ενώ ακόμη πιο παλιά εργαζόταν ως ηθοποιός. Ολα αυτά, όμως, τώρα αποτελούν παρελθόν για τον ίδιο. Φαίνεται λες και όλη του τη ζωή ήταν στο δρόμο.
Κι όμως υπήρξαν μέρες που η δουλειά του ήταν ανθηρή. Εποχές που εργαζόταν για χρόνια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Για την τελευταία του συνεργασία με φωτογραφείο στην Αθήνα περιγράφει ότι ήταν καλός στη δουλειά του. Επισκεπτόταν νησιά και απαθανάτιζε εικόνες. Η εργασία πήγαινε ρολόι, ώσπου τον σταμάτησαν.
Αυτή τη στιγμή δεν έχει καμία πηγή εισοδήματος. «Δεν έχω πόρους ζωής από πουθενά» λέει και προσθέτει ότι «όταν με απέλυσαν από την εργασία, έμεινα στο δρόμο σε ηλικία 58 ετών».
Μέχρι τότε μπορούσε να συντηρείται. Νοίκιαζε το σπίτι. Ηταν με την οικογένειά του. Στην πορεία η καθημερινότητα της ζωής του ανατράπηκε. «Είμαι στους δρόμους. Εξι χρόνια τώρα δεν έχω που να κοιμηθώ. Δεν έχω πόρους. Πονάει η πλάτη μου και τα χέρια μου», επαναλαμβάνει.
Η εργασία του ως κομπάρσος ανήκει σε άλλη ζωή. Ο 64χρονος στα νιάτα του ήταν ηθοποιός. «Ημουν 4,5 χρόνια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος» αναφέρει, επειδή απλώς συνέβη μία φορά και έναν καιρό.
